Curse Resurrection (Complete)

Chapter 13: Morning Shadow

“So, I’m glad that Tomoki were now in our hands. I’m afraid that the  incident that happened to her mother in her mansion will be repeated to her,” medyo napa seryoso ako sa aking narinig.

“Yeah, that’s why you cleared up your mind to bring her to our palace, father,” pagsasang-ayon pa ng prinsipe sa kanyang ama habang nagsalin ng dugo sa kopita na kanyang hawak.

“Anyway, is she’s okay now?” the King suddenly asked.

“I haven’t pay her a visit in her room. Maybe she’s now having herself walk towards here,” sagot naman ng prinsipe sa ama.

“Mahal na prinsesa!” naputol naman ‘yung pakikinig ko sa usapan ng mag-ama dahil sa pagsulpot ni Ge Chen. Tuluyan na ring napatingin ang mga ito sa amin, kahit ang mga taga pag silbi.

“Goodmorning your highness!” nasambit ko nalang bigla nang wala sa sarili.

“Oh, you just arrived on time princess Tomoki!” ngumiti nang matamis ang hari sa akin ganun na rin ang prinsipe, “Come, sit with us,” he also made a hand gesture for inviting me.

“Oh, thank you, your highness,” I made a sweet smile before I walked towards the dining table to sit.

Sumunod narin naman sa akin si Ge Chen, pero nanatili itong nakatayo sa aking likuran nang makaupo na ako. She used to do this before, ‘yun ‘yung mga nakikita kong ginagawa niya kay Tomoki nang sumasabay ito minsan sa mga ahas na pamilya nitong kumain.

Medyo kinakabahan naman ako ng kaunti nang makaharap ko nang tuluyan ang hari ng Vueston, idagdag mo pa ang prinsipe na may pangiti-ngiti sa akin na halos ‘di na makita ang kanyang mga mata.

“Let’s just wait for princess Autumn to arrive—oh, here she is!” the King announced as he looked at the entrance of the dining hall. Napalingon na rin ako rito.

Isang babae na halos kaedad ko lamang sa katawang ito ang naglalakad patungo sa amin. She have a mesmerizing beauty that can captures everyone’s eyes.

Ngumiti sa amin ito na kagaya rin sa prinsipe na halos mawala ang mga mata nito kapag ngumingiti. Saan ba nagmana ang mga ito?

“Sorry for the wait, father and brother!” magiliw na saad nito nang tuluyan na itong makaupo, at nang makita niya ako ay bigla siyang napa—, “Oh my—is that you princess Tomoki?” halos ‘di siya makapaniwala sa nakita.

“Ahh, y-yeah,” I felt a bit of awkward towards them. Ewan ko, maybe its because I’m not really a part of their family.

“Salamat naman dahil may makakasama na ako sa palasyong ito na babae!” ‘di makapagpigil na sabi ng prinsesa. Sa tingin ko siya ‘yung prinsesa na ‘di masyadong nakikipagkaibigan sa mga ‘di niya ka level. Remember, she’s a princess, kaya siguro gusto rin nitong may kasama siyang ka level niya kahit pa sa Hasseium.

“Sa tingin ko ‘di sasama sa atin sa pagkain ang mahal na reyna dahil medyo masama raw ang pakiramdam nito,” ang biglang sabi ng mahal na hari. O baka naman masama ang pakiramdam nito sa akin?

“Okay, let’s eat,” dagdag pa nito, tila isang normal lamang na pamilya ang aking kasama sa hapag-kainan. ‘Yun bang parang kasama mo lang ‘yung mga ordinaryong tao na inimbita kang kumain sa kanila. That's the feeling that I am feeling right now.