𝑻𝒉𝒆 𝒈𝒓𝒆𝒂𝒕 𝒕𝒓𝒖𝒕𝒉.

My Hero

"Πες μου οτι άκομα είσαι θυμωμένη!;" μου λεει απελπισμένος.

"Και ναι και όχι!" λεω και του γυρνάω πλάτη.

Εκείνος αναστενάζει.

"Marinette, πήγα σπίτι σου πριν... Ξέρεις γιατί; ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη,δεν έπρεπε να σου φωνάξω. Συγγνώμη." μου λεει και τον κοιτάω στα μάτια του.

Δεν έπραξα με λόγια αλλα με πράξεις.

τον πλησιάζω και τον φιλάω.

"Κι εγώ συγγνώμη." του λέω χαμογελά όπως κι εγώ.

"Πασχαλίτσα, δεν θέλω να έχουμε μυστικά μεταξύ μας.. " μου λέει και παραξενευομαι.

"Περίμενε, τι;" λέω.

"Plagg, νύχια μέσα..." λέει και η στολή του εξαφανίστηκε.

Τα μάτια μου γίνονται υγρά, αλλά όχι από την βροχή μόλις βλέπω ποιος κρύβετε πίσω από την μάσκα.

Και αρχίζω να κλαίω.

Βασικά, δεν ξέρω γιατί.

"Εϊ εϊ γιατί κλαις;" μου λέει και με αγκαλιάζει.

"Εσύ... Ήσουν τόσο καιρό..." του λέω.

"Ναι.. "

"Γι' αυτό ήσουν μαζί μου και στο σχολείο... Ήξερες... Μου έδωσες θάρρος." του λέω και με αφήνει από την αγκαλιά του και σκύβει λίγο για να είναι στο ύψος μου.

"Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει, ούτε την Lila, ούτε τον Hawk Moth." μου λέει και αφήνω ένα γελάκι.

"Έτσι σε θέλω, να χαμογελάς!" μου λέει.

Κάνει την φράντζα μου που πέφτει μες τα μάτια μιας και είναι βρεγμένη και πάει να με ξανά φιλήσει αλλά μιας και δεν αισθάνομαι καλά.

Έχε γούστο να αρρώστησα κιόλας.

"Τι έπαθες" με ρωτάει.

"Τίποτα απλος,δεν νιώθω πολύ καλα.." θα πάω σπίτι. "του λέω.

"Περίμενε, είσαι κάπως ζεστή." μου λέει καθώς βάζει το χέρι του στο κούτελο μου.

"Καλά, εγώ φεύγω." του λέω και κάνω να φύγω.

"Κάτσε, θα έρθω κι εγώ!" μου φωνάζει και σταματάω για να τον περιμένω. Μεταμορφωθηκε και φύγαμε.

Μένω λίγο έξω από την πόρτα του σπιτιού μου.

Γίνομαι κανονική και μπαίνω στο σπίτι μου μαζί με τον Cat noir.

Με το που μπαίνω μέσα η μαμά μου με αγκαλιάζει, όπως και ο μπαμπάς μου.

"Θα με σκάσετε!" λέω με δυσκολία.