On Tour with Noah

14. Voorspoed in de brandende hitte

Ik zucht diep en leg mijn hand onder mijn kin. Er is tot nu toe anderhalve week voorbijgegaan, en ik moet zeggen dat het leuker begon dan het eindigde. Met de komst van Isa en Phil is alles op zijn kop gezet. Met Noah kon ik het geweldig vinden toen we nog met zijn tweetjes waren, nu is hij de hele dag met Isa terwijl ik hunker naar Phil, en als we dan eindelijk alleen zijn, doet hij chagrijnig.

Ik klik mijn telefoon aan en uit. Mijn lockscreen heb ik veranderd van mij als lelijke Russische naar een foto van een mooie nevel in de ruimte. Ik verveel me dood. Alstublieft, God, laat er iets geweldigs gebeuren tussen nu en één minuut...

En dan word ik op mijn schouder getikt. Geërgerd kijk ik op: zo bedoelde ik het niet, ik wilde niet lastiggevallen worden, ik bedoelde dat we opeens in Los Angeles reden en ik zou trouwen met Ryan Gosling! Maar als ik zie wie het is, slaat mijn hart op hol. Ik weet niet waarom, maar Phil kijkt me vragend aan.

'Heb je het warm?'

Ik voel aan mijn wangen. Gloeiend.

'Ja,' knik ik. 'Snikheet.'

Hij gaat tegenover me zitten. 'Over een kwartier mogen we lopen in Parijs.'

Zijn we daar al? Wauw.

Ik knik. 'Leuk, als je tenminste iemand hebt om mee te lopen.'

Ik snap nog steeds niet goed waarom Phil met me wil praten. Wie heeft hem betaald? Nou ja, elk gesprek is een gesprek, geforceerd of vrijwillig.

Hij kijkt me aan. 'Noah is chagrijnig. Weet jij hoe dat komt?'

Ik kijk hem veelbetekenend aan. 'Ah, dus dat gesprek met hem verliep toch niet zo goed als je had verwacht? Ik heb je gewaarschuwd.'

Zijn blik heeft even iets ijskouds, maar dan schiet hij in de lach. Schuldig. 'Ik ben niet echt van de luisterende kant, zoals je misschien wel hebt gemerkt.'

Mijn hoofd wil tienduizend verschillende dingen tegelijk denken, zoals: nee, inderdaad. En nee, dat heb ik inderdaad gemerkt, je hebt namelijk voor de luister-naar-Dawn-test zeer royaal gefaald sinds je hier bent.

'Ik heb geen idee wat Noah bezielt,' zeg ik om zijn eerder gestelde vraag te beantwoorden, en om (hopeloos) het gesprek gaande te houden. 'We moeten het hem eigenlijk vragen.'

Phil schudt zijn hoofd. 'Niet vragen, maar misschien het hem op een indirecte manier duidelijkmaken.'

'Meer van de subtiele, observerende kant?'

Hij knikt.

Het blijft even stil, tot hij die stilte opvult met woorden. Gericht tegen mij! Phil praat!

'Ik ken jou niet zo goed, maar Isa zei dat je astronomie leuk vindt.'

Mijn gezicht licht op. 'Klopt! Het is leuk om te - wacht, wil je daarom met me praten?'

Phil moet lachen. Heb ik Phil ooit zien lachen? Ja, één keer. Zijn lach heeft mijn blik gevangen, en als hij begint te praten, kan ik alleen naar zijn lippen kijken.

'Niet met je praten is een groot statement, ik zou het zelf meer meisjesschuw noemen, als ik heel eerlijk ben.'

Dit keer barst ik in lachen uit. 'Meisjesschuw! Hoe? Je bent zo -' Het laatste woord slik ik in. Shit, Dawn, moet je nu al je aantrekking bekennen? Want ben je toch een domme -

'... meisjesschuw?' vult hij veelbetekenend aan.

'Ik wou eigenlijk "kil" zeggen, maar dit open en warme gesprek laat me daar wel over twijfelen,' antwoord ik.