Curse Resurrection (Complete)

Chapter 23: Snakes' Downfall

“SO, YOU’RE leaving?” napalingon ako sa prinsipe nang magsalita ito sa aking tabi na ‘diko agad napansin dahil okupado ang aking isipan habang nakatitig sa mga bulaklak dito sa may harden.

“Bukas pa naman kaya hwag ka munang magdrama,” natatawa kong sabi sa kanya.

Its been three days since that day happened. We haven’t claimed the subtle pearl yet for winning that game so-called-training, I guess. Bukas pa raw namin ‘yun makukuha. Si Tharven, hindi naman ‘yun namatay sa pagyelo ko sa kanyang mukha. Its just a temporary technique na maging paralisa rin ang kanyang katawan pareho sa ginawa niya sa akin.

‘Yung mga ‘di naman naka survive sa larong ‘yun ay hinarap ang kanilang parusa. Kagaya nung sinabi nang lalaking una kong nakaharap, it’s a bloody consequence. Pinatakbo sila sa isang field na may napakaraming nagkalat na bubog, even girls faced that kind of punishment. Alam kong sobra ang parusang hinarap nila sa ganung klaseng bagay lamang pero ano nga ba ang magagawa ko. If I’ll oppose their laws I will face a great punishment from the emperor of this empire who I haven’t met yet.

At totoo ang sinabi ko sa prinsipe na bukas ako babalik sa mansyon dahil na repair na ang mansyon sa nangyaring pagsunog ng mga ahas sa mansyong iyon. Pakiramdam ko mas makakapag-isip pa ako ng ibang paraan kung paano ko sila haharapin pag nagkataon dahil wala pa akong pinoproblema sa kabila kong katawan. Three months has not been passed. Tungkol sa Diyosa ng Immortal, sa katawang ‘yun ko lamang siya dapat poproblemahin pa.

Kita ko ang pagngiti niya sa aking sinabi, “I’m starting to miss you,” ngumuso ito ng  parang bata na siyang tinawanan ko lamang.

“Magkikita pa naman tayo sa Hasseium at kapag may oras ako ay dadalaw naman ako sa inyo ni Autumn dito sa palasyo.”

“Iba pa rin kasi kapag kasama kita sa loob ng palasyo,” kita ko kung paano siya nag-iwas ng tingin.

This is absurd!

Hindi ko pinansin ang kanyang sinabi, “Saka hindi ko nakalimutan ang ginawa mo sa mga oras na ‘yun!” nanggigigil ako sa kanya sa tuwing naalala ko kung paano siya gumagawa ng bagay na ‘diko man lang napaghahandaan.

Nanatili siyang tahimik, “Pero thanks to you. We easily knock the others down,” tuluyan akong humarap sa kanya at binigyan siya ng ngiti, “Anyway,” ‘di parin siya tumingin sa akin, “Watashi wa sono hi ni watashi no pātonā ni naru koto ni kansha shi te i mashi ta,” (I was grateful that you become my partner on that day), tinapik ko siya sa may balikat. Pansin ko ang pagkagulat niya, “I’m going.”

Tuluyan ko siyang iniwan sa may harden na medyo tulala.

Nasa may bulwagan na ako nang makasalubong ko ang reyna nang ilang beses kong iniwasan at mukhang ngayon lang yata ako minalas. At ito yata ang pangalawang pagkakataon na nakaharap ko siya. Kagaya nung una ko siyang nakita ay nakasunod parin sa kanya ang kanyang katiwala.

“Greetings to my Queen,” I humbly said.

She darted me glace with her raising brow. ‘Diko alam kung bakit galit ito kay Tomoki. Mukhang may kutob akong—may koneksyon ito sa pagkamatay ng kanyang ina.

“Natutuwa akong lalayas kana bukas,” seryoso nitong sabi at bahagya pang huminto sa paglalakad. Nang salubungin ko ang kanyang mga titig ay ka agad nitong iniwas. There’s something in her eyes. She’s hiding something...