《Αν μου χάριζαν μια αιωνιότητα χωρίς εσένα θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου》
Εκείνη μικρή αλλά τόσο ερωτευμένη και Εκείνος τόσο διαφορετικός ... Ποτέ δεν μπόρεσε να του πει πως νιώθει μέχρι που μια μέρα εκείνη έφυγε και δεν το ξαναειδε.
Μετά...
《Για ποιον λόγο έπρεπε γαμωτο ?? Γιατί δεν ησουνα δίπλα μου τι σε κράτησε πίσω ??》 Ξαφνικά έπεσε μια σιγή που δεν περίμενα. Ο Λεωνίδας κοίταζε το πάτωμα χωρίς να μιλάει κατι το οποιο με εκνεύριζε ακομα περισσότερο. 《 Μιλά μου γαμωτο μιλά μου είμαι εδώ και για άλλη μια φορά επιλέγεις να κρυφτείς ! Μίλα μου》 του ειπα φωνάζοντας!
《Αυγή δεν μπορώ να σου πω ακόμα... δεν ειμαι έτοιμος. Σου υπόσχομαι ότι θα σου πω αλλά όχι ακόμα ... σε παρακαλω κατάλαβε με.》 Είπε και ένα δάκρυ έπεσε από τα όμορφα γαλανά του μάτια. Είχα μείνει στήλη άλατος δεν πίστευα αυτό που εβλεπα. Ο Λεωνίδας από τότε που μπορώ να τον θυμηθώ ηταν παντα ο δυνατος, ο κλειστός με τα συναισθήματα του και σίγουρα δεν ήταν ευαίσθητος και τώρα τον έβλεπα να κλαίει. Είχε λυγίσει ψυχικά όπως και εγώ και μπορούσα Να το καταλάβω μονο με τις κινήσεις που έκανε το σώμα του.
Είχα πονέσει όσο κανένας άλλος εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς όπως και όταν έπρεπε να πω αντίο στην οικογένεια μου. Είχα πονέσει με όλο μου το σώμα, με όλη μου την ψυχή και με όλο μου το είναι και εκείνος δεν ήταν δίπλα μου. Αυτό με είχε πονέσει δίπλα. Όταν έφυγα για το Εδιμβούργο είχα υποσχεθεί ότι θα επερνα εκδίκηση. Θα τον έκανα να πονέσει αυτό, είχα πει στον εαυτό μου. Θα πλήρωνε για το σκοτάδι που με είχε ρίξει τόσα χρόνια. Παρολαυτα όμως τώρα που ήμουνα και πάλι εδώ και τον έβλεπα μπροστά μου κάτι με κράταγε πίσω και ήξερα τι. Τα συναισθήματα μου πότε δεν έπαψαν Να υπάρχουν. Τα εθαψα βαθιά μέσα μου μηπως και καταφέρω να επιβιώσω γιατί άμα εμένα όπως τότε ευαλωτη και ερωτευμένη απλα θα είχα πέσει σε κατάθλιψη. Από την μια τον ήθελα σαν τρελή και από την άλλη τον μισούσα. Και όμως ποτέ δεν άκουσα από το στόμα του Λεωνίδα ότι με αγαπάει ούτε και τώρα. Παρολαυτα με ειχε φιλήσει και Πριν 7 χρονια και τωρα με το ιδιο παθος και την ιδια φωτια. Ήμουνα τόσο μπερδεμένη ακόμα και το ίδιο μου το μυαλό τα είχε μπερδέψει όλα. Μίσος, Αγαπη, συναισθήματα , νοσταλγία... Όλα είχαν γίνει χάλια μέσα στο μυαλό μου και είχα και εκείνον να με κοιτάει με τα γαλανά μάτια του με την ιδια προστατευτικοτητα όπως παλιά.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
