I DON'T KNOW《Taekook》

Canını Yakacağım Senin

                                        #Jungkook#
3yıl sonra
gözlerimi ağır ağır aralarken bir yandan da etrafa bakınmaya başladım bir hastane odasındaydım, en son hatırladığım şey ise Taehyung'un"gitme" diye bağırışlarıydı. Ne zamandan beri burdayım, gözlerimi açmama rağmen etrafımda neden hiç kimse yok, Taehyung nerde ve en önemlisi bebeğim, bebeğim aklıma geldiği an elimi karnıma attım dümdüzdü belkide erken doğum olmuştur dedim kendi kendime ne kadar inanmasam da az da olsun kendimi kandırmak istedim işte, hemen ayağa kalktım gidip bebeğimi görmem gerekiyordu kim bilir ne zamandır uyanmamı bekliyordur değil mi koridora çıktığımda etrafa bakındım hiç tanıdık yüz yoktu biraz daha ilerledim o sırada bir hemşire bana bakıp gülümsemeye başladı sonra yanıma gelip "bay Kim sonunda uyanmışsınız ama neden ayaktasınız sizin dinlenmeniz gerekiyor"dedi. Hadi ama bu kadın şaka mı yapıyordu söylediklerine göre uzun bir süredir ölü gibi yatıyordum ve şimdide niye ayakta olduğumu mu soruyor, uzun süre derken aklıma gelmişken sorayım "ben ne zamandır uyuyorum " "üç yıldır tam üç yıldır Jungkook bey artık doktorlar bile sizden ümidi kesiyordu" ne, ben tam üç yıldır uyuyorum ve uyandığımda etrafta kimse yok öyle mi, Taehyung  nerde ya en azından o burada olabilirdi değil mi? ne en azındanı ya kocam değil mi burda olmaması saçmalık aklımdaki düşünceleri bir kenara atıp hemen  hemşireye yöneldim "Taehyung Taehyung nerde" "o ilk 4 ay boyunca başınızda bekledi sonrada çekmeceye bir kağıt bırakıp gitti sonrada hiç gelmedi"kafam iyice allak bullak olmuştu o an bebeğim aklıma gelince tekrar hemşireye yöneldim "bebeğim o nerde erken doğum oldu değil mi ama şimdiye kadar hastaneden çıkmıştır Taehyung da onunla ilgilendiği için gelememiştir değil mi, DEĞİL Mİ" sona doğru sesim biraz fazla çıkmıştı ve insanlar da bize dönmüştü o an hiçbirini umursamıyorum bir yandan gözümden akan yaşları durdurmaya çalışırken içimden iyi bir cevap vermesi için dua ediyordum "şey Jungkook bey önce sakın olun, bebek, bebek öldü" bebeğim, bebeğim benim bebeğim öldü...

Uyandığımda hastane yatağındaydım aklıma olanlar ve hemşirenin dedikleri gelince hemen çekmeceyi açtım zarfı elime alıp incelemeye başladım güzel bir şekilde özenle yapılmıştı, üstünde Jungkook'a yazıyordu güzel görüntüsünü bir kenara bırakıp zarfı hunharca yırttım içinde ne yadığını deli gibi merak ediyordum beni neden görmeye gelmediğini, neden yanımda olmadığını merak ediyordum, hemen okumaya başladım

Jungkook,
Kim Jungkook özür dilerim, özür dilerim ama gitmem gerek sana bunca şeyi yaşattığım için ben sana daha dokunmaya, bakmaya kıyamazken benim yüzümden iğrenç şeyler yaşadın,hiç yaşanmaması gereken şeyler...
Bebeğimiz, Jungkook özür dilerim, ben nasıl söylerim bilmiyorum, bunu yapmasını ben istedim Yoongi'den gerçekten çok üzgünüm ama ikimizde çok gençlik ve bunu kaldıramazdık benim yaşadığım hayatın hem sana hemde ona zarar vermesinden korktum, üzgünüm Jungkook, beni affet...

gözümden bir damla yaş süzülüp kağıda düştüğünde ancak kendime gelebilmiştim, "üzgünsün öyle mi, seni affedeyim ÖYLE Mİ KİM TAEHYUNG seni asla affetmeyeceğim asla, asla Kim Taehyung, aşkımı kalbimde bir yerlere gizleyip intikamımı alacağım, canını yakacağım senin,KALBİNDEN VURACAĞIM SENİ TAM DA OLDUĞUM YERDEN...