Incomplete Without You

006

Hij drukt zijn lippen op de mijne.

Niet wetend wat ik moet doen blijf ik in dezelfde positie staan.

Mijn hele lichaam tintelt door maar 1 kus!

Op gegeven moment stopt hij en kijkt hij me aan.

Zijn bruine ogen glinsteren in het licht. "Je mag nooit vergeten dat ik van je hou" fluistert hij en draait zich om.

Hij loopt weg. Ik pak mijn tassen en loop achter hem aan. "Anass wacht!" Roep ik.

Hij negeert me en loopt sneller door. "Anass!" Ik ren achter hem een en wurm mezelf net op tijd naar binnen.

Bijna en hij had de deur in mijn gezicht dicht geslagen.

"Yasmina wat doe je?"
"Je bloed" zeg ik. Hij kijkt naar zijn shirt.

Ik loop langzaam naar hem toe en hijs zijn shirt op.

De grote wond op zijn borst begint heftig te bloeden.

"Ga liggen dan verschoon in je wond" zeg ik. Zonder tegen te spreken gaat hij liggen op zijn bed.

Ik pak wat verband en een grote pleister en wat jodium.

Ik smeer wat op jodium op het watje en dep het bloed van de wond af.
Daarna plak ik er een grote pleiser op met daar in een beetje verband.

Ik kijk hem aan als hij me stevig vast pakt. "Alsjeblieft yasmina ik hou van je. Ik zal voor je vechten tot de dood en ik beloof je dat. Waarom zou je denken dat ik al deze moeite doe? Als ik je niet wilde zou ik het al lang hebben opgegeven"

Zijn woorden raakte me diep. Precies wat hij wilde. Ik trek me er niets van aan en sta op.

"Ik ga, bedankt voor alles. Zou je me naar huis kunnen brengen?" Vraag ik. Zijn blik veranderd gauw.

Hij staat rustig op en trekt zijn blouse aan. ''voor het slapen gaan zou ik het watje verschonen'' zeg ik om de stilte te verbreken. 

anass kijkt me kort aan en knikt. ''haal je broer, ik wacht in de auto'' zegt hij. ik knik en haal mijn broer salim. ''waar gaan we naar toe?'' vraagt hij. ''we gaan terug naar huis'' zeg ik en hou mijn blik op de grond gericht.

dit voelt zo slecht. ik wil helemaal niet weg bij hem. maar wat hij heeft gedaan kan niet. 

in de garage aangekomen neem ik plaats in de auto. salim liet ik voor in zitten. ''moet ik rijden?'' vraagt salim aan anass. ''nee'' zijn stem klonk zo gebroken. alsof hij elk moment kon beginnen met huilen,

ik veegde snel een traan weg en zag dat anass me via de achterspiegels aankeek. zijn blik zorgde ervoor dat ik me schuldiger begon te voelen. 

wees hard, net als hoe hij bij jou was zei een stemmetje in mijn hoofd. ik vermand mezelf en keek uit het raam.

~

anass parkeerde voor mijn huis en opende het portier voor me. ik stond op en voelde zijn adem in mijn nek.

onze gezichten waren nog maar een centimeter van elkaar vandaan. in plaats van dat hij een stap achteruit nam greep hij mijn handen vast.

zijn prachtige lichte ogen vulde zich met tranen, en niet veel later gleed er een traan naar beneden.

''je zult me nodig hebben, je zult van me houden en je zult zien dat mijn liefde voor jou niet nep was. je zult zien dat we bij elkaar horen'' zei hij.

het leek alsof hij in mijn ziel kon kijken. bang en geschrokken nam ik een stap opzij.

''bedankt voor je hulp. ik zal dat nooit vergeten'' zei ik en slikte de brok in mijn keel weg.

zijn ogen bleven op mij branden.

met trillende vingers stak ik de sleutel in het sleutelgat en draaide zo de deur open. salim liep naar binnen en liet me alleen achter met hem.

ik wilde weg lopen maar mijn voeten bleven stil op de koude tegels van onze voortuin zitten.
alsof ik cement aan mijn schoenen had bleek ik roekeloos staan. 

 het leek alsof mijn lichaam niet mee wilde werken. ''anass, alsjeblieft geloof me. we zijn niet voor elkaar bestemd. ooit zal er een meisje komen die je gelukkig zal maken. op een manier die ik je nooit heb kunnen geven.'' zeg ik . 

geschrokken kijk ik naar de grond. waar heb ik deze woorden wel niet vandaan gehaald?!

anass liep langzaam naar me toe. bij elke stap leek hij pijn te hebben. de wond begon ook langzaam te bloeden.

''anass stop ander zal de wond groter worden'' riep ik. het leek hem niet te interesseren. 

''je hebt gelijk yasima. er zal op een dag een meisje naar me toe komen en me de liefde geven die jij me nooit hebt gegeven'' zei hij. mijn benen begonnen te trillen.

''en dat meisje zal onze dochter zijn'' maakte hij zijn zin af. 

mijn hart leek naar mijn kont te zakken. mijn wangen begonnen rood te worden en ik wist even niet wat me overkwam.

''ik zal op je wachten'' met deze woorden liep hij weg. 

langzaam viel ik naar achter en greep me snel vast aan de deurklink. mijn hoofd begint zo wat rondjes te draaien.

op trillende benen liep ik naar de slaapkamer en sloot mezelf op. ik begon te huilen. dat is het enige wat ik nu nog kon doen.