"Elveda Güzelim " (Tamamlandı)

4. Komşu kızı

NALAN ÇELİK

Hastanede gözlerimi ilk açtığımda anne ve babamı görmek beni çok mutlu etti. Hani diyorum ya çok acı çektim, yoruldum diye evet hala öyle diyorum ama bunları katlanır kılan tek şey ailem, onların bana olan sevgisi bana öyle bir güç veriyor ki . Tabi bir de Aykut var o da hayatıma sonradan dahil oldu ama büyük yer etti kalbimde ailem kadar. Sevdikleriniz yanınızda ise her zorluğa göğüs gerebiliyorsunuz, zoru başarmak daha kolay oluyor.

Öksürük krizlerim ve o nefes alamama sorunlarım olduğu zaman, annemin bana 1 bardak su vermesi sırtımı sıvazlayıp ardından ilacımı vermesi bana güç veriyor canım ailem benim en büyük zenginliğim. Hayatımı katlanır kılan şeylerin en başındalar.

Ailem nasıl olduğumu sordu. Çok endişeli görünüyorlardı. Her ne kadar gözlerimi açsam da endişeleri bitmemişti. Bir süreliğine babam dışarı çıktı annem hala yanımdaki refakatçı koltuğuna otuyordu. Bir an aklıma Aykut geldi. En son başımda kendime gelmemi söylüyordu. O da oldukça endişelenmişti benim için. Beni düşündüğü için. Bu tarz hareketleri hep bana umut veriyor. Evet biliyorum bu konuda asla umutlanmamalıyım. Onu düşünürken içeri Aykut geldi. Bana gülümsedi ve halimi sordu. Yüzünde rahatlamış bir ifade vardı. Onu görünce kendimi daha dinç hissediyorum.

Al işte dakika bir gol bir. Gelmeden başladı benimle uğraşmaya.
Ahh!! Sinir şey bu halimle bile benimle dalga geçiyor. Biraz benim için endişelensen ne olur sanki, bir de " komşu kızı " demesi yok mu.
İşte bizim aramızda ki ilişki bundan ileri gitmeyecek. Bana hiç o gözle bakmayacak.
Aykut çıkınca anneme uyumak istediğimi söyledim. O sıra hemşire gelip serumumu değiştirdi. Gözlerimi kapattım ve hep yaptığım gibi düşündüm. Beni sevmesi için ne yapmalıydım. Acaba çaba göstermeli miyim? Çabasız malesef hiç bir şey olmuyordu. Gerçi Aykut için çabalasam sonuç olumlu olur muydu onu da bilmiyorum.
"Komşu kızı" ha ! Biliyorum beni sevmiyor ama bu kelime bana ağır geldi.
Nasıl sevsin ki ben hala aklıma şaşıyorum, beni sevmesini beklemek tamamen saçmalık başka bir şey değil.
Aykut yakışıklı, iyi yürekli, bense hastayım. Nefesim ne zaman bitecek, ne zaman kriz geçireceğim belli değil. Belki de pek bir ömrüm kalmadı. Unut onu Nalan unut, diyorum bazen kendime sonra diyorum ki, hayallerime yazık, onunla ilgili bir sürü hayalim var imkanı yok ama umut bana fısıldamaktan vazgeçmiyor. Umut iyi bir şey mi yoksa kötü bir şey mi? Şuan bana sadece acı veriyor. Bazen ise yaşama tutunduğum tek dal Umut.

2 Gün sonra.....

Sıkıcı hastane günleri sonunda sona erdi ve eve geldik. Annem Sevda hatun pek bir neşeli, zaten ben iyiysem annem mutlu, ben hastaysam annemin gözleri hep üzgün bakıyor. Annem sadece benden çekmedi. Sanırım annemin imtihanı bu. Yıllar önce hatırlamak istemediğim bir olay yaşadık. O olay bizim ailemizin üzerine karabulut gibi çöktü. Ailemizin hiç huzuru kalmadı. O olay hepimizi mahvetti. Kız kardeşim Ela kaçırılmıştı. Ardından çok geçmeden tanınmayacak haldeki cesedi bulundu. Tam ailem toparlanacak iken benim bu hastalığım ortaya çıktı. Anneme resmen gülmek haramdı. Benim en büyük hayalim onun yüzünün içten gülmesi.

Canan ve ailesi bana geçmiş olsun demeye geldi. Ben pek odamdan çıkmıyorum. Dinlenmem daha iyi, Canan geldi benim yanıma, canım arkadaşım hep benim destekçim. Sohbet ediyorduk malum Canan mahalleden Serhat'la sevgili
Serhat kim mi?
Aykut'un en yakın arkadaşı, onlar için arkadaş kelimesi biraz basit kalıyor. Tıpkı Canan ve ben gibi
Canan'la Serhat hakkında konuşurken odamın kapısı tıkladı içeri Canan'ın abisi Cengiz girdi.

"Geçmiş olsun Nalan nasıl oldun daha iyi misin?"
Cengiz'in yine gözlerinin içi parlıyordu. Acaba ben de Aykut'a bakarken böyle oluyor mu?

"Evet  iyiyim teşekkür ederim Cengiz abi.  "
Cengiz'in biraz suratı düştü farkındayım kendisine abi dememden pek hoşlanmıyor. Ama ona asla umut veremem özelliklede kalbim de başkası varken.