My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk vijfenveertig:

POV Heather

We zijn langs de velden geweest, hebben daar wat soldaten K.O. gemept en hebben daarmee al een hele menigte mensen overgehaald om ons te volgen. Een groot deel van die menigte is de rest aan het bevrijden samen met Ryan en Kate, terwijl ik en Alex en de rest naar het packhuis gaan.

We bestormen het packhuis en deze keer voel ik niks anders dan woede. Jarenlang moest ik rennen voor mijn verleden, me verbergen voor iedereen. Die tijden zijn over. Ik ben nu een Luna, een mate, een vrouw en een toekomstige moeder. 

"Alex, ik moet je wat vertellen." zeg ik tegen hem vlak voor het packhuis. Ik grijp hem bij zijn arm en dwing hem om me aan te kijken. 

"Kan dat hierna? Hierna beloof ik je dat ik alle tijd voor je heb." zegt hij en drukt een kus op mijn wang. 

"Ja maar-" 

"Ik beloof het, oké?" 

En toen was hij weer weg. 

Ik zucht maar volg hem wel weer naar het packhuis. 

We doorzoeken alle kamers en ruimtes, maar er is niemand. Er zijn zelfs geen bediendes of soldaten. 

Uiteindelijk vinden we ze in het kantoor van Evan. 

"Ah... de weggelopen slaaf en de zwakke Alpha van een pack die bijna ten onder is gegaan." grijnst Eric. 

"Geef jullie over." zegt Alex bloedserieus. 

Evan en Eric kijken elkaar even kort aan

en beginnen dan keihard te lachen.

"Overgeven? Aan een zwakkeling zoals jij? Je weet het niet eens, ofwel?" lacht Evan. 

Verward kijkt Alex hen aan. 

"Wat weet ik niet?" vraagt hij commanderend. 

Mijn keel knijpt samen. 

"Je vrouw, je mate, je 'ware liefde', heeft wat voor je verzwegen." grinnikt Evan terwijl hij naar mij knikt. 

Ik zet angstig een stapje achteruit. 

Alex kijkt me aan met onderzoekende ogen, zijn wenkbrauwen bij elkaar gefronst. 

"Ruik je het dan niet? Komt de geur je niet bekend voor? Ze ruikt anders, hè?" 

Met een grom beukt Alex het bureau doormidden. 

"Vertel mij wat ik weten wil, NU" schreeuwt hij gefrustreerd. 

"Ze is zwanger, Alex Black." zegt Eric droogjes. 

Ongelovig kijkt Alex me aan. 

Zijn handen beginnen razendsnel gebaren te maken. 

"Is dat waar?" vragen zijn handen. 

Ik knik zachtjes. 

"En waarom precies heb je me dat niet verteld?" vragen zijn handen verder. 

"Ik heb er het goede moment nog niet voor gehad. Met de oorlog en de gevangenschap en ik wilde het je net vertellen, maar je liet het niet toe." gebaar ik gehaast. 

"Klaar met dit gezeur, het maakt uiteindelijk niet uit. Jullie zullen hier niet levend vandaan komen. Alle vier niet." 

"Vier?" fluister ik (tenminste zo voelt het) verbaasd en leg mijn hand op mijn buik. 

"Nee, jullie zijn degene die terecht mogen staan voor jullie daden bij de maangodin." gromt Alex. 

"Ik heb alleen maar meer reden om te vechten voor wat me lief is nu." Alex glimlacht en werpt een liefdevolle blik. 

"Ik begrijp je, en ik vergeef je." zegt hij via de mindlink tegen mij. 

Hij verandert in een grote wolf en valt aan.