NEDEN OLMASIN Kİ? (Tamamlandı)

FİNAL

Evden çıktım ve arabaya bindim. Hızla Göktuğ'nun yanına gidiyordum. Bir yandan da ağlıyordum. Neden bir ihtimal bile veremiyor ki.

Uzun bir yolculuktan sonra kafeye girdim. Oturan Göktuğ, Kutay ve Deniz'e baktım. Göktuğ'yu kolundan çekip ayağa kaldırdım;
- Gitmemiz lazım.

Arkama bile bakmadan arabaya doğru ilerledim. Arabanın kapısını açıp arkama bakınca onun gelmediğini fark ettim. Bağırarak;
- Neden gelmiyorsun?
- Konuşmamız lazım.
- Konuşalım ne oldu?
- Zeynep ben ...
- Evet sen ...
- Ben vazgeçtim.
- Ne bu? danaya mı girdikte vazgeçiyorsun? Sen bana evlenme teklifi ettin. Bunun geri dönüşü olmadığının farkında mısın ? Ben senin için ailemi arkadaşlarımı yarı yolda bıraktım. Ben evimi terk ettim senin için. Annemi, babamı, abimleri, özgeyi.
- Özür dilerim.
- Dileme. Tek bir kelime daha söyleme. Sus.

Koşarak arabaya bindim ve nereye gittiğimi bilmeden öylece sürüdüm. Tek yapmak istediğim uzaklaşmaktı. O kadar derin düşüncelere daldım ki karşı yoldan gelen tırı bile fark etmedim. Yoldan saptım. Ve şimdi o tırın altında sürükleniyorum. 

Kendimi, ailemi, arkadaşlarımı kaybettim ben. Yaşanacak bir neden bile yokken hayata tutunmuşken şimdi bana kucak açan ölüme doğru koşuyorum. Kimsesi olmayan, herkesle küs, yarı yolda bırakılmış bir kız olarak ölüme koşuyorum. Her şeyden uzaklaştım. Her şeyden kurtuldum artık.

Hayatını kontrol  etmeye çalıştıkça daha çok batanlar için ...