#Taehyung #
"Bak işin benimle onu bırak ona birşey olursa seni sağ bırakmam MİN YOONGİ"
"Öyle mi o zaman beni sağ bırakma..."
VE işte o an o lanet silahın sesi kulaklarımda yankınkılandığı an gözlerimi önünde bomboş iğrenç hayatımdaki tek güzel şey, koca koca binaların arasındaki küçücük bir çiçek gibi, tutunmaya çalıştığı benden bizden kopuyordu ve benim elimden lanet olası benim elimden hiçbir şey gelmiyordu. Olayın şokunu atlattıktan sonra etrafıma baktım Yoongi şerefsizi çoktan kaçmıştı,sonra yerde can çekişen Jungkook'u gördüm hemen yanına gittim gözleri hala açıktı, az da olsa açıktı işte, onu kucağıma aldığım gibi arabaya doğru koşmaya başladım arabanın arka koltuğuna yatırdım onu, bende hemen öne geçtim ve hastaneye sürmeye başladım kemeri siktir et şimdi kendi canımı düşünecek halin yoktu değil mi "sedye getirin hadi çabuk olun sedye..." Jungkook'u hemen sedyeye yatırdılar lanet olsun her yerinde kan vardı her yerimde kafayı yiyeceğim ameliyathane giderken diğer yandan da hala onunla konuşuyordum"Jungkook,JUNGKOOK N'OLUR BIRAKMA BENİ,GİTME" sonra o bakmaya doyamadığım gözleri ağr ağır kapandı o an sanki kalbime birşey saplandı,o şeyi tam beş yıl boyunca aradım kalbimden çıkarabilmek için ama Kim Taehyung'un bilmediği bir şey vardı kalbindeki kırıkları yalnızca "Kim Jungkook" çıkarabilirdi...
