Incomplete Without You

023

Ik hield mijn hand voor mijn mond en keek haar geschrokken aan. "Ik wist het echt niet" zei ik en liep op haar af.

Ze schoof haar stoel opzij en rende naar buiten waar ze alles uithuilde. Ik betaalde snel de kop koffie en rende achter haar aan. Trillend stond ze bij een boom en veegde haar tranen weg. Ik omhelste haar strak en liet haar huilen op mijn schouder. "Zullen we anders naar mijn huis toe gaan en daar verder praten?" Vroeg ik. Ze knikte meteen en stapte bij me in de auto.

Ik reed naar huis en het was dood stil in de auto. De hele rit heb ik me zitten afvragen waarom ik hier niet eerder van wist. En hoe kan het dat ik geen belletje van haar kreeg. Al die tijd had ze me het hardst nodig en was ik maar te druk bezig met mijn eigen rommelige leven. Ik kon het gewoon niet geloven dat anouar (omayra's neefje) is overleden. Anouar had al sinds zijn geboorte hartproblemen en
Het leek juist beter te gaan met hem.

We kwamen aan bij mijn huis en ik parkeerde voor de deur. We stapten uit en liepen naar binnen. Gelukkig was er niemand thuis en konden omayra en ik in alle rust praten. "Wil je iets eten of drinken?" Vroeg ik snel. "Nee" zei ze en keek uit het raam.

Ik kwam tegen over haar zitten en zocht naar woorden. Ik wilde haar zo veel vertellen maar wist niet hoe. Ze was zo gebroken. Hoe zou ik haar mijn situatie moeten uitleggen. En hoe zal ik haar moeten opvrolijken?

Ze zal nu toch niet naar me luisteren. Ze is daar nu te boos voor. "Het spijt me omayra" kreeg ik er zacht uit. Ze keek me lang aan. "Ik weet echt niet hoe ik moet beginnen met verontschuldigen. Je hebt gelijk ik had er voor je moeten zijn. Maar geloof me omayra ik wist al die tijd van niets. Het is net zo schokkend voor mij om dit te horen" zei ik.

Ze bleef stil en frommelde aan haar mouw. "Hoe kon je het niet weten yasmina? Je was haast een zus voor me. Alles wat er gebeurde in de buurt was al binnen 2 dagen bekend bij iedereen." Ik slikte. "Ik wist het echt niet" herhaalde ik. Ze knikte. "Waar was je al die tijd?" Vroeg ze.

Ik schudde mijn hoofd. "We gaan het niet hebben over mijn probleem. Daar heb je a genoeg van gehoord. Vertel me alsjeblieft wat ik kan doen om dit goed te maken tussen ons. Ik wil je echt niet verliezen. Je bent mijn alles" zei ik wanhopig en veegde een traan weg. Hoe zou ik verder moeten zonder haar? Ze is mijn zus geworden. Ik vertrouw haar.

"Doe niet zo dramatisch. Het komt wel goed tussen ons. Ik wil alleen weten wat er is gebeurd met je in al die tijd dat je me achter liet" vroeg ze. Ik zuchtte. Omayra was altijd al iemand geweest die niet graag over haar gevoelens wilde praten. Ze was daarom altijd een goede luisteraar geweest.

"Redouane is mijn hand komen vragen. Hij heeft mijn vader helemaal gek gemaakt met leugens over anass. Dankzij hem vertrouwt mijn vader anass niet meer en wilt hij me niet geloven in alles wat ik zeg. Ook heeft yassine al mijn persoonlijke dingen vertelt tegen alle collega's op werk en is mijn leven op dit moment een grote puinhoop" zei ik in een zin.

Omayra keek geschrokken. "Ik had het al gezien op het nieuws." Ik knikte. "Anass heeft een klacht ingediend en het is meteen bekend gemaakt" legde ik haar uit. "Weet anass al over de handvraging enzo?" Vroeg ze. Ik knikte. "Hij is al bezig met iets. Alleen wilt hij me dat nog niet vertellen." Zei ik.

Er viel een kleine stilte. Mijn gedachtes gingen gelijk naar anouar. Is hij al begraven? Hebben ze al voor hem gebeden in de moskee? Allemaal vragen spookte door mijn hoofd maar geen een kwam er daadwerkelijk uit mijn mond. "Gaat het?" Vroeg ik zacht toen ik omayra lang naar buiten zag staren. Ze schrok wakker en knikte. "Wil ja anders even liggen?" Vroeg ik. Ze knikte zacht. "Kom"

Samen met omayra liep ik naar boven, naar mijn kamer. Ze kroop in mijn bed en sloot haar ogen. Ik dekte haar toe en deed het gordijn dicht en verliet zachtjes de kamer.

Eenmaal beneden pakte ik haar telefoon en appte haar moeder om haar te vertellen dat omayra bij mij is, voor als ze het zich ging afvragen.

Daarna ging ik direct naar de keuken om alvast wat klaar te maken voor omayra.

Terwijl ik druk bezig was met mijn mini pizza's werd er aangebeld. Ik liep naar de deur en deed open. Anass verscheen met een bos bloemen in zijn handen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik liet hem gauw binnen voor iemand ons zag.

"Ik wist niet dat je zou komen" zei ik en nam de bloemen van hem over. Hij lachte. "Ik was wat eerder klaar dus leek het me wel leuk om langs te komen" zei hij. "Kan je de volgende keer eerst bellen. Wie weet was mijn vader hier met redouane" hij knikte begrijpend en sloeg zijn armen om me heen. Zijn vertrouwde geur drong mijn neus binnen en ik nestelde me verder in zijn stevige armen.

Ik sloot mijn ogen en genoot van dit moment. Want dit zou niet vaker voorkomen nu redouane in mijn leven is gekomen.

"Anass"
"Ja?" Hij keek me aan. "Zorg er alsjeblieft voor dat redouane verdwijnt" smeekte ik hem. "Geloof me, ik ben er dag en nacht mee bezig." Zei hij. Ik geloofde hem meteen want hij zag er erg vermoeid uit. "Neem je tijd je hebt ook rust nodig" hij knikte en drukte een kus in mijn nek. De kriebels kwamen weer in mijn buik en ik sloot mijn ogen.

****

Ik deed de deur dicht en zwaaide snel naar anass die het huis verliet. Hij gaf me nog een lucht zoen en stapte in in zijn auto. Ik hoorde voetstappen achter me en keek omayra aan. "Was dat anass?" Vroeg ze. Ik knikte en haalde de pizza's uit de oven. Ik verdeelde het op twee borden en liep ermee naar de woonkamer. "Hier eet wat. Je zal vast honger hebben" zei ik en gaf haar haar bord. Ze knikte dankbaar en begon in stilte te eten.

Tijdens het eten ging mijn telefoon af en mijn vader belde. Ik nam op.

"Hallo?"
"Waar ben je nou!?" Riep hij boos. "Ik kan echt niet komen" zei ik. "Wat heb ik je gezegd gister? Als je niet komt dan reken ik met anass af!"
"Papa anouar is overleden. Omayra heeft me nu echt nodig!" Legde ik uit. Het was stil. "Wanneer? Net? Wat is er gebeurd?" Vroeg hij. "Ik weet het niet papa omayra vertelde me alleen dat hij ergens deze week was overleden. Kan die henna voorbereiding niet een andere dag?" Vroeg ik. "Yallah saffi is goed. Maar dit is de laatste keer yasmina" waarschuwde hij me. Ik zuchtte en nam afscheid.

"Was dat je vader?" Vroeg omayra. Ik knikte. Ik wilde net gaan zitten tot er werd aangebeld. Zuchtend liep ik naar de deur en deed open. Tot mijn schrik zag ik een boze redouane voor me staan.

Vote, share and comment!
Kunnen we de 30 stemmen halen??
Love yaahh!!