Arkadaşım Olur Musun?

Özel Bölüm 2

Elya 2 Yaşındayken;

"Elya önce amca diyeceksin sonra da baba. Aslında bana amca yerine dayı demen daha doğru olur ama amca da iyi. Amca tamam mı? Amca."

Elya, Saffet ile ilgilenmeden oyuncaklarıyla oynayamaya devam etti. Saffet 'anası kılıklı' diye düşünse bile hala bu çocuğun Adelya'nın kızı olduğunu inanamıyordu.

Adelya öleli 6 sene olmuştu fakat Elya daha 2. yaş günü geçen hafta kutlanmıştı. Büyük bir karmaşanın içindeydiler ama Elya... Annesine o kadar benziyordu ki. Kuşkusuz Elya'yı kabul eden sadece Arman'dı.

Saffet'in dizlerine değen küçük ellerin ucunda, gülümseyerek elindeki oyuncağı ona uzatan Elya vardı.

Saffet oyuncak kahve bardağını alıp, içinde bir şey varmış gibi içip Elya'ya geri verdi.

"Seni oğluma istemeye geldiğim zaman da böyle kahve yap tamam mı amcam?"

Elya onaylamasına kafasını sallayıp yerine geri dönerken, Saffet'in kafasına biri vurdu.

Saffet arkasını döndüğünde, Arman onaylamaz bakışlarla Saffet ve Elya arasında duruyordu.

"Kızımın aklını bulandırma. Sana verecek kız yok bende."

İki senedir böyle devam ediyorlardı. Saffet Elya'nın yanına gelip onunla oynuyor ve Daha doğmamış çocuğu için Elya'yı kendine gelin olarak düşünüyordu.

Arman, Saffet'in yanında duran koltuğa kendini bırakıp kollarını Elya'ya doğru açarak ellerini bir iki kere çırptı. Kızının kollarının arasına yerleşmesinden hemen sonra onu sıkıca sararak kucağına aldı. Tüm şirinliği ile gülümseyerek burnunu babasının boynuna sürttü.

"Seni kimseyle evlendirmem. Sen baba ile yaşlanacaksın. Ben elimde baston ile sana söylenirken sen de 'baba çok geri kafalısın' diye cevap vereceksin ama evlenmeyeceksin. Anlaştık mı?"

Elya kafasını olumsuz anlamda sallayıp itiraz eden ses çıkarttığında Arman'ın kaşları çatıldı. Hemen ardından kızını oyuncakların arasına bıraktı ve Saffet'i yakasından tutup evden kovdu.

--

"Bu anne bu da baba. Kızımın saçları annesi gibi, gözleri de annesi gibi."

Elya ellerini saçlarının arasından geçirip, resimdeki Adelya'nın saçlarının üzerine saçlarını koydu.

"Anne." Diyebildi zorlukla. Elya henüz konuşmaya yeni başlamıştı. Söylediği kelimeler sadece anne, baba ve amcaydı. Amca kelimesini Arman, kızına unutturmaya çalışsa bile ne zaman konuşmaya başlasa illa amca kelimesini de söylüyordu.

Zil çaldığında Arman, kızını resimlerin arasında bırakıp kapıya ilerledi. Kapının önünde Arman'ın annesi bekliyordu ve elinde yine bir sürü poşet vardı. O poşetlerin içinde kesinlikle saklama kabı ve içinde bir hafta boyunca saat başı yenilse bile bitmeyecek ev yemeği vardı.

Elya'yı görebilmek için sürekli yemek yaparak Arman'ın evine gelmeye başlamıştı.

"Yine kollarım koptu oğlum. Araban var gelsen alsan şunları evden beni de yormasan hem de Adelya'nın annesine anlatsan Elya'yı artık."

Söylenerek içeri girerken Arman kızının resimleri ağzına götürmesi endişesiyle hemen odaya geri döndü. Elya, hala annesinin ve kendi saçlarını incelerken babası yanına geldi.

"Anne güzel."

Elya ilk cümlesini annesine bakarak kurmuştu. Geç konuşması herkesi endişelendirse bile Arman kızının ileride kelimeleri ustalıkla kullanacağını biliyordu.