Curse Resurrection (Complete)

Chapter 12: Tomoki's Last Wish and Confusions

Ang mga ahas naman sa paligid ang tinapunan ng prinsipe ng tingin, “At plano naming paimbestigahan ang nangyaring sunog sa loob ng mansyon  ng prinsesa,” biglang kumislap ang mapupulang mga mata ng prinsipe. I think this will be the down fall of the snakes but I won't let them fall for now .

“Pero mahal na prinsipe,” muling napatitig ang prinsipe sa akin, “It was an accident—hayaan niyo munang ako na lamang ang magpa-imbistiga sa kasong ito,” I said confidently in front of the prince.

Muli namang gumuhit ang matatamis na ngiti nito na diretsong nakatingin sa akin, “As you wish, beautiful lady,” kita ko sa sulok ng aking mga mata ang paghinga ng maluwag ng mga ahas sa aking likuran. You were saved by me—I’m just giving you a second chance to sow your evilness.

“In addition,” muling napatingin ang lahat sa prinsipe na ngayon ay muling nagseryoso, “I was informed that you didn’t let the princess to enter to the Hasseium?” may pagdududang tanong ng prinsipe sa aking pamilya. They can easily escape in this case so I don’t have to save them in a second chance.

Anyway, Hasseium is the most famous school of Vueston Kingdom and this is the main capital school of Selaris Mestija Empire. This was built about 5 billion years ago (according to the book I’ve read). Kakaiba ang mga bagay na naririto even the types of classes. Kagaya na lamang nang archery, combat fight, martial arts, fencing—male students used to choose this kind of classes while girls used to chose music, arts and design, cooking and the power of beauty. And the others are about the ability of a vampire, this includes the power that they have.

“Crown p—prince,” medyo nahihirapang sabi ni ama, “Its because she’s still sick to enter in the Hasseium School.” Paliwanag pa ni amang Agnus.

Napaisip naman saglit ang prinsipe at muling tumingin sa akin, “Are you still sick?” may pag-alala nitong tanong sa akin.

“Hai kuraun purinsu,” (Yes, crown prince). Malumanay kong sagot dito. But of course, we knew that it’s all a lie.

●•●•●

Nakayakap ako sa beywang ng prinsipe habang patungo na kami sa palasyo ng Vueston. Kanina pa tumatakbo ang kabayong aming sinasakyan at kanina pa siya tahimik. Medyo nakaramdam pa ako ng awkward dahil damang-dama ko ‘yung bukol ng mga pan de sal niya, dahil nakayakap ako sa kanya. Eh?

Hindi ko nalamang inisip ang bagay na aking nararamdaman. Si Ge Chen ay nakasunod lang sa amin. Nakasakay ito sa kabayo ng isa sa mga kasama nitong prinsipe na mga kawal. Of course, kung saan ako dapat nandun rin si Ge Chen.

Napansin kong naglapasan na namin ang pamilihan. Napatabi pa ang mga bampirang nasa gitna ng kalsada at bahagyang yumuko dahil sa presenya ng prinsipe.

Habang tumatakbo ang kabayong aming sinasakyan ay napapikit na lamang ako dahil para akong nahihilo at sumakit na lamang bigla ang aking ulo. Napakagat labi ako sa sobrang sakit ng aking ulo na animo’y binibiyak ng bato. Hindi ako gumawa ng ingay baka mapansin pa ako nitong prinsipe. Sinarili ko lamang ang pagsakit ng aking ulo hanggang sa ‘diko na kinaya, na pa higpit bigla ang aking pagyakap sa prinsipe.

“Ayos ka lang ba?” bigla nitong pinahinto ang pagpapatakbo ng aming sinasakayang kabayo. Bigla na rin niya akong nilingon na may pag-alala sa kanyang mga mata.