The day that I do not remember!~ Η μερα που δεν θυμαμαι!

Κεφάλαιο 4: Μιλά! Τώρα!

Έβαλα τα δυνατά μου να ανέβω την πύλη αλλά δεν μπορούσα, πριν να το καταλάβω τα δύο αγόρια κρατούσαν τα χέρια μου και δεν με άφηναν να φύγω!

Εγώ: Αφήστε με, Θέλω να φύγω σας παρακαλώ!

Επέμενα ενώ προσπαθούσα να τους ξεφύγω.

Σοβαρός: Ηρέμισε! Δεν υπάρχει λόγος να αποδράσεις , έχεις χάσει την μνήμη σου, που θα πας?

Είπε και τα λόγια του αντηχούν στο κεφάλι μου, σταματώντας τις κινήσεις μου.

Σοβαρός: Ακόμα και αν σε αφήσουμε , που θα πας? Είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ιδέα που είναι το σπίτι σου!

Είπε με το σοβαρό του ύφος. Είχε δίκαιο και να έφευγα δεν γνώριζα τίποτα.

Δειλός: Πάμε πίσω στην αποθήκη!

Είπε και με οδήγησαν πάλι σε εκείνο το δωμάτιο! Περάσαμε από τα κτήρια και το κιόσκι, το μόνο που μου κινούσε την περιέργεια, δεν σταματούσαν να κοιτάζω τριγύρω! Σε παρακαλώ προσπάθησε να θυμηθείς! Παρακαλούσα τον εαυτό μου.
Φτάσαμε στην αποθήκη, μπήκα μέσα στο δωμάτιο, που δεν ήταν πλέον σκοτεινό λόγω του ήλιου που ανατέλλει!

Κάθησα πάλι στο κρύο πάτωμα του δωματίου και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα μου.

Δειλός : Σταματά!!! Δεν μπορείς απλά να κλαις όλη την ώρα!

Εγώ: Ούτε εσείς μπορείτε να με κρατήσετε εδώ για πάντα! Μπορούσα να φύγω αλλά εξαιτίας σας δεν ξέρω που να πάω, έχασα την μνήμη μου, αλλά για κάποιο λόγω σας έχω αυτή την ελάχιστη εμπιστοσύνη και περιμένω εξηγήσεις!!

Ξέσπασα κοιτάζοντας τον σοβαρό, αφού μόνο αυτός φαινόταν να νοιάζεται για εμένα και την υγεία μου.
Δεν απάντησαν , με κοιτούσαν με γουρλομένα μάτια.

Σοβαρός: Κάθησε!

Πρόσταξε τον άλλον αλλά αυτός δεν υπάκουσε!

Δειλός: Λοιπόν Μάρκο εγώ δεν ασχολούμαι άλλο με αυτά. Ήταν δική σου ιδέα να την αφήσουμε εδώ. Άντε πες της να τελειώνουμε.

Είπε κάπως έντονα αλλά το Μάρκος είναι αυτό που μου έκανε εντύπωση! Επιτέλους γνωρίζω το όνομα του.

Μάρκος: Αν της πω θα έχεις και εσύ πρόβλημα μετά , όχι μόνο εγώ..

Δειλός: Προτείνεις κάτι άλλο?

Είπε νευρικά και προχώρησε προς την πόρτα!

Δειλός: Λοιπόν άντε πες της αφού είναι και το κορίτσι σου!