Mɪʀʀᴏʀs-----ᴏɴ ʜᴏʟᴅ

Ummm... What?

Άνοιξα την πόρτα και όρμησα μέσα στα αποδυτήρια.
«Μπορώ να σου εξηγήσω...»
«Ναι καλύτερα να μου εξηγήσεις, όχι μόνο εσυ αλλά και αυτός!»
Ειπα και έδειξα προς την πόρτα την οποία περνούσαν εκείνη την στιγμή η Lydia και ο Scott.
«Είχες μια δουλειά!»
«Ωω σε παρακαλω... Αυτή είναι δέκα φορές πιο τρομακτική...»
Άρχισαν να ψυθιριζουν ο Stiles και ο Scott.
«ΣΚΑΣΜΟΣ!»
Ειπα και με κοίταξαν έντρομοι
«Ξεκινήστε να μιλάτε!»
Συνέχισα κοιτάζοντας και τους δυο άγρια
«Εμμμ να...»
Ξεκίνησε να πει ο Stiles
«Τις τελευταίες μέρες πολλοί νεκροί βρέθηκαν στο Beacon Hills. Ο δολοφόνος κινείται κυρίως σε υπερφυσικά μονοπάτια, δηλαδή θα λέγαμε πως κυνηγά τα υπερφυσικά όντα της πόλης και τα σκοτώνει»
«Αυτό μου θυμίζει λίγο πολύ την κοπέλα σου που αν θυμάμαι καλά πήγε να σκοτώσει το αγόρι μου, αλλά δεν πειράζει συνέχισε!»
Ειπα και άκουσα δυο πνιχτα γέλια από τον Stiles και την Lydia
«Εμμμ ναι που είχα μείνει... Και μέσα από κάτι διασταυρώσεις πληροφοριών σκεφτήκαμε πως ήταν καλύτερο να είμαστε εδώ παρα στην άλλη άκρη της πόλης..»
«Ναι και αυτό τι σχέση έχει με εμάς;»
Ρώτησε η Lydia
«Πιστεύουμε πως είστε κατά καποιον τρόπο διαφορετικές...»
Απάντησε ο Stiles
«Ξέρετε κάτι... Πιστεύω είναι καλό να κρατήσουμε μια απόσταση. Δεν πιστεύω λέξη από αυτά που είπατε και νομίζω πως μέσα στις επόμενες μέρες οφείλετε να μας πείτε τι στο καλό θέλετε εδώ πέρα και τι σχέση έχει με εμάς! Τέλος συζήτησης»
Αμέσως προχώρησα και βγήκα από τα αποδυτήρια και προχώρησα στον διάδρομο
«Εμμμ Kate...»
Ξεκίνησε ο Stiles να λέει
«Σσσς! Δεν θέλω να ακούσω τίποτα, έχετε περιθώριο μέχρι την Τετάρτη..»
«Οκ....»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η μέρα συνεχίστηκε βαρετά, χωρίς πολλά λόγια με λίγα μόνο κοιτάγματα στα διαλείμματα.
«Επιτελουσς...»
Άκουσα την Lydia να διαμαρτύρεται με την λήξη και της τελευταίας ώρας
«Ελα παμε.. Κι εγώ βαρέθηκα»
Της ειπα καθώς μπαίναμε στο αυτοκίνητο
«Πρέπει να μιλήσουμε»
«Οπωσδήποτε..»
Συμπλήρωσα
Η διαδρομή για το σπίτι μου δεν ήταν μεγάλη. Μόλις φτάσαμε η Lydia πάρκαρε το αμάξι της κάτω από το σπίτι.
«Δηλαδή η μητέρα σου θα λείπει όλη την εβδομάδα;»
«Δυστυχώς ή ευτυχώς ναι. Μου είπε πως έχει μια πολύ σημαντική συνάντηση στην Νέα Υόρκη.»
Της ειπα την ώρα που ξεκλείδωνα την εξώπορτα.
«Εννοώ δηλαδή, δεν φοβάσαι ολομόναχη σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι; Τόσα μπορούν να γίνουν..»
«Ποιος είπε ότι δεν φοβάμαι, αυτό μάλιστα είναι ότι χειρότερο. Ξέροντας δηλαδή πως υπάρχουν όλα αυτά τα πλάσματα έξω στον κόσμο και ανα πάσα στιγμή μπορεί να σου επιτεθούν, ναι με κάνει να φοβάμαι.»
Έκανα μια παύση όσο κατευθύνθηκα προς τον καναπέ
«Ωστόσο νιώθω ασφάλεια ξέροντας πως εάν οτιδήποτε τύχει με ένα τηλέφωνο ή με μια κραυγή στις χειρότερες περιπτώσεις, θα έχω είτε τον Isaac, είτε τον Derek, είτε τον Peter να με ξεμπλέξουν»
«Έχεις κάποιο point εδώ.. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να εμπιστεύεσαι τον Peter.. εννοώ προσπάθησε να σκοτώσει όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς άλλους ανθρώπους, ο άνθρωπος είναι ψυχοπαθής!»
«Πραγματικά δεν ξέρω πως να σου απαντήσω εδώ... Απλά τον εμπιστεύομαι.»
«Ότι πεις...»
είπε η Lydia ειρωνικά.
«Κάτι άλλο τώρα.. Τι φάση με τους καινούργιους!!»
«Πραγματικά δεν ξέρω... Είμαι σίγουρη πως δεν μας είπαν την αλήθεια και πως υπάρχει κάτι βαθύτερο σε αυτό..»
«Συμφωνώ..»

Η ώρα πέρασε και εγώ συνέχισα να συζητώ με την Lydia μέχρι που χρειάστηκε να φύγει γιατί είχε κανονίσει κάποιο «ραντεβού». Διάβασα και έπειτα φόρεσα τις πιτζάμες μου, παρηγγειλα πίτσα και έβαλα να δω την αγαπημένη μου ταινία. Μόλις τελείωσε, κάπως αργά, κλείδωσα το σπίτι, έκλεισα τα παράθυρα και πήγα στο δωμάτιο μου. Ψόφια ως ήμουν, ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να σκέφτομαι τα σημερινά γεγονότα, ωστόσο.. με πήρε ο ύπνος.

A/N:
Ελπίζουμε να απολαμβάνετε την ιστορία. Μην ανησυχείτε θα γίνει πιο ενδιαφέρουσα στα επόμενα κεφαλαία! Επίσης υπήρχε ένα spoiler των επόμενων κεφαλαίων μέσα στο κείμενο... Σσσς θα το καταλάβετε αργότερα. Σας αφήνουμε με αυτή την πολύ cute φωτογραφία.

Φιλάκια!