𝑻𝒉𝒆 𝒈𝒓𝒆𝒂𝒕 𝒕𝒓𝒖𝒕𝒉.

Η Συμφωνία.

Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά μάταια...

"το ήξερα ότι δεν θα νικουσες!" είπε ο Hawk Moth και γέλασε.

"και δεν θα μιλήσεις σε κανέναν γι' αυτήν την συνάντηση!"

Πριν το καταλάβω είχε φύγει.

Προσπαθώ και τελικά καταφέρνω να σηκωθώ, όμως νιώθω έναν πόνο στα πλευρά που με το ζόρι μπορώ να περπατήσω.

Στηρίζομαι πάνω σε ένα τοίχο με το ένα μου χέρι ενώ με το άλλο κρατάω τα πλευρά μου που πονάνε.

Τελικά σταματάω σε ένα στενό αφού δεν μπορώ να περπατήσω άλλο.

Κάθομαι κάτω.

Θα καθίσω λίγο κι αν δω πως δεν περάσει θα πρέπει να πάω σε κάποιο νοσοκομείο.

Σκουπιζω λίγο το αίμα από την μύτη μου αλλά συνεχίζει να αιμορραγει.

Από πάνω μου τότε περνάει μια σκιά.

Δεν έδωσα σημασία γιατί έχουμε πολλά περιστέρια εδώ.

Αλλά μετά προσγειώνεται δίπλα.

Δεν μπορώ να δω καλά γιατί έχει αρχίσει και σκοτεινιάζει.

"Ladybug είσαι καλά;!" ακούω τον Cat noir και σκηβει κοντά μου.

"Τι έπαθες;" με ρωτάει.

"έπεσα.." λέω ψέματα.

"καλά πως έπεσες;" με ρωτάει αφού δεν μπορεί να καταλάβει.

"δεν πιάστηκε το γιογιό μου καλά λογικά και έπεσα." του απαντάω λέγοντας την πρώτη δικαιολογία που μου κατέβηκε.

"πονάς πουθενά;" μου λεει.

"πονάνε το πλευρά μου.." του λέω μιας και δεν έχω σταματήσει να πονάω.

"έχε γούστο να έσπασες τίποτα." λέει.

"δεν ξέρω." απαντάω και σκουπιζω την μύτη μου που πάλι βγάζει αίμα.

Ευτυχώς σταμάτησε τώρα.

"άμα σε πατήσω πονας;" λέει και ακουμπάει τα πλευρά μου.

"πονάει, πονάει, πονάει, πονάει!" φωνάζω.

"Έλα θα σε πάω σε ένα νοσοκομείο." λέει και πάει να με παρει στα χέρια του.

"Μπορώ να περπατήσω." λέω και πάω να σηκωθώ.

Πηγαίνουμε από το πεζοδρόμιο αφού δεν μπορώ να κάνω και πολύ απότομες κινήσεις και στιριζομαι στον Cat noir.

"πονάς πολύ;" με ρωτάει γλυκά.

" δεν πονάω και του θανατά αλλά πονάω κάπως, μόνο αταν με ακουμπήσεις πονεσα πολύ." λέω χωρίς να μπορώ νε το εξηγήσω.