أنتَِ نورى (تم التعديل)

الفصل التاسع

سيف بإبتسامه تظهر غمازتيه:"إنتى بتلوى دراعى يعنى؟"

رقيه بدهشه مصطنعه:"أنا!! أنا ألوى دراعك؟ لا عاش ولا كان إللى يلوى دراعك يا سيف بيه ، بس ماينفعش عموما."

سيف:"بلاش بيه دى ، إسمى سيف بس."

رقيه بإحراج:"بس حضرتك صاحب الشغل بتاعى يعنى....."

سيف وهو بيقاطعها:"ممكن نبقى أصحاب؟"

رقيه وهى رافعه حاجبها:"بس إنت قولت الشغل شغل."

سيف بإحراج:"ماهو فعلا الشغل شغل ، بس إحنا دلوقتى بره الشغل ، صح ولا إيه؟"

إبتسمت إبتسامه خفيفه...

سيف:"قولتى إيه؟"

رقيه:"ده بس إللى حابب نتكلم فيه؟"

سيف:"مش ده بس ، بس ردى عليا الأول ممكن نبقى أصحاب؟"

مكنش عارف إيه السبب إللى يخليه يطلب منها إنهم يكونوا أصحاب...

رقيه بإحراج:"هو أنا ماليش فى الصحوبيه إللى بين ولد وبنت دى و......."

سيف:"إللى أقصده يعنى إننا نشيل الألقاب ونتعامل عادى كإن مافيش أى حساسيه بينا ده إللى أقصده."

رقيه:"من ناحيه التعامل فأنا بتعامل عادى."

سيف:"يعنى الغلط من عندى يعنى؟"

رقيه:"إنت شايف إيه؟"

سيف:"هو إنتى ليه لمضه؟ ، مش فاهم."

رقيه برخامة:"عشان أنا كده ، دى حاجه موجوده فى دمى من يوم ماتولدت."

سيف:"لا ومش بس لمضه ده إنتى مغروره كمان."

رقيه:"يوووووووه ، إنت جاى هنا تمدح فيا ولا إيه؟ ده بس إللى عايز تقوله؟"

إتنهد بصعوبه وبدأ يتكلم....

سيف:"أنا آسف يا رقيه."

رقيه وهى رافعه حاجبها:"على؟"

سيف بصعوبه:"على إنى إتهمتك بالسرقه ، بس ده طبعا مايمنعش إنك غلطانه فى إنك دخلتى أوضتى وأنا نايم ولا إنتى شايفه."

رقيه:"إنت جاى تعتذر ولا جاى تغلطنى؟"

سيف:"آسف."

رقيه:"يلا كمل."

سيف:"وآسف عشان قولت كلمه ماينفعش أقولها ، الكلمه إللى كسرتك دى."

رقيه:"وإيه تانى؟"

سيف بضيق:"هو لسه فى تانى؟"

إتحرجت فى اللحظه دى ومش عارفه تقول..

سيف وهو ملاحظ إحراجها:"وآسف على إللى حصل منى إللى هو فى بالك يعنى بس صدقينى أنا فعلا مكنش قصدى."

بصتله بعيونها إللى الحزن ماليها....

رقيه:"حصل خير ، أسفك مقبول."