Arkadaşım Olur Musun?

10

Bencil, sabırsız ve biraz takıntılıyım.

Hata yaparım, kendimi kaybederim ve bazen çekilmez olurum.

Çok fazla umursamaz biriyim. Geçmişi çabuk unuturum.

Hataları kolay affederim, benimde güzel hatalarım vardı. Arkama bakmayı da sevmem.

Kendimi yevmiye defteri gibi hissettiğimde olurdu bazen hatalı bir madde yazdığında tek yapman gereken yeni bir yevmiye maddesi ile düzeltmektir.

Yine de yanlış kalır defterde silemezsin. O madde daima orda kalır.

Şuan hissettiğim tek şey boşluktu. Bütün maddeler bir anda kaybolmuş yepyeni bir defter gibiydim.

Farklı olan tek şey silinmiş yazıların izleri vardı üzerimde. Hataların izleri vardı doğruların izleri vardı üzüntülerin izleri vardı.

Hayal kırıklığının izi vardı. En ağır basanı ve en acı vereni oydu bekli de.

Şuan karşımda bizi terk edip giden tekrardan evlenip bozulan ailemiz üzerine aile kuran bir adam vardı.

Hayat bir savaş filmi gibiyse eğer bende savaşçı rolündeydim. Güçlü olmak zorundaydım. (Biberime sevgiler ♡)

Annemi, abimi ve beni hayal kırıklığı içinde bırakan kendisini 'baba' zanneden bir adam vardı.

Hayatımda ilk aşkım olması gereken adam şuan karşımda ve ben o adama karşı sadece saf nefret barındırıyorum.

Bunun benim için ne kadar zor olduğu hakkında bi fikri var mıydı ?

'Sizi götürmeye geldim' demişti. Buna sevinmem gerekmez miydi ?

Babam beni almaya geldi. Beni terk edip giden adam.

Annem de babam da bana bakıyordu. Yüzümü oldukça ifadesiz tutmaya çalışıyordum.

Eğer kendimi serberst bırakırsam akacak gözyaşlarım vardı. Kusacak kinim vardı. Özlememem gereken bir adam vardı karşımda.

"Kendini babam sanıyor olabilirsin ama benim babam uzun zaman önce öldü. Ve ben tanımadığım insanlar ile aynı evde yaşamam lütfen evimizi terk edin"

Annemin yüzünde bir tebessüm oldu. Babam biraz kızgın biraz kırgın gözlerle bana bakıyordu.

Bana kırgın yada kızgın olmaya ne hakkı vardı? Bu duyguları benim hissetmem gerekmez miydi ?

"Istesen de istemesen de benim geleceksin mahkeme kararı benimle kalmanız konusunda karar verdi kızım. "

Sinirliydim, nefret doldu bir an içime belki biraz özlem duygusu çıkmıştı ortaya ama içimdeki o boşluk bütün duygularımı bastırıyordu.

Döktüğüm gözyaşları geldi aklıma babamı beklediğim cama takıldı gözlerim çalan kapı zilleri geldi aklıma çalan telefon melodisi yankılandı kulaklarımda gözlerimi kapatıp derin nefesler almaya başladım nefesim tükenmişti yorgundum bir anda yorulmuştum.

"Sen istediğin yere gidebilirsin salak mahkeme de bizim kararımızı sormadan kendi kafasına göre karar da vermiş olabilir ne ben ne de abimin hayatında sana yer yok. Gittiğinde nasıl arkada bıraktıklarını düşünmediysen şimdi de düşünme ve defol"

Bağırmıştım. Boğazımdaki yumru hala yerini koruyordu ama sesimin güçlü çıkmasına da sebep oluyordu.

Gitmek istiyordum. Ardıma bakmadan evden çıkmak nereye gittiğime bakmadan gitmek istiyordum.

Annem gururla bakıyordu bana belki babamı görünce değişeceğimi düşünmüştür boynuna atlayacağımı onu özlediğim ile ilgili sözler sarf edeceğimi sanıyordu belki de ama bunları yapmanın üzerinden bir terkedilişin geçtiğini de biliyordu.