"Af-" İsmini söyleyemeyeceğim bir hala geldim. Göğsümün üstündeki eli göğsüme işkence yaparcasına sıkıyor ve bırakıyordu. Bunu defalarca yaparken dudağı dudağımın üzerinde temas etmeden duruyordu. Onun sıcak nefesi boynuma doğru yayılırken dudağımı...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
( Affan'ın kıyafeti.)
12.BÖLÜM
CEHENNEM ASANSÖRÜ
Bazen bu koca evrenlerin arasında kendimi yalnızlığımın içinde boğuluyormuşum gibi hissediyorum. Bu hisle savaşıyordum her bir anımda. Öyle bir şeydi ki ummadığım anda içime düşüyordu. Beni içimden kemiren bir fare gibi hakim olduğu anda kemirerek bitiriyordu. Tabi bu duygulardan kopabilmek zor, hele bu duyguların içinde yaşıyorsanız bu diğerlerine göre daha da zordu. Kendi içinizde meydana gelen duyguyla kendiniz savaşıyorsunuz ve bunu kimseye göstermemeye çalışarak yapmak zorunda kalıyordunuz. Benim hayatımda bu duyguları yansıtabileceğim biride yoktu ama her an karşıma çıkıp beni öldürme potansiyeline sahip karanlık insan vardı. Bir maske takmak zorunda olmasam da şu sırtımı her zaman dik tutmak zorundaydım.
Sahip olamadığım şeyler çoğunlukta olsa da sahip olduğum Ally vardı. Her anımda yanımda olacak ve zorda kaldığımda beni oradan çıkartacak biriydi o. Belki de girdiğim bu duyguların içerisinden çıkmamı sağlayan en güzel şeydi. Ne kadar bu güzel kelimesiyle uyuşsa da ben bu koca evin içerisinde sıcak nefes arıyordum. Kalbimin köşelerinde kırıntıları dökülü gerçeklik tenimi delip geçiyordu. Gülünç ama ben o kadar kendimle yaşamayı alışmıştım evime girecek olan ormanlardan korkmuştum. İnsan insanla yaşamaktan korkar mıydı?
Sevmeyi öğrendim ben.
Ama unuttum!
Ben aileden başka birinin de sevilebileceğini, bu kişinin kanından olmasa da canın olabileceğini öğrenmiştim. Hayatına giren insanların sana değer verebileceğini ve senin de onları değer verebileceğini öğrenmiştim. Bu öğrenişim kalbinizi kendi elinizle parçalara ayırmak gibiydi.
Sözlerim zihnimdeki sakinliği karşılar cinsten telaffuz olmuyordu. Dudağımdan dökülen kelimelerim karşımdaki kalpleri parçalayabilir cinsten oluyordu. Bunun farkına bile varamıyordum. Kelimelerim bile buza dönmüşken içimdeki sevgiyi gösterebilecek yetileri unutmuştum. Sözlerim gibi kalbimde dönüşmüştü.
Oysa Ally bana her zaman sevgimi gösterebileceğimi, insanlar sevgilerini birbirine gösterdiklerini ve herkes gibi benimde sevgimi göstermem gerektiğini söylerdi. Uzaktı benim için. Uzak kalmıştım. İnsanların her an tattığı bu duygudan uzak kalmıştım.
Sevilmek insanı nasıl hissettirirdi?
Yalnızlığımı uç noktalarda yaşadığım bu evrende yıllar içerisinde bir gün bir köşede ölüp gitmekten korkuyordum. Ne kadar yalnızlığımın içinde boylu boyunca yaşıyor olsam da ben yalnızlığım içinde yalnız ölmekten korkuyordum. İşte günler bugüne düştüğünde ben yıllardır korkumun asıl korkum olmadığını öğrendim.
