The Girl from the Music Store (Luke Hemmings fanfic, Dutch)

Hoofdstuk 4.

~You're just a little bit out of my limit~

31 december 2015

Voor mijn neus staat Luke. Hij heeft een zwarte skinnyjeans aan met gaten bij de knieën en een nirvana shirt. Hij glimlacht een beetje ongemakkelijk naar me.

"Hey."

"Hay."

Hij maakt een gebaar dat ik naar binnen kan komen en sluit vervolgens de deur. "Welkom... Het feest is op de derde verdieping, dus we moeten met de lift."

"Eh oké... Dankje."

Hij glimlacht opnieuw en gaat me dan voor naar de lift. Ik volg hem, omdat ik werkelijk geen idee heb waar ik ben en waar ik naartoe moet. Het maakt me een beetje zenuwachtig. Luke drukt op het knopje van de lift.

"Nog gefeliciteerd trouwens. Wat vond je van ons telefoontje vannacht?"

"Hahaha, geweldig. Ik vond het echt heel lief van jullie."

Ik voel me door zijn vraag een stuk meer op mijn gemak. Luke lijkt het bijna net zo spannend te vinden als ik. Dan gaat de lift open en stappen we naar binnen. Ik kan het gedreun van de muziek voelen in de lift en kijk verwachtingsvol naar boven. Luke ziet het.

"Het is echt heel gezellig boven. Alleen is Cal best wel dronken, dus pas maar op..."

"Calum? Dronken?! Nu al?"

Hij grijnst.

"Calum is dol op feestjes en kan niet zo goed tegen veel alcohol. Niet omdat hij Aziaat is, want dat is ie niet, maar gewoon..."

Ik schiet in de lach. Lekker logisch dit... Luke kijkt me aan met een scheve grijns. Hij is zo ontzettend sexy. Ik zou wel uren met hem in deze lift kunnen zitten. Maar dan stopt de lift en schuiven de deuren langzaam open. Verwonderd kijk ik de zaal in. Dreunende muziek komt me tegemoet. Meteen krijg ik de neiging om te dansen en huppel ik de lift uit.

Op het moment dat ik de zaal instap, zie ik Ashton op me afkomen. Hij houdt iets geheimzinnig achter zijn rug. Luke komt bij ons staan.

"Gefeliciteerd!"

Ik glimlach en pak het cadeuatje dat Ashton me voorhoudt aan. Het is vierkant en plat. Nee toch, hij zou toch niet...

"Thanks Ash en Luke, maar dit had echt niet gehoeven! Ik ken jullie amper."

"Hahaha, maakt niet uit. Ik had alang gezien dat je deze wilde. Maak het nou open!"

Ash staat te springen van ongeduld en ik scheur het cadeaupapier ervanaf. In mijn handen heb ik de plaat waar ik gister de hele tijd naar heb lopen kijken. Green Day!

"OMG, dankje dankje dankje!"

Ik spring bij Ash in zijn armen. Hij lacht en slaat z'n armen om me heen.

"Geen dank joh!"

Luke staat nogal awkward naar ons te kijken, dus laat ik Ash los en geef Luke ook een knuffel. Zijn gespierde lichaam druk tegen het mijne en opnieuw voel ik de vlinders in mijn buik fladderen. Ik houd hem nog heel even vast en laat hem dan voorzichtig los. Tot mijn verbazing heeft Luke ook moeite met loslaten. Ik glimlach een beetje ongemakkelijk naar hem en hij knipoogt. OMG.
Ash zit ons aan te staren en begint dat te lachen. Ik schiet een dodelijk blik af en hij kijkt snel weer weg.

"Zin om te dansen?"

Ik kijk opzij.

"Ik dacht dat jij niet kon dansen, Lukey..."

"Kan ik ook niet. Maar het blijft leuk om te proberen."

Hij sleept me mee de dansvloer op Ashton achterlatend. Luke doet een paar danspasjes en ik proest het uit. Luke kon echt niet dansen! Hij kijkt me aan met overtrokken wenkbrauwen.
"Nou, ik zie jou niet dansen hoor. Kom op, voetjes van de vloer!"
Ik doe een paar danspassen en nu proest Luke het uit. Ik kijk hem zogenaamd geïrriteerd aan, maar schiet dan weer in de lach.

"Weet je, misschien is het beter als we gewoon iets te drinken halen." stelt hij voor.

Ik knik instemmend en samen lopen we naar de bar.

Na twee drankjes begin ik het een beetje te voelen. Luke en ik rennen door de zaal en gedragen ons als kleine kinderen. We hebben echt heel veel lol. Als ik onderuit ga en Luke over me heen valt, kunnen we bijna niet meer stoppen met lachen.

"Misschien is het beter als we even gaan zitten, Lukey."

"Eh ja, is goed! Ik weet wel een mooi plekje. Volg me."

Ik volg Luke naar de lift. Waar de hell gaan we heen? Luke stapt in de lift en drukt op het knopje van de bovenste verdieping. De lift gaat omhoog en binnen no-time staan we boven.
Luke loopt het dakterras op. Het is helemaal verlaten. In het midden staat een bankje, waar Luke op gaat zitten. Hij klopt naast zich en ik ga meteen zitten. Dit is echt veel beter.

"Kijk daar."

Luke wijst in de verte. Ik volg zijn vinger en zie het opera gebouw. Wauw!

"Ik kom hier altijd als ik geen zin meer heb om te feesten."

"Echt? En altijd met een ander meisje?"

Oeps, dat kwam er botter uit dan ik bedoelde, maar Luke lijkt het niet door te hebben.

"Nee, ik kom hier altijd in mijn eentje. Lekker rustig."

Hij leunt een beetje mijn kant op en ik leg mijn hoofd op zijn brede schouder. Zo zitten we een tijdje. De stilte die er tussen ons hangt is niet ongemakkelijk, maar gewoon relaxt. We genieten beiden van de rust en het uitzicht.

"Eva?"

"Ja?"

"Heb jij ooit een vriendje gehad?"

"Eh ja hoezo?"

"Gewoon. Zomaar."

Wat is dit voor vraag? Ik til mijn hoofd een klein beetje op en kijk Luke vragend aan.

"Ik vroeg me gewoon af of een meisje zoals jij ooit een vriendje heeft gehad."

"Oké, hoe zit het met jou en je duizenden aanbidders?"

"Ik weet het niet. Ik val nooit zo op de schreeuwerige fans."

Ik ril omdat er een koude windvlaag langsblaast. Luke voelt het en slaag zijn arm om me heen. Zijn lichaam voelt zo lekker warm. Ik kruip nog iets dichter tegen hem aan en trek mijn benen op.

"Vind je iemand leuk?" vraagt Luke opeens weer.

"Vanwaar die interesse, Lukey? En eh ja, maar ik denk niet dat hij mij leuk vindt..."

"Gewoon, eh je-weet-wel... Waarom zou iemand jou niet leuk vinden. Je bent geweldig!"

Verrast kijk ik op. Luke vindt mij geweldig... Mijn hart maakt een sprongetje. Even lijkt het wel alsof ik droom.