Amelia: Bir daha bana bunlar için teşekkür etme küçük bisküvim
Amelia: Ben bunları teşekkür et diye yapmıyorum
Amelia: O yüzünde oluşan gülümseme için yapıyorum
Amelia: O gülümseme her şeye bedel benim için
Bunları okuyunca yine yüzümde bir gülümseme oluşmuştu. Bu aralar ne kadar da çok gülüyordum öyle.
Yanıma Jesy oturdu. Soran gözlerle bana bakıyordu.
"Kimle konuşuyorsun Pez yüzünde güller açmış?" diye sordu imalı bir gülüşle.
Jesy en yakın arkadaşımdı. Ve Alex'i hiç sevmiyordu. Hatta ondan ayrılmam için baskı bile kuruyordu. Ama ben her defasında hayır diyordum. Şu anki imalı gülümsemesi de sanırım başka birisini bulduğumu düşündüğü içindi.
Ki nerdeyse doğru sayılır. Yani sonuçta Amelia beni seviyordu.
"Şey hani geçen sana anlattım ya. Bana bilinmeyenden yazan kız"
Bunu dememle yüzünde kocaman gülümseme oluştu.
"Aa o mu? Ne yazmış ne yazmış? Ay ben o kızı çok sevdim ama. Alex'i bırakıp bu kıza bir şans ver diycem ama boşuna"
Bu fikrini söylemesiyle kalbimin atış hızı değişmeye başlamıştı.
"E-evet doğru düşünmüşsün"
Telefonumdan bir bildirim daha geldi.
Amelia: BİR DAKİKA
Amelia: SEN AZ ÖNCE SENİ SEVİYORUM AMA ŞU ANLIK ARKADAŞ OLARAK MI DEDİN
Amelia: ŞU ANLIK DERKEN?
Sonunda yazdığım mesajı fark etmişti. Bu ona umut vermek gibi olacaktı biliyorum. Ama vermek istiyordum. Çünkü sanırım ona karşı kalbimde bir boklar dönüyordu. Umarım bunun sonunda onu üzmezdim.
Perrie: Bilmem orasını sen düşün güzelim ^^
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
