On Tour with Noah

9. Het mobieltje en het moment

Noah's gezicht is te zien op het scherm. Al zijn nervositeit is verdwenen. Hij lacht ontspannen en brult in de microfoon: 'Hallo, Brussel!'

De zaal schreeuwt en giert. Het is zo hard te horen uit de boxen die aangesloten staan op het scherm, dat Jonas ze zachter moet zetten.

Ik glimlach flauwtjes als ik Noah bekijk. Hij is hier zo goed in. Een geboren entertainer.

Hij pakt de gitaar aan van één van zijn dansers (ik zie hem 'bedankt' zeggen) en doet hem om. Sensationeel speelt hij een C-akkoord. Het gejuich, dat iets minder was geworden (maar nog steeds oorverdovend) wordt weer harder met een vlaag. Het is zo hard dat de muren ervan trillen.

Mijn oog valt op Noah's moeder, die aandachtig naar het scherm kijkt. Ik kijk nog eens goed en zie haar ogen glinsteren.

'Goed is 'ie, hè?' zegt ze zonder weg te kijken als ik naast haar kom staan. Ik realiseer me dat ik nog nooit een woord tegen haar heb gezegd.

'Heel goed,' stem ik in. 'Dawn, trouwens.'

'Leuk je te spreken,' glimlacht de moeder. 'Mara.'

Na haar hand vriendelijk geschud te hebben, richt ik me weer op het scherm. Noah is bezig met zijn openingsnummer: Head vs Heart. Ik hoorde hem het oefenen op zijn kamer met zijn gitaar, maar die was akoestisch. Deze is elektrisch, dus het klinkt heel anders.

Eerlijk gezegd vond ik het in zijn kamer mooier. Er stond daar geen druk op hem. Hij hoefde niet mooi te zingen, ofzo. En dat was wat het mooi maakte.

Opeens vliegt er een plat stukje metaal het podium op. Ik zie Noah kijken, maar hij wacht tot hij zijn nummer af heeft gemaakt tot hij het mobieltje oppakt. Ik wacht nieuwsgierig af. Wat gaat hij doen?

'Gevonden!' brult Noah door de zaal. 'Zwarte iPhone 4S, Mintgroen hoesje, laten we even kijken wat erop staat...'

Maar in plaats van de code te proberen te kraken, ontgrendelt Noah de camera. Hij draait zich om, schreeuwt 'Selfie!' en maakt een foto met de hele zaal.

'Nou, ik weet van wie deze mobiel is. Ik zag haar hem gooien, dus ik moet haar even iets vragen.' Hij wenkt een meisje met blond haar op de voorste rij. 'Meisjes, wees een goede vriendin en help haar op het podium.'

Het meisje is compleet overdonderd. Noah trekt haar het podium op. Als ze staat, geeft hij haar de tijd om bij te komen.

Het gejuich gaat over in gepraat. Ik sta daar maar met een grijns op m'n gezicht. Hilarisch.

'Hoe heet je?' vraagt Noah aan het meisje. Hij beweegt zijn gezicht naar haar toe zodat zij in z'n microfoontje kan praten. Stiekem denk ik dat ze denkt dat hij haar wou zoenen.

'Julia,' zegt het meisje met overslaande stem. Noah knikt. 'Goed, Julia, ik moet je even iets vragen.'

Hij geeft haar de telefoon aan en wijst ernaar. 'Is deze gelukt?'

Het publiek barst uit in gejuich. 'Ja!' klinkt het overal. Julia herhaalt wat de menigte schreeuwt en lacht breed. Ze heeft grote tanden.

'Mooi!' roept Noah opgewekt. 'Dan is het tijd voor jou om je mobiel terug te krijgen.' Hij wendt zich tot het publiek. 'Houden jullie je mobiel goed bij je, de volgende telefoon die op het podium belandt is van mij!'

De menigte lacht. Julia gaat weer terug naar haar plekje op de eerste rij. Haar mobieltje wordt gelijk afgepakt door zes vriendinnen die allemaal die ene foto willen zien.

'Oke, jongens, pak je flashlights op je mobiel en let's go!' roept Noah en begint een tweede liedje. Dit is er eentje die ik vaag ergens op de radio heb gehoord. Het heet Dans alsof niemand kijkt volgens mij, en is Nederlandstalig. Het is echt zo'n feel-good lied, zoals Het is een nacht van Guus.