» Aydeniz ile Aybora'nın hikayesi. «
---
"Bana neden 'Aydeniz' diyorsun?"
"Sen Ay'sın; çünkü ay o kadar yıldızın içinde bir tanedir ve hepsinden farklıdır. Sen de benim için onca insanın içinde sadece bir tanesin, herkesten daha özel ve daha farkl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1.Bölüm: "Önemli Değil."
"Her zaman bir şeyler eksikmiş gibi geliyor...🌿"
🍁🍁🍁
Alarmımın sesiyle gözlerimi araladım. Hafifçe doğrularak yatağıma oturdum ve bir yandan esnerken bir yandan da gözlerimi ovuşturmaya başladım. Gözümden çağlayan şelale misali uyku akıyor resmen. Her ne kadar erken yatsam da uykumu alamıyorum bir türlü. Elimi yastığımın altına iyice sokup telefonumu çekip çıkardım ve saate baktım. 7.00' ye gelmek üzereydi. Başımı çevirip hala uyumakta olan Masal' a baktım.
Masal benim kız kardeşim. Benden 4 yaş küçük ve aynı odayı paylaşmaktayız. Masal ara sıra iyi bir kardeş olsa da istediği bir şey olmayınca ela gözlerini sinirle gözlerime dikiyor ve istediğini yapmam için beni zorluyor. Bu huyundan nefret ediyorum. Beni zor durumda bırakıyor.
Yavaşça gerindim ve ayılmaya çalıştım. Sersem sersem etrafa bakındıktan sonra ayaklandım ve yüzümü yıkamak üzere lavaboya gittim. Aynaya baktığımda mavi gözlerimin şiştiğini fark ettim. Fazla vakit kaybetmeden yüzümü yıkayıp tekrar odama geldim. Masal'ı kaldırmam gerekiyordu ama nasıl yapacağımı bilemiyordum. Yanına gidip uyandırmaya çalıştım ancak beni pek taktığı söylenemezdi. Onu kendi haline bırakıp mutfağa doğru ilerledim. Annem uyanmış kahvaltı hazırlıyordu, beni görünce gülümsedi.
"Günaydın."
Esnedim ardından gülümseyerek ben de ona karşılık verdim. "Günaydın."
"Masal nerede? Hâlâ uyuyor mu yoksa?"
Kafamı aşağı yukarı oynattıktan sonra ekledim : "Maalesef ki hala uyuyor." Annem "Git kaldır o zaman kızım, sonra yetişemiyorsunuz okula!" diye söylendi telaşla. Uzunca ofladıktan sonra tekrar odaya yöneldim. Masal hâlâ bir taraflarını devirmiş yatıyordu. Artık sabrım taşmak üzereydi. Hızla yanına varıp hışımla yorganını çektim. Neye uğradığını şaşırmış bir şekilde gözlerini açtı ve yüzünü ekşiterek bana baktı.
"Ne yapıyorsun be?!" diye çemkirdi.
Omuz silkmekle yetindim. "Kalk artık!" diye söylendim. Hafifçe doğruldu ve ela gözlerini üzerime dikti.
"Biraz kibar olsan diyorum." diye mırıldandı kibirli bir şekilde. "Artık bir zahmet kalksan diyorum." diye karşılık verdim. Gözlerini devirdi. Peki bu benim ne kadar umarımdaydı? Ona aldırmayarak kapıya yöneldim ve son bir kez daha tekrarladım: "Tekrar yatma ve acele et!" Sesim gayet otoriter çıkmıştı. Annemin yanına ilerledim ve güzelce yemeğimi yedikten sonra anneme dönüp " Eline sağlık." diye mırıldandım ve odama gittim.
Masal yatakta oturmuş, telefonuna bakıyordu. Cidden ama?! Neden bu kadar rahattı ki? Bir yandan ona dik dik bakarken bir yandan da dünden ütülenip masama konmuş olan okul kıyafetlerimi giyiyordum. Ardından lavaboya gidip saçlarımı taradım. Saçlarım omuz hizasında olduğu için onları toplama veya örme gibi bir lüksüm de yoktu. Uzanıp aynanın önünde duran gümüş renkli, yuvarlak, ince çerçeveli gözlüğümü alıp gözüme taktım.
