Zawgyi
"သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ငါ့ကေလးေလး"
ေမေမက ငိုပါသည္။ သူကေတာ့ ကိုကို႔,ကိုတစ္လွည့္ ေမေမ့ကိုတစ္လွည့္ေငးၾကည့္ရင္း တကယ္ပဲ သူကအဲ့ေလာက္သနားစရာေကာင္းေနၿပီလားလို႔ ေတြးေနမိ၏။
တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္လို႔ အေႏွာင့္အယွက္ေပးခံရတဲ့ေန႔ေတြ သူ႔မွာ တကယ္ရွိခဲ့တာပဲ။ ထိုင္ခံုေပၚက ပီေကေတြေၾကာင့္ အျမဲတမ္း အရွက္တကြဲျဖစ္ခဲ့ရတာေတြက သူတို႔ႏႈတ္ကထြက္တဲ့ စကားၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတြေလာက္ေတာ့ မနာက်င္ႏိုင္ပါ။
ဒါေပမဲ့.. ေဩာ္.. ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာပဲ ဆိုတဲ့ အတိတ္တစ္ခုကို အကုန္ျပန္မွတ္မိသြားရံုကလြဲရင္ ဘာမွ ထူးကဲၿပီး မခံစားရပါ..။
သူ တကယ္ ရင့္က်က္ခဲ့ၿပီထင္ပါရဲ႕။ ေမေမနဲ႔ ကိုကိုက သူ႔အတြက္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ေနစဥ္မွာ သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေသြးေအးေနမိသည္။ အဲ့လိုဆိုေပမဲ့လည္း ဦးေလးႀကီး သူ႔အေပၚလုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ ဒီအတိုင္း ခြင့္လႊတ္မေပးႏိုင္။
ထပ္ခါ ထပ္ခါ အသံုးခ်ရေလာက္တဲ့အထိ သူက လြယ္ကူလို႔လား..။ သူ႔ကို ကစားရတာ ေပ်ာ္လို႔လား..။
သူ႔ေမးခြန္းေတြအတြက္ ဦးေလးႀကီးရဲ႕အေျဖကို သူသိခ်င္သည္။ ထိုအေျဖက နာက်င္ရမယ္ဆိုပါဦးေတာ့.. အမွန္တရားတစ္ခုကို သူ နားေထာင္ခ်င္မိသည္။
"ေမေမ..."
သူ႔ေခၚသံေၾကာင့္ ေမေမက ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"အစ္ကို Luhan ကို.. မမုန္းပါနဲ႔ေနာ္"
ကိုကို ခ်စ္ရတဲ့ အစ္ကို Luhan ရဲ႕အျပံဳးလွလွေလးေတြ ဆိတ္သုဥ္းသြားမွာ သူစိုးရိမ္ပါသည္။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၿပီး.. စိတ္ထားႏုနယ္တဲ့ အစ္ကို Luhan ကို ကိုကိုကေတာင္ ဒီေလာက္ခ်စ္တာ.. ဦးေလးႀကီးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္လိုက္မလဲ။
ဦးေလးႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြကို အစ္ကို Luhan က သူ႔အမွားလို႔ ခံယူလိုက္မွာ..။ အဲ့လိုလုပ္ၿပီး ကိုကိုနဲ႔ပါ လမ္းခြဲေတာ့မွာ သူသိသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကရဲ႕သားနဲ႔ ေက်ာခိုင္းၾကမွာမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ပါ။
YOU ARE READING
Give and Take
FanfictionOverprotective big brothers fall for each other's little brothers. (Nov 6th, 2018 - May 7th 2020)
