မက်မွန်ပွင့်တို့သက်သေတည်၍ [completed]

အခန်း ၃၉ - ကျွန်တော့်ရင်တွေနာတယ်

အခန်း ၃၉ - ကျွန်တော့်ရင်တွေနာတယ်

နံနက်ခင်း နေရောင်ခြည်လေး အခန်းထဲ ၀င်လာသည်နှင့် ရိပေါ်အိပ်ရာကနိုးလာသည်။ သတိတရဖြင့်စမ်းကြည့်တော့ ဘေးမှာမည်သူမျှ ရှိမနေပေ။

ရှောင်းကျန့်မရှိတော့ဘူးဟူသောအသိကြောင့် သူ့စိတ်ထဲဟာတာတာဖြစ်သွားရပြီး ကိုယ်ပေါ်မှာခြုံထားသည့်စောင်ကို ကမန်းကတမ်းခွာချကာ အခန်းအပြင်သို့ အမြန်ပြေးထွက်လာလိုက်သည်။

ထိုစဉ်မှာပင် မီးဖိုခန်းမှအသံတွေကြားလိုက်ရတာကြောင့် အလျင်အမြန်သွားကြည့်မိတော့ ရှောင်းကျန့်ဖြစ်နေတာကြောင့် စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

ရှောင်းကျန့်လည်း breakfast အတွက် ပြင်ဆင်နေရင်း ခြေသံကြားတော့ ဆဌမအာရုံအရ လှည့်ကြည့်စရာမလိုဘဲ ရိပေါ်မှန်း တန်းသိလိုက်သည်။

"နိုးပြီပေါ့ မျက်နှာသစ်ပြီးပြီလား"

"ဟင့်အင်း"

"မြန်မြန်သွားသစ်လိုက် မနက်စာလုပ်ထားတယ် ရှောင်ဟိုင့်ကိုလည်း သွားနှိုးလိုက်ဦး"

ရှောင်းကျန့်က ရိပေါ်ကိုပြောပြီးနောက် ကော်ဖီဖျော်ဖို့လုပ်နေချိန်မှာပင် ခါးနောက်ဘက်မှ သိုင်းကာဖက်ထားခြင်းခံလိုက်ရသည်။

"မင်းသိလား ဟိုအရင်တုန်းကလည်း ကြေးများတဲ့ကိုယ့်အတွက် မနက်စာကို မင်းပဲပြင်ဆင်ပေးခ့ဲတာ"

ရိပေါ်က ခါးကိုသိုင်းဖက်ထားရင်းမှ နားအနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တော့ အာငွေ့နွေးနွေးက သူ့ပါးပြင်ပေါ် ကလူကျီစယ်သွားလေသည်။

ရုတ်တရက်ပင် ရှောင်းကျန့်၏ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ပေါက်ကာ မျက်နှာပူလာသလို ခံစားရသည်။ ဒီသခင်လေး၀မ်ဟာ ဖွင့်ပြောပြီးနောက်ပိုင်း ပိုမိုရဲတင်းလာသလိုပင်။

"ဟုတ်လား ကျွန်တော်ဘာလို့ မမှတ်မိရတာလဲ"

သူ့မှာတော့ ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေသည့် ရင်အစုံကို မသိကျိုးကျွံပြုရင်း ပုံမှန်လေသံဖြစ်အောင် ထိန်းကာပြောရသည်။ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အပေါ် ရင်ခုန်နေမိသော သူ့ကိုယ်သူလည်းမယုံကြည်နိုင်သေးပါ။