FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.Bölüm: "Zehir Sözler"
Gözlerime bak Orda umudu göreceksin Yüreğime dokun Bendeki seni hissedeceksin Ruhunu ruhuma sar Sevgim sana da bulaşacak eminim Yaralarını tek tek iyileştireceğim
Hastanenin otomatik kapısından girerken içimden bir türlü gitmeyen duygular silsilesi de bana eşlik ediyordu. Merak, heyecan, biraz endişe, azıcık korku... Bütün duygu yoğunluğunu bir arada yaşıyordum.
Korkuyordum. Çünkü onun beni nasıl karşılayacağını kestiremiyordum. Zeynep hemşirenin o günkü halini gözümün önüne getirdiğimde Eymen'in çok da kolay biri olmadığını anlayabiliyordum. Peki bana nasıl davranacaktı? Beni tanıyacak mıydı? Tanıyacağını sanmıyordum çünkü aradan beş yıl geçmişti ki haliyle ben de değişmiştim biraz. Değişmeseydim de tanımazdı sanırım zira o zamanlar bile beni fark etmiyordu.
Hastanenin koridorunda yürürken bir yandan da bunları düşünüyordum. Bir an duraksayarak etrafıma bakındım. Gözlerim Sevda ablayı arıyordu lâkin bakışlarım henüz ona rast gelmemişti. Tekrar hareketlenerek danışma standına doğru ilerlemeye başladım.
Danışma standına vardığımda parmaklarımı standın üzerinde tıklattım. Bilgisayarla ilgilenen sekreter kız beni fark ettiğinde kafasını kaldırarak gülümsedi. Beni tanıdığını bakışlarıyla belli eden kıza "Sevda ablayı nerde bulabilirim acaba?" Diye sordum.
Kız tam ağzını açmış konuşacakken yanımıza gelen Sevda abla ile birlikte bakışlarımı ona çevirdim. Bana gülümseyip elindeki evrakları sekretere uzatırken "Merhaba Sevda abla." Dedim samimi bir tonda. "Nasılsın?"
Elindeki evrakları teslim ettikten sonra yönünü iyice bana döndü. "Merhaba güzelim. Gördüğün üzere dur durak bilmiyoruz."
Dudaklarımı birbirine bastırıp kafamı aşağı yukarı doğru salladım. "Anlıyorum. İşiniz zor. Allah kolaylık versin."
Derin bir iç çekerek "Amin." Dedi ve daha sonra kolundaki saate bakarak bakışlarını tekrar bana çevirdi. "Ziyaret saati yaklaştı. İstersen Gökçe'nin odasına gidebilirsin. Seni sorup duruyordu zaten."
Söylediği şeyle keyfim yerine gelirken gülümsedim. Gökçe'nin beni unutmaması çok hoşuma gitmişti. Onun yanına elbette gidecektim ama önce Eymen ile görüşmek istiyordum.
Saçlarımı kulağımın arkasına aldım. Yüzümdeki gülen ifade yerini müthiş bir ciddiyete bırakırken dudaklarımı ıslattım.
"Sevda abla." Dedim sıkıntılı bir şekilde. "Ben sana bir şey söylemek istiyorum."
Sevda abla kaşlarını çattı. "Sanırım geliyor bir bomba."
Daha söylemeden gerilmiştim ki o da söyleyeceğim şeyden biraz tedirgin olmuş görünüyordu. Ne var canım? Alt tarafı Eymen'le görüşmek istediğimi söyleyeceğim. Allah Allah!
