Πάλι Απ' Την Αρχη

Κεφαλαιο 13

Είχα γυρίσει πίσω σε αυτήν την μερα το αμάξι έτρεχε στην βροχερή λεωφόρο μόλις είχα φύγει από το φαγητό και γυρνούσαν σπίτι και ξαφνικά η μηχανή από την αντίθετη κατεύθυνση βγαίνει από το ρεύμα της και με ταχύτητα 150 χλμ πέφτει πάνω στο αμάξι. Η σύγκρουση προκαλεί διαρροή δυο κουτί της βενζίνης  και οι σπίθες από την εξταμηση της διαλυμένης μηχανής προκαλούν μοα μεγάλη φωτιά που οι φλόγες της τυλίγουν το αμάξι και την μηχανή. 4 νεκροί, η οικογένεια μέσα στο αυτοκίνητο και ο μεθυσμένος οδηγός της μηχανής. 2 οικογένειες στο πένθος και ξαφνικά κάπου εκεί στο βαθος εμφανίζεται η μαμά μου. Με βλέπει που κλαίω με αγκαλιάζει μου σκουπίζει τα δάκρυα και με αγκαλιάζει. Αρχίζει να απομακρύνεται και της φωνάζω δυνατά «μείνε εδώ μην φεύγεις»
«Μην ανησυχείς αγάπη μου εμείς θα σε προσέχουμε από εκεί ψηλά και εδώ έχεις τον λεωνιδα πάντα σε προσεχε»
«Όχι όχι εγώ θέλω εσάς γυρνά πίσω μην με αφήνεις!!!» Φώναξα και πετάχτηκα ιδρωμενη από το κρεβάτι. Σκοτάδι γύρω μου η ανάσα μου αγκομαχούσε να βγει από τα πνευμονία μου. Ο ίδιος εφιάλτης χρόνια τώρα είχα βαρεθεί τον τρόμο που ένιωθα κάθε φορά. Και ακόμη χειρότερα είχα βαρεθεί το να ξυπναω και να μην είναι εδώ να με παρηγορήσει, να με αγκαλιάσει να ηρεμήσω!  Πριν κάποια χρόνια είχα ένα αγόρι απλά για να περνάει η ώρα ένα βραδυ αφού είχα βγει για ποτό είχε έρθει σπίτι μου κλασσικά καταλήξαμε στο κρεβάτι έτσι και αλλιώς Γι αυτόν τον λόγο τον είχα. Εκείνο το βραδυ είχα δει εκείνον τον εφιάλτη αλλά πρώτη φορά τύχαινε να είναι και κάποιος μαζί στο κρεβάτι. Ο Max είχε ξυπνήσει προσπαθούσε να με ηρεμήσει αλλά δεν ήθελα να με ακουμπάει ούτε ήθελα να του εξηγήσω κιόλας. Στο Εδιμβούργο κανένας δεν ήξερε την ιστορία μου είχα Πάει εκεί για να κάνω μια νέα αρχή όποτε δεν θα καθόμουν να εξηγήσω στον Μαξ τίποτα. Θυμάμαι απλά να φωνάζω καο να τον διώχνω από το σπίτι ήμουν σε τέτοια σύγχυση που δεν ήθελα κανέναν να με ακουμπάει να μου μιλάει τίποτα. Εκείνο το βραδυ η θα είχα εκείνον δίπλα μου η κανέναν. Εκείνο όπως και όλα τα βραδιά που είχαν προϋπάρξει και θα συνέχιζαν να υπάρχουν.

Με τα πολλα ξημέρωσε αλλά δεν με πολύ ένοιαζε κιόλας ήταν Σάββατο επιτέλους. Είχα κλείσει κοντά 1.5 μήνα στην εταιρεία, αν εξαιρέσουμε της εμφανίσεις του Λεωνιδα που και που, δεν περνουσα και τόσο άσχημα... εννοώ έκανα παρέα με τα παιδιά από την δουλειά με την Μαρια είχαμε γίνει αχώριστες επίσης πραγαμτικα μου είχε λείψει η Ελλάδα αυτό το κλίμα η αίσθηση όταν βγαίνεις έξω μια βόλτα. Σήμερα θα έπρεπε να κανονίσω για αρχή ένα ραντεβού με τον Νίκο και τον Στέφανο από την ομάδα για να παρω κάποια χαρτιά που αφορούσαν τις χορηγίες τους όσο είναι στην ομάδα. Είχαμε πει να πάμε για ένα χαλαρό καφεδακι στην Γλυφάδα εξάλλου είχε τόσο ωραία μερα. Το τσουχτερό κρυο του Δεκέμβρη είχε αρχίσει να μπαίνει αλλά ο ήλιος σήμερα ήταν μαγευτικός. Μπήκα έκανα ένα μπανακι εφτιαξα ένα καφέ και περιμενα να στεγνώσουν τα μαλλιά μου όσο χάζευα στην τηλεόραση. Ξαφνικά εμφανίζεται στην οθόνη μου Σασα και η ξυνιλα δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπο μου, μια πρωινή εκπομπή σχολίαζε την εμφάνιση της στα μουσικά βραβεία εχθές. Απλά έκλεισα την τηλεόραση και σηκώθηκα να ετοιμαστώ θα αργούσα στο ραντεβού με τα παιδιά. Έβαλα το τζιν μου ένα άσπρο πουλόβερ το μπεζ παλτό μου ψηλές μπότες ψεκαστικά με την κολόνια τσάντα κλειδιά και έφυγα.
   Έπειτα από κανα τέταρτο έφτασα στην καφετέρια και βρήκα τα παιδιά να με περιμενουν.