Tempus

H.22 "Een draak?!"

'Wow.' Ik grinnikte om Tempus zijn reactie. Hij maakte een rondje om zijn as terwijl hij alles goed in zich opnam. 'Nou, ik heb zo meteen de tijd om je een rondleiding te geven met een hele geschiedenis les erbij, maar we moeten eerst even naar de fontein. Daar heb ik met Jaccon afgesproken voor de bespreking van het nieuwe packweeshuis. Dat is zo geregeld, daarna hebben we alle tijd van de wereld.' Tempus knikte dat hij het begreep. 'Leidt de weg.'

Ik glimlachte, draaide me op mijn hak om en liep voorop richting de fontein. Alle packleden die we tegenkomen begroette me met een buiging. De kinderen zwaaide al lachend naar me, ik zwaaide terug terwijl ik mijn tong naar de pups uitstak. Dit liet ze hard lachen. Ik hou van mijn pack. Ik hou van deze stad, even veel als dat ik van rennen in mijn wolfvorm door de bossen hou. Het heeft mij heel erg geholpen toen ik nog dieper in de put zat dan dat ik nu doe. Misschien helpt het Tempus ook wel.

We liepen het plein op en ik zag Jaccon al meteen bij de fontein staan. Hij zwaaide naar me en kwam op ons afgelopen. Tempus kwam naast me staan en liet zijn ogen over onze omgeving glijden. Het plein is het midden van het dorp. Op het midden van het plein is een reusachtige fontein te vinden samen met straatmuzikanten en verschillende etenskraampjes. Van hotdogs, naar ijs, naar de typische streek gerechten. Het ruikt hier dan ook altijd heerlijk naar verschillende soorten specerijen en kruiden. En de muziek laat mijn hart altijd blijer kloppen. Aan de rand van het plein bevinden zich de huisjes en verschillende winkels. Ieder gebouw is weer in een andere vrolijke kleur geschilderd. Het is hier altijd een vrolijke boel. In de zomer kleuren de huisjes prachtig uit onder de felle zon en in de winter ziet het er even vrolijk uit. Helemaal als de huizen bedekt zijn onder een pak sneeuw. Maar in het maanlicht... In het maanlicht is de stad adembenemend. Hoe het zacht licht van de maan de straten, de fontein en de huisjes verlicht... Niets kan dat prachtige verschijnsel eer aan doen. Xeley, stad van maanlicht. En hij doet zijn naam eer aan.

Weer of geen weer, er zijn hier altijd roedelleden te vinden en het is hier altijd gezellig.

Jaccon was ondertussen bij ons aangekomen en maakte met een grote lach op zijn gezicht een sierlijke buiging voor me, waarna hij even vrolijk weer overeind kwam. 'Alpha. Altijd een plezier om u te zien.' Ik rolde grinnikend met mijn ogen. 'Je hebt me nog geen twee uur geleden nog gezien. Maar het gevoel is wederzijds, Jaccon. Nou op naar de familie Lee dan maar?' Jaccon knikte. 'Volg mij maar.' Ik keek nog even vragend naar Tempus. Hij knikte naar me. Ik glimlachte en liep hem voor Jaccon achteraan naar de oude bakkerij.

'Alpha,' begroette de zoon en dochter van mevrouw Lee ons toen we ons bij hun voegde. Ze bogen beide en kwamen weer omhoog.

'Emilia, Taka,' begroette ik ze terug. De twee jonge wolven keken met grote ogen vol verbazing naar me toen ik hun bij hun naam begroette. 'Dit zijn Tempus en Nesaea. Ik hoop dat het niet erg is dat ik niet alleen ben gekomen.' 'O, nee. Nee, absoluut niet. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, is het niet?' 'Mooi, nou ik neem aan dat Jaccon jullie op de hoogte heeft gebracht over de plannen van het nieuwe packweeshuis?' 'Ja. Dat klopt, Alpha,' zei Emilia knikkend. 'We zijn vereerd, Alpha, dat u de bakkerij van onze moeder heeft uitgekozen voor de nieuwe plek van het weeshuis. We willen op zoveel vlakken helpen als mogelijk is.' Ik glimlachte naar Taka. 'Dat stel ik heel erg op prijs, maar... zijn jullie er zeker van dat jullie geen geld willen hebben? Noem maar een bedrag en ik zorg dat jullie het krijgen.'

Zowel Taka als Emilia wuifde mijn aandring weg. 'We willen er echt niets voor hebben. Ik weet zeker dat onze moeder het zo gewild had.' 'Ja, Emilia heeft gelijk. En u doet al zo ontzettend veel voor deze roedel. We willen graag iets terug doen als dank. Dat geld mag ergens anders ingestoken worden.'

Ik knikte mijn hoofd uit dankbaarheid naar ze. 'Zoals jullie wensen.' 'Wanneer willen jullie beginnen met verbouwen?' 'Zo snel mogelijk. Jacco, jij hebt hier misschien een beter antwoord op?' 'Als alles goed verloopt zouden we over een week al vol in de verbouwing kunnen zitten, als dat bij jullie uitkomt natuurlijk,' Jacco keek de twee jonge wolven vragend aan. 'Mij apart beginnen jullie vandaag al. Het maakt ons niet uit.' Emilia knikte instemmend op de opmerking van haar jongere broer.