Escape My Brain

✏️ Schrijfclub Olympus #3 - Zwart-wit

De zwart-witte jongen kijkt me aan vanaf mijn Pinterest-homepage.

Niet voor het eerst vraag ik me af waarom hij geen kleur heeft. Symboliseert het kleurloze iets? Of houdt hij niet van kleuren? Wil hij verbergen hoe slecht de combinatie van zijn kleding was op het moment van het maken van de foto? De persoon in mijn hoofd die nu spreekt, Speculatie, bedenkt allerlei theorieën. Maar echt verder kom ik er niet mee.

Wat is het doel van het gebrek aan kleur?

Mijn kameraad Enthousiasme roept meteen: Deze guy support alle kleuren van de regenboog.

'Doe niet zo belachelijk, man', antwoord ik meteen. 'Zwart-wit wil ik niet kleurrijk noemen.'

Dat verandert niets aan de zaak dat wit alle kleuren kan reflecteren, afhankelijk van de lichtinval en haar omgeving.

Wat een prachtige gedachte, mijn vriend, mengt een zangerige stem zich in het gesprek. Direct gevolgd door het welbekende, diepe stemgeluid van Strateeg: Ja, wij kunnen het beste altijd nadenken over andere, mogelijk toekomstige situaties. Zo kunnen we in dit geval spreken van de unieke situatie waarin een rood schijnsel precies zo valt, dat het witte shirt van kleur verschiet.

Ik kreun. Je weet pas dat je hoofd echt gestoord bezig is, als twee verschillende personen één en dezelfde boodschap hebben. Ik zie het wel: Strateeg heult met de vijand - Poëzie. De manier waarop Strateeg de woorden uitspreekt, is niet zijn manier van doen. Te poëtisch. Te veel ritme.

'Doe niet zo belachelijk', zeg ik tegen Poëzie. 'Dat wit een andere kleur aanneemt, is helemaal niet zo uniek. Het komt hartstikke vaak voor. En jij' - met die woorden wend ik me tot Strateeg - 'zou dat zeker moeten weten als ervaren strateeg.'

Ach ach, antwoordt Poëzie, terwijl ze zucht als een oude vrouw. Mijn lieve jongen, dat heet poëzie.

Prompt voel ik me ook echt als een klein kind dat nog niks van de wereld snapt.

Maar dat klopt niet. Inmiddels ben ik een volwassen man - ik steek mijn hand op zodat Sarcasme niet kan gaan spreken - met negentien jaren aan levenservaring.

Waarom vraag je het niet aan degene die de afbeelding geplaatst heeft?

Van alle antwoorden die ik kreeg, is dit tot nu toe de zinnigste.

'Dat is een keigoed idee, Direct! Laat ik dat maar doen!'

Ik sta op het punt om het ook echt te gaan doen, als Direct weer het woord neemt. Wat denk je zelf eigenlijk dat de reden is van deze zwart-witte afbeelding?

Zijn boodschap is ditmaal totaal anders, zodat iedereen verbijsterd zwijgt. Mijn hele gedachtegang valt stil. Waar zojuist mijn volledige vriendenkring zat, zijn nu alleen nog lege stoelen en banken. Dat geeft me rust. Rust om na te denken over de vraag van Direct. En het is niet voor het eerst vandaag, dat hij me uit de brand geholpen heeft met zijn woorden.

Ik kijk nogmaals naar de afbeelding. Wat zie ik hierin?

Dan schrik ik op uit mijn gedachten door een geluid. Zachtjes klopt een verlate bezoeker aan.

Mijn huisgenoot Vriendelijkheid zegt me meteen wat ik moet doen. Wees vriendelijk en beleefd.

Ik volg zijn instructies gehoorzaam op, loop naar de voordeur en trek hem open.

'Speculatie!' roep ik verrast. 'Ik dacht dat je naar huis was!'

Ze kijkt op, terwijl ze wat natte slierten bruin haar uit haar gezicht veegt. Dat was ik ook, maar iemand had mij nodig. Kalm stapt ze de gang in, ondanks de stortregen.