KALBİM SANA EMANET

2.3-Geçer

SARKI: SEZEN AKSU🎶SORMA [Başında dinlemeye başlayabilirsiniz;)]

MULTİ'DE SARP, BERFU VE SONER VAR:)

Sarp o andan sonra bir saniye bile beklemeden beni o ortamdan olabildiğince hızlı bir şekilde uzaklaştırdı. Arabayı kullanırken bir eliyle pet şişenin kapağını açıp bana uzattı. Titreyen ellerimin arasına alıp beklettim.

''Bunu nasıl anlamadım ben?''

''Senin hatan değildi.''

''Anlamam gerekirdi. Kadınlar hisseder derler. Ama ben hissedemedim. Saf gibi beni seviyor sandım.''

Derin bir nefes alıp sessiz kalmayı tercih etti. Suskunluğu hiç normal değildi. Niye buna bir yorumu yoktu? Her şeye vardıda buna niye yoktu? Yoksa... Aklıma gelen şeyle kafamı hızla ona çevirdim. ''Lütfen bana bilmiyordum de. Sarp lütfen bunu bilmediğini söyle.''

Neyden bahsettiğimi anladı ama cevap vermedi. Veremedi! ''Durdur arabayı!''

''Berfu-"

"Durdur dedim sana! Durdur!'' Arabayı kenara çekince kapıyı çarparak indim. Elimdeki şişeyi öfkeyle çalılıklara fırlatırken ''Sen bile biliyormuşsun!'' diye bağırdım. Peşimden o da indi. ''Sen bile ya sen! Ayakta uyuyan aptalın tekiyim! Aptal! Aptal!''

Her aptal deyişimde ellerimi kafama vuruyordum. ''Aptal! Aptal! Ap-" Sarp bileklerimi sıkıca tutarak kafama vurmamı engelledi. ''Daha fazla zarar verme kendine. Yeter.'' Gözlerinin içine baktım. İçim hatta dışım bile halime acıyordu.

O da acıyordu.

Öfke patlamasıyla bileklerimi kurtarıp göğsünden ittirdim. ''Haberin vardı! Beni aldattığından haberin vardı ama bana söylemedin sen! O yüzden suratın öyleydi!'' Ona sormuştum. Özellikle bir şey mi oldu diye sormuştum ama o bana söylememeyi seçti.

Sessiz kaldığında öğrenmeyeceğimi mi düşünmüştü?

''Söyleyemedim.''

''Hayır!'' diye bağırdım işaret parmağımı sallarken. ''Sen söylememeyi seçtin!'' Beni sakinleştirmek için bana doğru adım atmıştıki ondan uzaklaşarak konuştum. ''Sen söyleseydin,senden duysaydım canım bu kadar yanmazdı.''

Afallayarak suratıma baktı. İç geçirip bakışlarını başka tarafa çevirdi. ''Dün sen gittikten sonra o kadın uğradı. Soner'i görüp gitti. İlk başta anlamadım ama...''

''Ama?''

''Özür dilerim,'' dedi sessizce. ''Ama ne Sarp? Ne oldu sonra? Ne gördün?'' Yakın hallerini görmüştü muhtemelen. Bana o an söylemeliydi. Hatta gördüğü ilk an. ''Yapma böyle. Kendini yedin bitirdin bir herif için.''

''Ya anlamıyorsun! Kimse anlamıyor! Ben o şerefsiz herif için mi ağlıyorum sanıyorsun sen? Ben aptallığıma ağlıyorum, kırılan gururuma, ayaklarıma dolanan saf aşkıma ağlıyorum! Ben ona mı ağlıyorum?!'' Bir kez daha bana yaklaşmaya kalktığında elimi kaldırıp bağırdım.

''Sakın yaklaşma! Bildiğin halde söylemedin! Söylemeliydin, söylemedin!'' O kadar bağırmama o da patladı. ''Nasıl söyleseydim!'' diye parladı birden. ''Sevdiğin adamı başka kadınla gördüm diye nasıl derdim sana? Madem her şeye bir cevabın var bunuda söyle!''

''Neden yanımdaydın o zaman? Niye peşimden gelip beni engelledin? Oracıkta soracaktım hesabını! Niye elimden silahı aldın?!'' Sinirli bir şekilde üzerime yürüyüp belinden çıkarttığı silahı gözü kara bir ifadeyle elime tutuşturdu. Kararan yeşil gözlerinde öfke vardı, kararlılık vardı.