Regendruppels stroomden over het keukenraam. Samen vormden ze een dekmantel. Een veilige, beschermende laag. Zij verborg voor onwetende voorbijgangers de ergere, nog dieperder gaande druppels – de tranen die over mijn eigen wangen liepen.
Mijn hart zong. Ik kon het voelen bewegen op de maat. Geen vreugdevolle klanken, die mijn blijdschap uitdrukten. Nee, het was een tranendans. Elke noot drukte een somberheid uit.
Ik voelde me verlaten, verwaarloosd, teleurgesteld; gekwetst.
Deze druppels hadden tenminste elkaar nog.
Maar ik? Ik had niemand meer.
Ik was alleen. Alleen op de wereld
JE LEEST
Escape My Brain
RandomEen verzameling van allerlei dingen die ik door de jaren heen gemaakt heb. (Covers, deelnames aan schrijfwedstrijden, kortverhalen en meer)
