Curse Resurrection (Complete)

Chapter 10: Realization

“Will find him,” determinado niyang sabi.

“How can we find him?” I asked him with my almost met brows.

Napahilamos na lamang siya sa inis at bigla na lamang niyang sinuntok ang malapit sa aming malaking puno. Kita ko pa ang pagdurugo ng kamao niya sa kanyang ginawa.

Napatakip narin ako sa aking mukha dahil bigla na lamang akong nainis dahil siguro ‘to sa mga bagay-bagay na bigla na lamang sumusurpresa sa akin. I must think some best way so we can find him and his comrades in an easy way.

Napatingala ako saglit sa itaas ng puno. Malalim na ang gabi pero wala parin akong nakikitang buwan. The moon hasn’t rise yet. Inilibot ko ang aking mga mata sa madilim na kalangitan.

That’s it! My snow can be my senses.

Tiningnan ko si Christopher na nakatungo na ngayon. Halatang nag-iisip rin sa pwede naming gawin, “Don’t make some noise,” napaangat siya ng tingin sa akin.

“Why?”

“Just do what I have said,” sumeryoso ako at pinakiramdaman ang kapaligiran. I slowly closed my eyes and made my arms sideward.

I can feel the power inside me that is trying to unleash from my body. The cold breeze started to travel in every part of my body. The temperature is getting lower, and I felt my body slowly rising from the ground.

“What are you doing?” I heard him.

“Just shut your mouth please…”

“Puterea de gheață, te sun să mă ajuți. Ajută-mă să văd ce am vrut să văd,” tuluyan kong naramdaman ang pag-angat ng aking katawan mula sa lupa.

Nagsimula nang umihip ang sobrang lamig na hangin. Senyales na uulan na… Ang aking nyebe.

Nang imulat ko ang aking mga mata ay nagningas ang orihinal nitong kulay at tuluyang nagsipatakan na ang mga nyebe.

Naka angat parin ako sa kawalan at nang makita ko ang hitsura ni Christopher ay napaawang  ang mga labi nito sa nasaksihan.

“I haven’t seen someone who can summon the rain of snow before,” he said amazedly.

“But now you do,” he just made a nod as a response.

Muli kong ibinaling ang aking atensyon sa mga nyebe. I closed my eyes in a nth time, searching for the presence of my comrades through the grain of snow.

Ginawa kong blangko ang aking isipan. At sunod kong napansin ay ang biglang paglawak ng aking pandama. Tila hawak ng buo kong pandama ang lugar kung saan umuulan ang mga nyebe.

Nakikita ko ang lahat ng anggulo ng kagubatan, even those creature whom Christopher referring to. They’re wearing black cloaks and as what I can see, they are planning to ambush some creature who will have a chance to go on this particular way where they are waiting. Sa tingin ko ay nasa dalawampu ang total ng kanilang bilang. Ang iba ay nagtatago sa mga sanga ng puno, ang iba ay nasa madilim na parte ng gubat.

Bigla pang napatingala ang mga ito nang mapansing umuulan na ng nyebe, “Kakaibang nyebe!” biglang sambit ng babae, “Hindi ito ang nyebe ng sumpa!” Ang nyebe ba ni Hiro ang tinutukoy nito?