Dear Dumpling (Wala na, Finished na; Completed)

Chapter 2: She Said "Yes"

Added (6 July 2022): English translation may be found below the version numbers.

Dear dumpling,

How are you? Hope you are good.

Magkasama kami ngayon ni Burette at ni Gino. Ang bilis ng panahon, 'no? Parang kailan lang, ang liit pa nilang dalawa. Naalala ko pa noong una silang magkakilala. Alam ko, bawat taon, kinukwento ko ito sa iyo. Pero, ewan, sarap ulit-ulitin e. Nakakakilig, kahit ang tanda ko na para diyan, haha.

Pareho silang eight years old yata noon. Kakatapos lang ng sayaw ni Burette. Technically, ice skating, pero sayaw naman ang ginawa ng bunso natin sa yelo. Presentation yun na dinaluhan ng buong eskwela nila. Encore niya ng performance na nakapagpanalo sa bansa natin ng gintong medalya sa Olympics.

Nahihiya pa si Gino na iabot kay Burette yung bulaklak. Tanong ko sa binata noong naging close na sila ng anak natin, bakit di na lang yung ibang kaklase niya ang mag-abot? Hindi naman siya class officer. 'Di siya aktibo sa pulitika ng eskwela. 'Di siya papasang pulitiko, parang ako.

'Di nga niya kaklase ang bunso natin noong puntong iyon e, kaya 'di pa sila magkakilala. Kaso, sagot niya sa akin, pinasa raw sa kanya yung responsibilidad. Natakot kasi mga ibang kaklase niya, nahihiya yata, o naiintimidate. Kaya nag-maiba taya sila. Si Gino ang naging taya. 

Nadapa pa nga siya noon e habang naglalakad palapit sa anak natin. Si Burette tuloy ang napatakbo palapit kay Gino. "Are you alright?" sabay na inabot ng anak natin ng kamay niya. Sinaway ko pa yung bunso natin e, "Burette, wag ka tumakbo! Naka-skating shoes ka pa."

Grabe, pulang-pula pa yung mukha ni Gino noon. At nauutal-utal pa. Tinulungan namin siyang tumayo at nilinis namin yung sugat niya. Nang maging magkaklase sina Burette at Gino nang magpasukan, naging matalik silang magkaibigan. At alam mo na ang nangyari.

Pero kung 'di ginawa ni Gino yun, naging sila ba kaya? O naging friends man lang? Fortune favors the brave, ayon nga sa kasabihan.

Gaya nang nakasanayan, iniimbitihan akong sumali ni Burette at ni Gino sa kanilang anniversary date. Pumayag ako, buti nga invited ako e, kahit third wheel lang. Hanggang ngayon, 'di ako sanay na iniimbita, kasi wala namang nagiimbita sa akin sa mga party o sa kainan man lang. Ermitanyo na ulit, gaya ng panahong bago tayo nagkakilala.

Ang sarap ng pakiramdam na kahit matanda na ang mga anak natin, nakakasama ko pa rin sila sa mga ganitong okasyon. Napapaisip ako tuloy kung dahil ito sa paraan ko ng pagpapalaki sa kanila. Sana hindi ako nagkulang bilang ama't ina, kahit yan ang laging sumasagi sa aking isip.

Pero syempre may boundaries din ako. 'Di na ako sumama sa after-dinner nila. Pagdiriwang nila itong dalawa. Intimate moment. Kakamustahin ko na lang si Burette bukas kung ano nangyari, kung bukas siyang magkwento sa akin. Haha, oops, pareho palang bukas. Ingles na lang: I'll ask Burette tomorrow what happened with the rest of their date, if she's open to sharing it, of course.

Pagkaing Pinoy ang naging hapunan namin. Paborito kasi ni Burette e. Palaisipan pa rin sa akin kung bakit. Sa tatlong anak natin, siya ang pinakamaraming bansang napuntahan, at maraming pagkaing natikman, dala ng kanyang mga patimpalak para dalhin ang pangalan ng ating bayan. Akala ko nga pagkaing Thai ang paborito niya, kasi mahilig siya sa maanghang. Naku, kung alam mo lang kung gaano karaming sili ang nilalagay ng bunso natin sa Pad Thai. Haha. Pero sabi nga niya, there's no place, err food like home.

Food to share ang inorder namin. Mainit na nilangang baka, bird's nest soup (teka pagkaing Noypi na ba ito?), sizzling sisig, at pansit ang hapunan namin. Nagugutom na naman ako habang sinusulat ito. Pero kailangan ng disiplina, dahil gabi na. Lolobo na naman ako nito. Haha.

Kwinento ulit ni Gino kung paano niya nakuha ang matamis na "oo" ng ating anak. Naku, si Burette naman ang namumula tuwing naririnig ang kwentong yan. 'Di ko na uulitin ang kwentong ito sa iyo. Makikita ko sa isip ko ang mukha ng bunso kung gagawin ko pa yun.