Dostluğumuz Bitmeyecek!

-7-

Sabah loş ışığın yüzüme vurmasıyla yatağımdan doğruldum. Lavaboya gidip ekimi yüzümü yıkadım. Aynaya baktığımda eski Esradan eser yoktu. Ağlamaktan perişan olmuş gözlerim ve darmadağınık saçlarım. Feci halde berbat gözüküyordum. Mutfağa gittiğimde kimse yoktu. Telefonum çaldı ve ekranda Annem yazıyordu. Telefonu açıp kulağıma götürdüm.

"Alo,Esra kızım nasılsın? Dün gece kötü görünüyordun,çok telaşlandık babanla. Bir sorun mu var?"

Sesi çok telaşlıydı. Annemi anlayışla karşıladım. "İyiyim anne, bir sorun yok. Sınavdan düşük almışım. Siz nerdesiniz?" Kısa bir iç çekişten sonra konuştu."

"Normalde sen böyle şeylere üzülmezsin ama, neyse kızım biz babamla 1 haftalığına Edirneye gidiyoruz, mutfak sehpasının üzerine para bıraktım. Sarp' a göz kulak ol , hadi öpüyorum." Edirne mi? Teyzemlerin yanına gidiyorlardır kesin.

"Tamam bende öpüyorum,görüşürüz."

Telefonu kapattıktan sonra Sarp'ın odasına gittim. Uyuyordu hala. Üstünü battaniyeyle kapatıp mutfağa geçtim. Dolaptan kahvaltılıkları çıkarıp tezgaha koydum. Kaseye 3 yumurta kırıp çırptım. Tavayı kızdırdıktan sonra yumurtayı döktüm. Yumurta pişerkene Sarp da kalkmıştı. Bende sofrayı hazırlamıştım zaten. "Sarp, hadi sofraya." Sarp da sofraya gelince yemeğe başladık. "Abla, annemler nerede?" ağzımda ki lokmayı yutup, "Edirneye, teyzemlerin yanına gitmişler." Sarp kızgınlıkla suratıma baktı "Ama of ya! Neden bende gitmiyorum. Okuldan yırtıcaktım ne güzel." Sarpa göz devirip diğer lokmayı da yedim. Saat 10:5 geçiyordu. Sarp da yemeğini bitirince sofrayı toplayıp üstümü giydim.

Sarpla birlikte okul yollarına düştük.

..

Sınıf çok sessizdi Emir ve Mert ilk derse gelmemişlerdi. Zaten bugün hiç tadım yoktu. Ne ders dinleyecek halim ne de okula gelecek halim vardı.

Selen bir anda yanıma oturdu. "Nasılsın Esra?"  gülümseyip "İyidir senden." dedim "Ben de iyiyim. Şey Emir nerede? Yani arkadaşların." lafı ağzında gevelemişti. Birazda utanmıştı sanırım. "Galiba bugün okula gelmeyecekler. Emiri neden sordun?" tebessüm edip "Ah, arkadaşların diyecektim yani."

Anladığımı belli ederek başımı salladım. Dersimiz Bedendi zaten hoca da yoktu eve gidebilirdim. Çantamı toplayıp çıkışa yöneldim. "Esra! Esra!" Arkamı dönüp yine o çocuktu. Ne zaman bir işe kalkışsam gelip buluyordu beni. "Ne var , ne istiyorsun?" Nefes nefese kalmıştı soluklanıp konuştu. "Kantinde neden beni bırakıp gittin diye sormayacağım, sadece neyin var? Halsiz gördüm seni." Sorması hoşuma gitmedi değil. Gülümseyip "Bir şeyim yok. Sağol sorduğun için."

"Önemli değil, istersen eve bırakayım seni." kafamı iki yana sallayıp "Gerek yok, yakın zaten evim." gülümseyip tamam dedi bende eve gittim.

Bugün ayrılmamızın 1. Günüydü ne bileyim hala alışamamıştım gidişine içimde parçalar eksikti. Sanki o olmadan yapboz olmayacaktı. Bir parça tamamlanmadan asla tamamlanmıyordu mutluluğun resmi.

Telefonum titreyince bildirimleri açtım Bizimkilerden mesaj vardı. Yani grubumuzun ismi 'Bizimkiler' neden böyle bir grup ismi anlamamıştım. Ama kulağa hoş geliyordu.
Whatsaap' a girdim ve gruba tıkladım.

Emir: Kankalarr, şimdi napıyoruz biliyor musunuz, Volkanı bulmaya gidiyoruz!

Mert: Oğlum madem bulmaya gideceğiz neden buraya yazıyorsun, Volkan var bu grupta.

Emir: Hee ben onu akıl edemedim, bekle dur.

Emir, Volkan kişisini çıkardı

Mert: Ben senin aklına tüküreyim. Neyse Esra yarın saat 10' da hazır ol almaya geleceğiz seni.

Emir, Volkan kişisini ekledi

Volkan: Oğlum durun gelmeyin bir yere, ben evdeyim çıkmama izin yok. Bir şekilde gelicem yarın okula.

Ne? Volkan yarın okula geri mi dönüyordu?! Ya Allahın bütün dualarım boşa gitmedi. Şükürler olsun.

Yarın yapbozumuzun parçası tamamlanıyordu. Ve mutluluğun resmi gözükecekti. Eksikler tamamlanır, kavuşuruz birbirimize.

Ve ben Esra Karaman. Gidilmez dediğiniz yollardan dönüyorum, haberiniz olsun.

..

Bir bölümün daha sonuna geldik. Sevinçden çıldırıyorum!! Kavuşuyorlar birbirlerine. Ama sadece kısa süreliğine mi? Aklınızda deli sorular bırakmadan ben kaçayım 😂💙