𝑻𝒉𝒆 𝒈𝒓𝒆𝒂𝒕 𝒕𝒓𝒖𝒕𝒉.

"θα είμαι πάντα εδώ για εσένα."

(από την μεριά του Cat noir)

Όταν την είδα να λιποθυμάει μπροστά στα μάτια μου ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει για λίγο.

Τώρα την έχουμε φέρει σε ένα δωμάτιο εδώ στο νοσοκομείο αλλά ακόμα δεν έχει συνέλθει.

Τι έπαθε; γιατί λιποθύμησε;
Δεν λιποθυμάει κάποιος έτσι οπότε να 'ναι!

Καλά τις έχουν πέσει όμως κι όλα μαζί.

Σήμερα όλος ο κόσμος έμαθε την ταυτότητα της, έσπασε ένα πλευρό και. Φοβάται... Για την οικογένειά της..

Νομιζω αρχίζει να συνέρχεται!

Μισό ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάζει.

"Cat noir..." λέει αδύναμα.

"εδώ είμαι.." της λέω και περνώ μερικές τούφες  που κάλυπταν τα  ματιά της.

"πως αισθάνεσαι; ζαλίζεσαι; πονάς;" την ρωταω.

"όχι." απαντά μονολεκτικά και πάει να σηκωθεί.

"καθησε κάτω να ξεκουραστείς." της λέω.

"θα πάω στο σπίτι.." μου απαντάει κι εγώ την σταματάω.

" είπαν θα μείνεις εδώ για σήμερα." της λέω και με κοιτάζει με εξαντλημένο βλέμμα και ξανά κάθετε στο κρεβάτι.

"οι γονείς μου ξέρουν ότι είμαι εδώ;" με ρωτάει.

Ωχ αυτό το ξέχασα!

"μην ανησυχείς θα πάω εγώ να τους ενημερώσω." της λέω και αφήνει μια ανάσα.

"κοιμήσου εσύ λίγο να ηρεμήσεις." συνεχίζω.

"Μα δεν νυστάζω." λέει σαν παιδάκι.

Πηγαίνω και κάθομαι πιο κοντά της δηλαδή, δίπλα της και η Ladybug πέφτει πάνω μου.

Νομίζω ή έχω γίνει σα ντομάτα;

"Ναι αλλά σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα δεν ηρεμησαμε καθόλου." λέω και πειράζω τις κορδέλες απο τα μαλλιά της.

Δεν απαντάει. Καλέ να την πείρε τοσο γρήγορα ο ύπνος;

Την κοιτάζω να δω αν κοιμήθηκε αλλά είναι ακόμα ξύπνια.

"είσαι σίγουρα καλά;" την ρωτάω.

" ναι." απαντάει.

Καλά δεν είναι απλά δεν μου το λέει.

"δεν χρειάζεται να φοβάσαι για τίποτα..
Μαζί θα τα περάσουμε όλα! Έτσι δε-" πάω να πω ομως την είδα που την πείρε ο ύπνος.

Όχι που δεν νυσταζες!

Σηκώνομαι σιγά σιγά και την αφήνω πάνω στο μαξιλάρι της, την σκεπάζω κι ολας με ένα σεντονακι που έχει δίπλα γιατί έχει ψόφο τα βράδια αυτόν τον καιρό.