Because I Love You

FOUR

NATHAN POV

Patapon na ang buhay ko. I have nothing now. Nahuli kong nambabae si Papa while si mama ay halos gabi gabi nalang umiiyak. Pag dumadating si papa ay pinagbubuhatan niya kami ng kamay. Di ko man lang kayang ipagtanggol si mama kay Papa. Nakakahiya ako! Naiinis ako sa sarili ko. Feeling ko isang pagkakamali na ipinanganak ako sa mundong ito. Naglalakad ako sa isang bakanteng lote hanggang sa may nakabangga ako

"Hoy tignan mo nga ang dinadaanan mo?!" Di ko pinansin ang nagsalita "Kita mo? Ang yabang oh. Di man lang tayo nilingon" Dinig kong sabi niya hanggang sa bigla nalang niya akong hinila at isinandal sa usang pader saka paulit ulit na sinuntok "Aba ang tapang mo ah. Di ka man lang humingi ng tawad"

Napapikit ako dahil sa sakit na naramdaman ko. Pero wala parin yun sa sakit na dinanas ko dahil sa buhay ko

Nang makuntento sila sa pagbubugbog sa akin. Naiwan ako sa tabi ng pader. May putok na sa labi at medyo may pilay na din sa binti ko sahil sa sunod sunod na pamamalo nila ng tubo sa akin. Pilit kong tumayo at naglakad

Ayoko nang mabuhay. Naglakad ako sa isang highway. Napangiti nalang ako sa sarili ko.. Naglakad ako sa gitna ng hughway. Nakarinig ako ng malakas na busina. Tinignan ko ang kotseng iyon bago sana ako tuluyang mahagip

Tatanggapin ko na ang kamatayan ko.. Gusto ko nang mawala lahat ng sakit

Nagulat ako nang may biglang tumulak sa akin. Malakas ang pagkakatulak niya kaya tumilapon ako sa gilid ng kalsada. Nadinig ko ang malakas na impak na marahil at nangagaling sa kotse naramdaman ko din ang pagkabagok ko sa isang poste. Ang sakit ng ulo ko. Parang nabibiyak sa sakit. Bago ako mawalan ng ulirat tinignan ko myna kung sino ang nangligtas sa akin. Napakalabo ng paningin ko at ramdam ko ang pagdausdus ng dugo sa ulo ko. Ang lakas ng pagkakabagok ko ganun din ang sakit sa tiyan ko. Napatingin ako at nakita ko ang usli ng bakal doon mukhang sa lakas ng pagkakatulak sa akin, nasaksak ako sa nakausling bakal sa construction site na kinaroroonan ko. Pero mas namuo lang ang luha ko dahil sa nakita ko sa harapan. Mas masakit sa pagkakasaksak at pagkakabagok ng ulo ko ang nakikita ko

Tammy.....

"Aray!" Daing ko nang mauntog ako sa mesa. Mukhang nakatulog nanaman ako. Kinulang kasi ako sa tulog kagabi kaya heto at puyat nanamaN aKo. Napahawak ako sa ulo ko sa naramdaman kong sakit. Tsk fuck this side effect! Di ko man lang maalala yung panaginip ko. Napatingin ako sa classroom at wala namang tao. Wala pa kasi sina Yenyen aT Sepsep. At mas gusto ko to. Nag iisa. Para makapagisip isip ako ng mga bagauly na nagpapalito sa akin. Hawak ko ang ballpen ko saka ako nagsimulang magsulat

'Stephanie' 'Tammy'

Nakatitig ako sa pangalan na nakasulat sa papel ko. Saka ko naalala ang Mga sinabi sa akin ni Ate Tasha kahapon

"Im sorry. Nathan. We decided not to tell you" Tinignan ko siya. Nakayuko siya. Hindi pa niya ginagalaw ang kape niya. Kahit na maraming tao dito sa cafe na pinuntahan namin, di naman siya ganun ka ingay kaya malaya kaming naguusap kahit na mahina pa ang boses niya "Why?" Tanong ko

"We thought na that's the best for the both of you" natawa ako. Sarcastic na tawa "For teh both of us? Paano mo naman nasabi yan ate? Impyerno ate! Impyerno ang naging buhay ko nang nalaman ko na wala na si Tammy. Tapos ano? Best? Kung alam mo lang kung gaano ako naghirap! Tapos dumagdag pa tong P*tang sakit ko~"

"Yan nga Natnat. Dahil sa sakit mo. Sa sakit mo na nakuha nang maaksidente kayo ni Tammy! Natnat malala ang lagay niyong pareho. At mas lalala lang iyon pag nagpatuloy pa ang pagkikita niyo" Umiwas ako ng tingin saka ang pagyukom ko ng kamao. Ano ba ang ibig niyang sabihin? Na pag nakikita ko si tammy, lalo lang lalala ang lahat? Thats bullsh*t! "Do you expect me to believe your reason? Sh*t! gusto niyo lang ata na mawala ako sa kanya eh~"