Curse Resurrection (Complete)

Chapter 31: Facing the Giant God

I was completely shock after hearing those words. My mouth hanged open trying to process what I have heard.

Kaya pala noong una kong makita ang mukha ng dowager ay may lungkot, pighati at pagsisisi. That explains everything!

Nang tingnan ko si Tomoki ay umiiling ito habang ‘di maawat ang kanyang mga luha. Nanginginig ang mga labi nito sa kakaiyak habang nakakimkim ang mga palad.

“I’m s—so sorry,” sabay tungo ng dowager.

The King were completely nailed on his position. His eyes were hoping, that what all he have heard were just a nightmare, a very bad one.

“B—bakit naransan namin ‘t—to?” his voice were in pain as he spoke fragilely, “I hope this is just a nightmare.”

Nang maramdaman kong may puwersa nang humihila sa akin ay napalingon na ako kay Ge Chen na umiiyak rin habang nakatabi sa katawan ng prinsesa.

Hinawakan ko ang kamay nito ngunit tumagos lamang ang aking palad, pero napalingon siya sa aking direksyon. Alam kong naramdaman niya ako kahit ‘di na niya ako nakikita.

Bago ako tuluyang mahila nang puwersa para mapunta sa natutulog kong katawan ay bumulong ako kay Ge Chen, “Our contract ends here, Ge Chen. Now, comfort the princess, the real one.”

Kahit bulong lang ang aking ginawa ay natigilan si Ge Chen at binalingan ng tingin ang prinsesa. Mas lalo lamang siyang naiyak nang malamang ang katabi niyang prinsesa ay ang tunay niyang pinaglilingkuran.

“This is it. My mission of hers is finally over,” nang humakbang na ako patalikod ay napahinto ako nang maramdaman kong may tumabi sa akin.

“I’m coming with you,” nakangusong sabi ni Haru, “You won’t leave me, right?” nakikita niya ako, kahit ako ay kaluluwa na lamang.

Malumanay akong ngumiti sa kanya pinahid ko pa ang nanunubig kong mga mata dahil sa lupa at iniabot ang aking palad, “I won’t. Come here,” after he reached my hand a strong force completely grabbed me from that place.

Unti-unti kong nakikita ang muling pagbalik ng aking anyo. Ang mahaba kong golden white na buhok ay tuluyan ng bumalik. I felt happy for seeing it and all of a sudden—!

“Wake up, Kim!” dahan-dahan kong naimulat ang aking mga mata habang nagtatakang tiningnan si Hailey. Her eyes were full of fear as she meet my gaze.

T—teka. Ikatlong buwan na ba!?

Sinubukan kong bumangon mula sa pagkakahiga ngunit napangiwi na lamang ako nang maramdaman kong sobrang sakit ng buo kong katawan.
Para akong napasabak sa bakbakan sa aking pakiramdam.

Inilibot ko ang aking mga mata sa paligid. Nasa isang kagubatan kaming puro patay ang puno. Maraming uwak ang humuhuning nakadapo sa mga sanga nito. Makulimlim ang kalangitan at nakakalungkot ang ambience ng paligid. N—nasaan kami!?

“Teka! Nasaan tayo?” natataranta kong tanong kay Hailey. Ngunit ang kanyang mga mata ay sumisigaw ng kaba. Parang pati siya ay tila walang alam kung nasaan kami.

Nasa paligid rin ang mga lobo naming kasamahan. Hindi pa gumigising ang mga ito. Nakahiga sa mga tuyong dahon sa may lupa.

Sa pagkakaalala ko ay hindi ito ang huling lugar kung nasaan kami. Nasa loob kami nun nang lagusan ni Hailey.