Escape My Brain

🏆 Schrijfwedstrijd Vertel Me - I

Lieve mensen,

Dit is mijn deelname aan de eerste opdracht van de schrijfwedstrijd "Vertel Me" van MayleneHunt en AlissaAvaline.

De volgende opdracht komt ook nog en daarna is er niks meer, omdat de wedstrijd gestopt is:p

Het verhaal dat jullie te lezen krijgen is het origineel. Ondertussen heb ik weer dingen bijgeleerd en ik zie ook wel wat lekken, maar toch vind ik het een leuk verhaal :)

Enjoy!

Sylvv

°•●•°•●•°

Vermoeid plof ik neer op mijn matje, terwijl het vuurtje, dat ik daarnet aangestoken heb, begint op te leven. Weer een zware dag achter de rug; maar ook weer een dag dichterbij huis!

Eindelijk, na een jaar in dienst te moeten zijn geweest van het leger van de graaf, mag ik naar huis terug. Niet dat ik in dat jaar veel heb uitgevoerd, bedenk ik schamper. Er is geen sprake van oorlog, dus was mijn dienstperiode als soldaat meer een vereiste dan een nuttige bezigheid. In dat hele jaar heb ik niets anders gedaan dan trainen, trainen en nog eens trainen. Terwijl mijn vrouw en kinderen bijna omkwamen van de honger. Het vervelendste is dat ik nog niet eens weet hoe het nú met hen gaat...

Dat drijft me aan tot spoed. Ik wil zo vlug mogelijk thuis zijn en met eigen ogen constateren dat ze het overleefd hebben!

Peinzend staar ik in het vuur. Het knispert zachtjes terwijl de vonkjes sissen. De vlammen lijken elkaar uit te dagen; halen naar elkaar uit, onophoudelijk vechtend om de grootste te kunnen zijn. De vlam die de mooiste vonkjes afschiet in het donker. Ze zien er allemaal, stuk voor stuk, machtig uit - onverslaanbaar.

Maar, besef ik, ook deze vlammetjes kunnen uitdoven. Wanneer er geen zuurstof meer is, of warmte. Wanneer de brandstof, de takjes, opraken. Dan, langzaam maar zeker, zal dit vuur ten onder gaan. Haar glorie verliezen. Wanhopig zoekend naar een redmiddel om zich aan vast te klampen.

Zo is het eigenlijk ook bij veel mensen. Ze willen de macht, de grote overwinning, beroemdheid. Daarom vechten ze met én tegen elkaar; schrapen door aftroeven en bedriegen hun geld bij elkaar. En, in het ergste geval, worden er moorden gepleegd.

Sommigen van ons proberen, hun hele leven lang, reputatie op te bouwen. Want, zo denken zij, als we maar genoeg prestaties behalen, zullen wij geschiedenis schrijven, en nooit meer vergeten worden.

Maar ze mogen nog zo hun best doen... het is allemaal maar voor tijdelijk. De persoon in kwestie hoeft maar één stap verkeerd te zetten, en men schrijft hem of haar al weer af. Of de tijd zal daarvoor zorgen. Eeuwen later weet niemand meer wie je bent. Je High Scores zijn verbroken, je Wikipedia-pagina is verwijderd vanwege het beperkte aantal bezoekers. Je Social Media onvindbaar, omdat de eigenaar ervan te lang niet meer heeft ingelogd.

En dan? Wat moet je dan?

Mijn ogen beginnen te prikken van het felle licht. Snel wend ik ze af, en kijk in plaats daarvan het donker in. Mijn ogen beginnen al wat te wennen aan het donker en langzamerhand kan ik wat bomen en planten onderscheiden

Wat is het hier mooi! Zelfs in het donker straalt deze open plek nog schoonheid uit. In mijn fantasieën kijken de dikke, oude bomen me wijs aan. De jongere bomen zijn vervuld van vreugde. Ze zwaaien hun bladeren heen en weer in een soort stilzwijgende dans.