أنتَِ نورى (تم التعديل)

الفصل الرابع والخمسون

رقيه:"فلنفرض إنى فعلا رجعت معاه وبدأنا حياه جديده فى مكان تانى ، ياترى هفضل فاكراهاله؟ لما ييجى مثلا يلمسنى أكيد لازم أفتكر ضربه ليا ، لما أشوفه حتى أكيد هفتكر شتايمه ليا."

سمير:"إنتى خلاص أخدتى حقك ، إنتى أهنتيه وطردتيه قدام الحرس بتوعه ، وضربتيه بالقلم قدامهم كمان ، عايزه إيه تانى؟"

رقيه:"مش كفايه ، حاسه إنى لسه ما أخدتش حقى منه."

سمير:"يعمل إيه طيب عشان تاخدى حقك وترجعى معاه؟"

رقيه بتصحيح:"أنا هاخد حقى بس مش هرجع معاه."

سمير:"يابنتى أ......."

رقيه وهى بتقاطعه:"أرجوك يابابا ، بلاش نتكلم فى الموضوع ده تانى ، أنا خلاص واخده قرارى من زمان."

سمير بقلة حيله:"برحتك يابنتى ، بس فكرى كويس."

رقيه بإبتسامه:"أنا مش محتاجه أفكر ، بعد إذنك."

سمير:"إتفضلى."

خرجت من أوضته ولسه هتروح لأوضتها...

سيف:"رقيه ، أنا عايز أتكلم معاكى."

بصتله ووقفت قدامه....

سيف:"أنا نفسى تسامحينى على إللى أنا عملته ، إنتى عارفه إنى مكنش قصدى."

رقيه:"عارفه ، بس زى ماقولتلك ده مش مبرر على إللى إنت عملته."

سيف:"طب أعمل إيه عشان تسامحينى؟"

رقيه:"أنا ممكن أسامحك ، بس حتى لما أسامحك هفضل فاكراها."

سيف:"يارقيه أنا نفسى ترجعى لحضنى."

رقيه بحزن وهى بتبص فى عينيه:"مبقاش ينفع."

سيف بحزن:"أنا وإنتى بنحب بعض ، حاولى طيب."

رقيه:"حاولت ماقدرتش ، أرجوك ياسيف كده كفايه."

سيف:"بس أنا أقسمت بالله إنى مش همشى غير لما تبقى معايا."

رقيه بلامبالاة:"عادى صوم 3 أيام."

قررت إنها تغير الموضوع....

رقيه بإبتسامه وهى بتبص فى عينيه:"شكرا ياسيف على إنت عملتهولى."

سيف:"مش فاهم؟"

رقيه:"شكرا إنك خليت بابا يسامحنى ، وشكرا عشان جبت مليكه إنت ماتتخيلش كانت وحشانى قد إيه ، وشكرا كمان إنك خليت ماما تكلمنى ، انت ماتتصورش فرحتى كانت عامله إزاى لما كل ده حصل."

سيف بحزن:"شوفت وعرفت بس الفرحه لسه ماكملتش."

رقيه:"مش مهم ، أنا كده كفايه عليا ، شكرا ليك مره تانيه."

كانت لسه هتمشى...

سيف وهو بيمسكها من دراعها وبيسحبها نحيته:"ليه مصممه تعذبينى؟ أنا عملت كل إللى أقدر عليه عشان أرجعك ليا ، إحنا بنحب بعض إحنا حبنا غير أى إتنين ، أنا بشر يارقيه يعنى بغلط ، أى نعم أنا مكنش ينفع أعمل كده ، بس أنا بشر ، إرحمى قلبى إللى بيتعذب ببعدك ده ، إنتى ليه بتعملى فيا كده؟ أنا ماحدش عمل ده فيا قبل كده ، كرامتى وكبريائى بيتجرحوا من معاملتك دى ، بلاش يارقيه تزودى فى العناد."