Unwavering Love (Major Revision)

Kabanata 16

Kabanata 16

Looking back

I always tell myself to trust the process and that slow progress is still a progress. That no matter how rough the road is... it still a road and you can walk with that. And I believe it.

But it wasn't easy...

Patuloy ang pagbabanta sa aking buhay ng nakaraan na apat na taon. Ganoon na din sa mga mahal ko sa buhay. Hindi naging ligtas para sa amin ang mansyon at kahit masakit isipin na kailangan naming iwan ang lugar na pinuno namin ng alaala ay wala kaming nagawa kung hindi lumipat sa mas malapit na sa mga tao.

Naisip namin kung sa mas maraming tao kami lilipat ay malaki ang posibilidad na magkaroon ng witness.

We choose to live in a quiet and peaceful way but it is impossible for us now. So... this time... we wanted us to be heard. We wanted the people to know that Salanueva's are at real danger.

Lumipat kami malapit sa natapos ng supermarket na kung saan marami kaming pwedeng makasalumuha. It's risky as what lola said pero ito ang panahon para piliin namin kung saan kami magiging ligtas.

Hindi kami pwede laging manahimik. May boses kami para may sabihin, mata para sumuri at utak para umintindi. The enemy is way behind us now at kung walang kaming gagawin. It will be over and for those people who sacrifice for us.

Mas naging matatag ako sa mga nakaraang taon. Pimursige kong makatapos para may patunayan sa aking sarili. My friends were there when my blockmates are bullying me just because they found out that I am adopted. Kumalat ito sa buong Dumarao at naging kumpulan ako ng tsismis.

"What's wrong for being adopted? She received so much loves from the people she didn't expect to give it to her. Nakakahiya kayo! Nag-aaral kayo pero kung makapanghusga kayo kay Chacha para ang linis linis niyo!"

Lodia exploded one time when the issues are getting out of hand. Nasa hardin kami ng college noon habang pinag-pepeyestahan ako ng kung ano-ano.

Kinausap ko siya na huwag ng sagutin ang mga batikos tungkol sa akin dahil lalo lamang ito lalaki pero hindi siya nagpapigil. Aniya kung patuloy daw nila ito gagawin sa akin ay maiisip nila na tama lang ito at baka sa susunod ay hindi na talaga matigil.

Sa totoo lang pakiramdam ko ay namanhid na ako sa kanila. Iniisip ko lang na matatapos din ito. That truth will always come at the right time and justice will be served to those who in need of it.

Lola supported me wholeheartedly in my decisions to work at El Sajano. I know at the first place that she wanted me take the Salanueva Corporation but she see the bigger picture. Tinanggap niya na mas gusto kong piliin kung saan ako magiging masaya. Kaya naman sobra-sobra ang pasasalamat ko sa kanya.

Again. It wasn't that easy.

"You look exhausted, love." Sa maingat ngunit may pag-aalala kong tono.

Wearing his suit and tie, tinanggal niya 'yon at nilapag sa couch. Unti-unti siya lumapit while his hands are reaching for embrace. I step forward to reach him. Pinulupot ko ang aking kamay sa kanyang bewang habang ang ulo ay idinantay sa kanyang dibdib. His warmness makes me feel alive and free. His hands are slowly stroking my hair. Bumuntong hininga siya.

"Nakakapagod..."

Inangat ko ang aking ulo para matingnan siya ng maayos.