» Aydeniz ile Aybora'nın hikayesi. «
---
"Bana neden 'Aydeniz' diyorsun?"
"Sen Ay'sın; çünkü ay o kadar yıldızın içinde bir tanedir ve hepsinden farklıdır. Sen de benim için onca insanın içinde sadece bir tanesin, herkesten daha özel ve daha farkl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
5.Bölüm: "Bana Sevmeyi Anlat"
"Gülüşün gelir gözümün önüne, Güneş olursun geceme...🌙"
🍁🍁🍁
Bana kitap hediye etmişti. Üşümemem için hırka üzerinde de çok güzel bit not koymuştu. İçimin ısınması için sıcacık bir kahve bırakmıştı.
Onu tanımıyordum, ancak gün geçtikçe ona bağlanıyordum. İnsan kim olduğunu bile bilmediği birinden hoşlanır mı? Demek ki hoşlanıyormuş.
Onu görmeyi o kadar çok istiyordum ki. Bana yaptığı jestler her ne kadar çok güzel de olsa, nedenini bilmek istiyordum. Yani, beni nereden tanıyordu? Ne kadar tanıyordu? Neden bana bunları yapıyordu? Hepsinin cevabını merak ediyordum.
Bunların cevabını bana zaman gösterecekti...
Eve gidince kimseyle konuşmadan direkt olarak odama girdim. Sanki biriyle konuşursam aklım dağılacak, o dakikalar aklımdan çıkacakmış gibi geldi. Odama girdiğimde ise derin bir nefes alıp verdim. Kapıyı kapattım ve yatağa girdim. Saat uyumak için daha çok erkendi. Ama hey! Uyuyacağımı kim söyledi ki? Bir elimde (o'nun) hırkası, diğer elimde hediye ettiği kitap öylece dikiliyordum odamın ortasında.
Ağır adımlarla ilerlemeye başladım, elimdekileri masamın üzerine bıraktım. Üzerime pandalı pijama tulumumu giydim. Ardından tekrar masaya yöneldim ve kitap ile hırkayı elime alıp yatağımın içine girdim. Gece lambasını yaktım ve bir yandan kitap okurken bir yandan da o baş döndürücü kokusunu bıraktığı hırkasına sımsıkı sarıldım.
Şu durumuma bir bakar mısınız? Tanımadığım biri beni takip etti, beraber şarkı söyledik. Ben sahildeyken yanıma gelip sırtını kayaya dayadı, kayanın bir tarafında o diğer tarafında ben vardım. Aynı kayaya yaslandık ikimizde. Yine beraber şarkı söyledik. Bana aklıma gelmeyecek derecede güzel olan bir isim taktı. "Aydeniz... Ay gibi güzel deniz gibi coşkulu olan...". Sonra eve bir geldim baktım, bir hediye paketi... İçinden okumak istediğim kitap çıktı. Sahile gidip okuyayım derken hırka almadığımı fark ettim tam üşüyeceğim derken bana hırkasını bıraktığını ve içim ısınsın diye sımsıcak kahve koyduğunu gördüm.
Hepsi bir hayal gibi geliyor cidden. Ya da daha önce hiç böyle bir şey yaşamadığım için ben böyle abartıyorumdur belki, bilemiyorum. Ama dediğim gibi, daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Hiç birinden hoşlanmamıştım. Ama şimdi her şey çok daha farklıydı.
Şu ana dek kimseden bile doğru düzgün hoşlanmamışken, onu düşününce bile kalp atışlarım ansızın hızlanıyor. Onu düşünmek içimi huzurla dolduruyor. Artık yatmadan önce hep tavana bakmaya başladım. Tavana bakmak ve onu düşünmek... Onu düşünmek ve hayal kurmak... Hayal kurmak ve mutlu olmak...
