Trabzon'a Gelin ( Düzenlenecek! )

33. Bölüm - Hasta Çok Hasta

Canlarım, ciğerlerim, bir tanelerim

İyi ki varsınız, sizi çoook seviyorum.

Bir anda bu kadar yazdım. Daha yazıyordum ama bir yorulduğum için burada bıraktım.

İnşallah en yakın zamanda yeni bölümü atıcam.

Ne kadar çok oy gelirse o kadar erken atmaya çalışırım.

33. Bölüm - Hasta Çok Hasta

Her yerini ezbere bildiğim bu evde koca salon ve dış kapının bulunduğu o geniş alanda olan aynanın karşısında annemi gördüm.

Gördüm. Gördüm görmesine ama yıkıldım. Üzerinde olan ince beyaz bir sıfır kollu atletle, kollarındaki morluklar ve belini açıp aynada kendine baktığında orada da gördüğüm yeşile dönmüş çürükler benim hayatım da yaşadığım en acı andı.

Onun gözlerinden akan bir yaşla aynada kendisine bakması , beni paramparça etmişti.

Babam beni gönderdikten sonra anneme tekrar şiddet uygulamış olamazdı!

####

Öylece dona kaldım ve annemi seyrettim. Onun gözünden akan bir iki damla yaşdan ziyade ard arda hızla akıyordu göz yaşlarım.

Benim annem şuan karşımda bu şekilde duramazdı. Üstelik bu durumunu bana telefonda bile söylememişti. Benden saklanmıştı, sırf ben üzülmeyim diye.

" Anne... "

Sadece dudaklarımı kıpırdatarak söylemiştim. Sesim çıkmıyordu. Diyecek hiç bir şey bulamıyordum. Onu bu şekilde görmek yerine, o otelde Toprak'la yaşadıklarımı defalarca kez tekrar yaşamayı kabul ederdim. Ama yinede onu bu halde görmek kabul edilir bir şey değildi.

" Hayatım üzme artık kendini, benim için o izlerin , morlukların hiç bir önemi yok. Sen benim için hâlâ şu dünyanın en güzel kadınısın , sen sadece ağrı çekip çekmediğini söyle bana. "

Babam merdivenlerden anneme doğru inerek konuşuyor ama hâlâ bir şey anlamama yardımcı olmuyordu. O izlerin basit bir düşme veya kazayla olması imkansızdı, bu yüzden aklıma gelen ilk şey babamın anneme tekrar vurması olabilirdi.

" O aynalara her baktığında o bozulan moralin yüzünden evdeki bütün aynaları kaldırtmayı düşünüyorum. Hâlâ anlatamıyorum dimi? Benim için tek sorun senin acı çekip çekmemen. "

" Çekiyorum Murat. "

Annemin sesi öyle bir çıkmıştı ki, acı içinde yanıp tutuştuğu öyle anlaşılıyordu ki... Gidip ona sarılmak istedim. Her yarasına bir çocuk inancı gibi buse kondurup iyileşsin istedim. Annemdi o benim. Canımdı! Onun yerine her türlü acıyı çekmeye katlanır ama onun çekmesine izin veremezdim.

" Kızımı özlüyorum ama bir arayıp çağıramıyorum yanıma. Çıkamıyorum karşısına. "

" İnan bende özlüyorum ama o buraya gelemez. Bu hâlini görmemeli. Yoksa ona nasıl bir açıklama yapıcam ben? Ne dicem kızıma bu hale geldiğin için ? Üstelik benim yüzümden... "

O an öfke bütün vücudumu sarmış, önceden bir kez olsun bu raddeye hiç gelmemiştim . Gerçekten anneme bunu yapan babamdı !

Artık sessiz kalamayıp ağlayışımın arasında verdiğim sesli nefesle bana döndüler. Babamın gözünde bariz şaşkınlık okunurken annem inanamıyormuş gibi önce beni süzüp ben miyim diye kontrol etti. Ardından hızlı adımlarıyla yanıma gelerek kollarını bana sardı.