Why me?

Hoofdstuk 8

Perspectief Marouane

'Waarom wou je niet zeggen hoe je heette?' Zei sara. 'Waarom wel?' Ik kon der natuurlijk niet vertellen dat ik op het punt was te trouwen met een andere meisje. Mn ouders laten me niet eens zelf een vrouw kiezen. 'Ik moet toch weten met wie ik praat.' Zei sara geërgerd. 'Luister, jij weet niet wat er gaande is en je bent pas 17 dus dit is niet belangrijk voor jou.' 'Hoe bedoel je? Ik word over een weekje 18 en ik ben heus wel volwassen genoeg.' 'Weetje, ga niet met mij in discussie en ga terug naar huis.' Ik praatte wel boos maar diep van binnen had ik zo veel zin in haar. Kijk naar haar, ze is zo knap. Ze heeft mooie ogen, haar, lichaam, en zo kan ik nog wel uren doorgaan. We keken elkaar in de ogen aan en toen was zij degene die ons oogcontact verbrak. 'Hoe moet ik weggaan als ik niet eens weet waar ik ben?' Ik weet echt niet wat ik moet doen nu. Ik kan der niet in mijn auto meenemen. Als ook maar iemand mij met haar ziet ben ik de lul. 'Oke stap bij mij in.' Het was het enigste wat ik doen, dus deed ik het ook.

Perspectief Sara

Marouane is gewoon zo knap maar hij doet soms zo bot. Ik begrijp het niet, ene keer lijkt het alsof ie me leuk vind en de andere keer doet hij alsof ik niks voor hem beteken. Ik stapte in zijn auto en hij reed naar mijn huis. Ik vertelde hem mijn "adres". Het was natuurlijk niet mijn echte adres maar het was wel in de buurt van mijn huis. Ik stapte uiteindelijk uit en liep door de straten naar huis. Ik zat na te denken over alles wat er was gebeurd. Het ergste vind ik dat als Marouane niet was komen opdagen ik verkracht was. Toen ik thuis was zag ik dat mijn moeder er niet was. Ik belde haar, maar ze nam niet op dus besloot ik om te kijken of ze bij de ziekenhuis was. Ze is daar nu wel vaak. De ongeluk van Yasmine heeft der kapot gemaakt. Toen ik in de ziekenhuis was zag ik mijn moeder. Ze zat in de wachtruimte. Niet lang nadat ik kwam zitten werden we geroepen. 'Familie Amrani!' We stonden op en liepen met hem mee. We gingen naar zijn kantoor. 'Ik heb slecht nieuws voor jullie. De overlevingskans van Yasmine Amrani is gezakt van 30% naar 12%.' Ik zag hoe erg mijn moeder schrok na dat gehoord te hebben. Ik probeerde me te vermannen en probeerde niet in tranen uit te barsten. Mijn moeder was stil. Te stil. En toen, toen viel ze op de grond. 'Kamer 207, kamer 207.' Werd er geschreeuwd door de arts. Ik bleef bij mijn moeder tot er artsen kwamen om haar mee te nemen. 'Wat is er met mijn moeder aan de hand?' Schreeuwde ik uit wanhoop.

Weer een wat kortere deel. Kunnen we alsnog voor de 6 stemmen gaan?