Cehennem Asansörü

1.Kitap: 1.Bölüm:(1.kısım)

Hatalarım ve yanlışlarım varsa kusuruma bakmayın lütfen, iyi okumalar dilerim. Sol alt köşedeki YILDIZa dokunduysanız ( TEŞEKKÜR EDERİM)

Düzenlenmiş hali ile okumak istiyorsanız düzenlendi yazısının bulunduğu kısımları okumanızı öneriyorum.

Düzenlendi.

CEHENNEM ASANSÖRÜ

"İzel..." Birinin ismimi söylediğini işittim.

"İzel..." Tekrar ismimi duydum. Neler olduğunu algılayamadım.

İsmim defalarca söylendi ama sesin nereden geldiğini çıkaramadım. Algılarım kapanmış ve beynim durulmuş gibiydi. İsmimi duyuyor olmama rağmen dudağımı hareket ettiremedim ve cevap veremedim. Ben defalarca dudağımı oynatarak efendim demek istedim ama bütün bu çabam boşa gitti. Tekrar ismim yankılandı.

"İzel..."

Ben dudağımı hareket ettirmeye çalıştıkça bedenim kasılmaya, gözlerimin önündeki o siyah perde kalkmaya başladı. İsmimi her defasında duymamla birlikte sanki bedenimdeki algıların kilidi açılıp harekete geçiyordu.

İşittiğim ses... Bana bir yerden tanıdık gelmeye başladı. O sesi defalarca duymuştum. Sesi beynimde yankılanırken sesin sahibi zihnimde belirdi. İsmimi söyleyen kişi oydu. Sesin sahibi büyükbabamdı. Bana sesleniyor, İzel diyordu.

Gözlerimin önündeki o siyah perde kalkınca gözlerimi açabildim. Bakışlarımı etrafta dolandırdım ama görebildiğim tek şey yine karanlık oldu. Karanlığın içerisinde hafif bir ışık vardı ama bu benim görüşümü netleştirmedi.

Bedenimi hareket ettirmeye çalıştım. Kollarımı ve bacaklarımı oynatmaya çalıştım ama onlarda zincire vurulmuş gibi hareket ettirmemi izin vermiyordu bana. Vücudumun hiçbir noktasını hareket ettiremedim. Hareket ettirememiş olsam da hareket ettirmeyi defalarca denedim. Çabalarım her defasında başarısız oldu.

"İzel..."Büyükbabam tekrar bana seslendi.

İsmimi tekrar duymamla birlikte bedenim yukarıya doğru kalktı. Yukarıya doğru kalkan bedenimin yerde uzandığını fark edebildim. Bedenimi yerden doğrultabilmiştim fakat kollarım ve bacaklarımı hala hareket ettiremiyor sadece vücudumu yerden doğrulmuştu.

"İzel..." İsmimi defalarca duymaktan sıkıldığım anların içerisindeyim. Bedenimin hareketsiz durması bunun üzerine eklenerek sinirlenmemi sağladı. Büyükbabam artık sinir uçlarımda dolanmaya başlamıştı.

Kas katı halde duran bedenime bir şey oldu ve kollarım yere doğru savruldu. Karanlıkta ne olduğunu göremediğimden kollarımı hareket ettirdim. Yüzüme savrulmuş olan saçlarım yüzümü kaşındırıyordu. Benim sinirimi daha da artırmaya sebep oldu. Bu yüzden sonunda hareket ettirebildiğim kollarımı yüzüme çıkartarak saçlarımı kulağımın arkasını sıkıştırdım.

"Büyükbaba..." Demiştim. Bunu söylerken o kadar zorlandım ki sesim dudağımın arasından firar ederken bir fısıltıdan ibaretti. Kulağıma çarpan kendi sesim bulunduğum yerde yankılanarak bana ulaştı. Sesimi duyduğum andan itibaren içimdeki korku artmaya başladı. Ben kendi sesimden korktum. Kendi sesimin korkusu kalbimin atışını artırarak kulağımda atışlarının sesini duymamı sağladı.

Bu sefer kendi ismimi duyduğumda değişen ortam benim sesimle aydınlandı. Gözlerimin alıştığı o karanlık kaybolarak yerine aydınlığa bıraktı. Gözlerim bu alışık olmadığı aydınlık karşısında kırpışmaya başladı. Gözlerime giren o keskin acı canımı yakarken parmaklarımı çoktan gözlerime ulaştırarak ovuşturmaya başladım. Zamanla gözlerim ortamdaki ışığı alıştığı için ellerimi indirerek gözlerimi açtım. Gözlerimi açar açmaz bulunduğum yerde dolandırdım bakışlarımı.