Bölüm düzenlendi!
Bölüm şarkısı:
Cem Adrian - Mutlu Yıllar
Hellöö küçük yıldızlarım. Bu bölüm... Sanırım biraz özel benim için. Çünkü yazarken ağladığım ilk bölüm sayılır. Bu yüzden merak ediyorum bu bölümde yorumunuzu, bölüm sonuna bırakır mısınız? Yani ne hissettiğinizi en azından. Bilmek isterim. Sizi bilemem ama ben ağladım, samimi söylüyorum. Bu aralar sağa sola fake atıyorum hikayede ama inşallah sövmezsiniz bu bölümde çünkü şuan Augustus'ı öldürmüş John Green kadar beddua yiyebileceğimi sezebiliyorum. Söven toptur tövbesi geçmez biliyosunuz :) piçliğimi de buraya bırakır giderim hıağ hıağğğ
Şaka bir yana, iyi okumalar parlak gözlülerim.
Dünyanın tepesindeyken birden yere çakılmak ne demek, bunu bilmek istemezdim. Birini son defa gördüğümü bilmeden, daha bedeninin sıcaklığı bedenimdeyken kollarımın arasında can verdiğine şahit olmak da...
Dudağının yanından sızan kan bir yol belirlemişti, yavaşça damladığını gördüm. Kirpikleri ıslaktı, sanırım gözlerini kapattığında ağlıyordu. Aşkla öptüğüm, ilk öpücüğümde yüreğimi ateşe veren yumuşak dudaklardan ölümün habercisi kan sızıyordu.
"Birazdan gelirler. Sabret ne olur, dayan. Ölme. Ediz nolur ölme..."
Bir çare beklercesine elimi göğsüne bastırdım sıkıca, kanamasını engellemeye çalışıyordum ambulans gelene kadar. İnsan kabullenemiyordu işte, sevdiğinin gözününde öldüğünü kabullenmek istemiyordu.
"Francie ambulans?" dedim yalvarır gibi bir sesle, hayır anlamında başını iki yana salladı "A-Ağadım, tamam dedileğ kuzen yoldalağmış"
"Kurtulacak değil mi parlak gözlüm?" gözyaşlarım durduramadığım kadar fazla akıyordu, her şey bulanıktı hiçbir şey net değildi gözümde. Tek görebildiğim onun yüzüydü, nefes alışını izliyordum dikkatlice.
Deli gibiydim, birinden teselli dilenecek kadar canım acıyordu. Gözlerini açmazsa ne yapardım? Ya onu bugün kaybedersem bir daha nasıl nefes alırdım?
"Sana hiç kızmayacağım, hiç surat da asmayacağım. Ediz özür dilerim... beni bırakma."
Başı yavaşça düştü, onu tuttum. Gömleğinin iliklerini titreyen parmaklarımla açmaya çalıştım, ama beceremiyordum. Çözebildiğim kadarını çözüp yarasına bakmaya çalıştım. Hala şiddetinden hiçbir şey kaybetmemişti, gözlerimi yumup derin bir nefes verdim "Dayan. Ne olursun dayan Ediz, ben ilk defa birini seviyorum beni bırakma. Ben ilk defa aşık oluyorum beni bırakma anladın mı?"
Yüzünü avuçladım alnını alnımla birleştirdim, buz gibiydi yüzü. Kirpikleri hala ıslaktı, yavaşça onları öptüm ve fısıldadım "Ben ilk defa birine kirpiklerine kadar aşık oldum, lanet olsun Ediz."
Yavaşça kulağına eğildim, biliyordum o bunu çok uzun zamandır beklemişti. Ve, ben onun tek kelimem için dudağımdan çıkan heceyi beklediğini bilmeme rağmen bunu ona hala hayattayken yeterince söylememiştim.
"Ben sana aşığım, Ediz Erez. Ve ben ilk defa aşkım birini korusun istiyorum... O umursamaz kız gitti artık, yerine aşık deli bir kız kaldı. Senin aşkına deli olan kız kaldı aşkım..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ada'ya Düşen Meteor
Humor"Yıldızlar âşıkların ruhlarıdır. Öyle çok yanarlar ki bu dünyada, gecenin göğsünde herkesi imrendirerek parıldamak olur ödülleri." Bir anlığına gülümsedim. "Umut dolu gözüküyorlar." "Öyleler." "Biz de birgün, onlardan biri olabilir miyiz?" diye so...
