My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk dertien:

POV Heather

"Maar wat is nou het probleem waarvoor we bij elkaar werden geroepen?" vraagt Simon, van de Staru Pack,  via de mindlink na het verhitte gesprek tussen de twee Alpha's. 

"In het woud aan de rand van het territorium van de Red Moon Pack is een nieuwe pack van Rogue's  aan het vormen." antwoordt Alex met zijn zakelijke gezicht en zijn rug recht en met zijn handen netjes ineengevouwen voor zich op de tafel.  

Hij ziet er zo al echt uit als een Alpha. 

Terwijl zij het probleem bespreken bekijk ik de andere Luna's. De Luna van de Shimmer Pack is al een paar jaar geleden gestorven. De andere twee Luna's zitten naast hun mates en doen mee met het gesprek. De ene Luna, Miya, van de Staru Pack, heeft gitzwart haar en vriendelijke, maar serieuze ogen. Je kan duidelijk zien dat ze dingen heeft meegemaakt die haar zo hard hebben gemaakt. 

De andere Luna, Polly, is wat ronder en met een kort, blond bobkapsel. Ze heeft pretlichtjes in haar ogen en een glimlach die nog nooit is verdwenen door gevoelens als verdriet, verlies of woede. 

Na de vergadering bespreken Alex en ik nog na wat er nou is besproken. 

We krijgen hulp van de Staru en Oliveira Pack, omdat wij het dichtst bij de opkomende pack liggen en wij onszelf moeten kunnen verdedigen. De Shimmer Pack heeft besloten om zich er niet mee te bemoeien, omdat die het verst weg ligt en er geen last van heeft. Pas zodra we de opkomende pack van de Rogue's niet meer onder controle kunnen houden, wat zeker gaat gebeuren volgens Alpha Eric, en er een gevaar begint te ontstaan voor zijn pack, wil hij zich ermee bemoeien.  

"Je deed het echt super goed, Alex." zeg ik trots via gebarentaal als we bij mij op de kamer op mijn bed zitten. "Dank je, baby." hij grinnikt en geeft me een kusje op de rug van mijn hand. 

Zijn blik verandert naar een ongemakkelijke en onzekere uitdrukking, alsof hem iets dwarszit. "Ik moet je iets vragen, Heather." begint hij twijfelend. 

 "Wil je alsjeblieft bij mij op de kamer komen? Ik wil je heel graag naast me als ik wakker word. Het doet bijna pijn als je 's ochtends niet naast me ligt." bekent hij verlegen. 

Ik glimlach om hoe schattig dat klonk. 

"Alex..." zeg ik hardop, hopend dat het een beetje fatsoenlijk uit mijn mond komt. Met een ruk kijkt hij op van zijn handen, waarmee hij zenuwachtig zit te friemelen. "Ja?" zie ik zijn mond bewegen. "Ik wil heel graag bij je op de kamer." glimlach ik. 

Hij vliegt me bijna aan als hij me een knuffel geeft. 

Samen vallen we op het bed en Alex ligt boven op me, met een brede grijns op zijn gezicht en sliertjes haar rond zijn ogen. 

"Ik ben zo blij dat je ja zei." zegt hij via de mindlink.  

"Laat me er geen spijt van krijgen." lach ik en kus hem dan op zijn mond. Gewillig gaat hij erin mee.