Incomplete Without You

009

Dagen gingen voorbij en anass lag nog steeds in zijn lichte coma. Het doet me pijn om hem zo te zien. Hij verdiend dit niet!

Ik loop naar het cafe toe en zie omayra achter de toonbank. Als ze me opmerkt rent ze naar me toe en trekt ze me in een stevige omhelzing.

De tranen stromen over mijn wangen naar beneden. Het beeld flitst weer in mijn hoofd. Hoe anass daar dood op de grond lag en de ambulancebroeders hem meenamen.

Ik ga snel zitten want ik voel mijn benen trillen. Omayra schenkt een glas water voor me in en overhandigd die dan aan mij. "Hoe gaat het met je?" Vraagt ze bezorgd. Het antwoord kon ze al van mijn blik aflezen. "Goed" lieg ik.

"Wil je me alsjeblieft vertellen wat er die dag was gebeurd hier zo. Nog steeds heb ik het verhaal niet gehoord" zeg ik. Omayra knikt en komt tegen over me zitten.

"Het was een normale dag en het was rustig hier zo. Ik wilde me omkleden aangezien ik een afspraak had. Ik kon helaas nog niet weg want ik moest op jou wachten dus maakte ik mijn laatste broodjes af. Toen gebeurde er in eens iets heel raars. Ik keek naar buiten en zag een grijs busjes voor de deur stoppen. In de verte zag ik dat anass hier heen liep. Ik zag wapens in dat busje en dacht even dat ze me zouden overvallen. Anass liep dood normaal naar binnen maar werd in eens naar achter getrokken door een van de jongens. Iemand stak een mes in zijn buik en fluisterde iets in zijn oor. Hij werd lijkbleek. Toen gooide ze hem naar binnen en reden ze weg" vertelde ze.

Mijn ogen werden weer vochtig. "Maar waarom? Waarom doen ze dat bij anass" omayra haalde haar schouders op en stond dan gelijk op waneer yassine naar binnen kwam lopen. Hij keek me bezorgd aan en rende op me af. Hij omhelsde me.

"Alsjeblieft yasmina blijf sterk" fluistert hij. Ik duw hem een beetje weg en laat me weer vallen op de stoel. "Sorry vat dit niet verkeerd op maar ik ben kapot" zeg ik. Yassine knikt begrijpelijk. "Waarom kwam je niet opdagen vanochtend?"
"Ik kon het niet meer. Gisteravond had ik geen oog dicht gedaan" zei ik.

"Waarom ben je hier dan wel en niet op werk?"
"Ik wilde omayra zien, ze is mijn beste vriendin" zeg ik wijzend naar omayra. "Weet je wat yasmina, neem gewoon lekker een weekje of twee vrij. Je ziet er echt verschrikkelijk vermoeid uit"

"Nee yassine dat kan ik niet maken." Zei ik en stond op. Al gauw duwde hij me weer op de stoel. "Geloof me yasmina dit gaat je erg goed doen. Neem wat tijd voor jezelf je bent er echt aan toe" zei hij voor ik nog kon tegen spreken.

Dankbaar knikte ik naar hem. Ik wil er ook niet te lang om heen draaien dus accepteer ik zijn aanbod maar. Yassine wenst me sterkte en loopt dan weer weg. Omayra blijft me enkel aanstaren en zegt verder niets. "Yas (afkorting van yasmina) misschien moet je echt even op vakantie" zei ze.

Ik keek haar fronsend aan. "omayra hoe graag ik het ook wil het zal niet lukken, ik zal mijn rust niet kunnen pakken als mijn hoofd heel ergens anders is'' leg ik haar uit. ze knikt en komt dan weer tegen over me zitten.

''heb je anass al bezocht?'' vraagt ze. ''niet meer sinds de dag dat hij werd neer gestoken. anass heeft een grote familie dus voor ik eindelijk in mijn rust naar hem toe kan gaan zal hij hopelijk wakker zijn in die tijd'' ik kijk op naar de klok en zie dat het best laat begint te worden en ik moet nog helemaal naar huis lopen. ''weten je ouders hier al van?'' ik knik. ''ik wil er gewoon niet over praten omdat ik het zelf nog niet eens uit ben, vind ik hem nou leuk of niet? ik heb nachten niet geslapen omdat ik telkens naar een antwoord zocht. hij heeft me gebruikt alsof ik nooit wat voor hem heb betekend.'' de tranen komen op en ik verberg mijn gezicht in mijn handen.

ongelofelijk hoe dit zo heeft kunnen gebeuren. 

omayra slaat haar arm over me heen en drukt een kus op mijn wang. ''je komt hier wel uit geloof in jezelf'' fluistert ze toe en staat dan op zodra er klanten binnen komen. ''ik ga omayra ik zal je snel weer helpen alleen nu kan ik even niet meer'' zeg ik. omayra knikt begrijpelijk en begint dan weer aan het werk. ik loop naar buiten en loop naar huis.

ik open de deur en hoor allemaal stemmen in de huiskamer. 

met een frons op mijn gezicht trek ik mijn jas uit en loop de huiskamer in. mijn hart zakt naar mijn grond. rachid en dunya zijn hier! oftwel de ouders van anass. ze kijken me opgelucht aan zodra ik in de kamer kwam. ik groette iedereen en wilde snel weg gaan maar helaas riepen ze me weer terug.

kom op yasmina dit kun je aan. gewoon aardig en beleefd doen. 

ik liep terug en ging snel zitten. ''yasmina wat heeft anass je allemaal aangedaan?!'' vroeg dunya huilend. ik keek haar geschrokken aan. ''hoezo dat nou weer?'' vraag ik nog steeds geschrokken van haar vraag. ''anass is de hele tijd aan het roepen dat het heem speet en hij van je hield etc.'' zei rachid. ik slikte hoorbaar en keek rood weg. ''is hij wakker?'' ''nee maar je moet met ons mee naar het ziekenhuis'' zei dunya huilend. ''is er iets ergs gebeurd?'' vraag ik snel. 

''nee maar anass zijn hart blijft maar sneller kloppen en ze zijn bang dat hij een hartaanval gaat krijgen als jij hem niet tot rust stelt'' ''hij kan me niet eens horen'' ''jawel je moet met me mee alsjeblieft!'' dunya begon harder te huilen en ik kon het niet meer aanzien. ''ik ga mee'' zeg ik en ren naar de gang waar ik mijn jas weer aantrek. dunya, rachid en mijn vader liepen naar de auto toe.

ik ging snel zitten en probeerde niet te huilen. 

straks werkt het niet en gaat anass dood!

Vote, share and comment.