It's not just summer love

Chapter 12

Έτσι στείλαμε μυνημα στα αδέρφια μας τους είπαμε πως σήμερα να μην μας ψάχνουν και πως θα έχουμε κινητό κλειστά και κλείσαμε τα κινητά μας. Καθόμασταν στον άμμο και μιλάγαμε για τις αστείες στιγμές μας, μου είπε για τα παιδικά χρόνια του πως πάντα όταν έκανε κάτι κακό ο Λουκάς, το πλήρωνε εκείνος  γιατί ήθελε να τον προστατέψει, μου έλεγε για τους φίλους του στο Λονδίνο για το σχολείο, για την μαμα, του όλα και εγώ του είπα πως ήμουν το φυτό της ταξης και πως είχα μόνο μια φίλη την Εύα, του είπα όλα για την Εύα, πόσες βλακείες με ανάγκαζε να κάνω και γενικός όλα όσα ήταν καλό μέρος της ζωής μας. Δεν ξέρω πόσες ώρες αλλά αρκετή ώρα απλά μιλάγαμε ασταμάτητα όσα περισσότερα μάθαινα για εκείνον τόσο ήμουν σίγουρη ότι είναι ο σωστός άνθρωπος για να τον αφήσω στην ζωή μου.
"Ξέρεις τι λατρεύω επάνω σου;" Μου είπε κοιτώντας μου που χαμογελούσα
"Τι;"
"Το χαμόγελο σου, τα λακακια σου που εμφανίζονται κάθε φορά που χαμογελάς" είπε ακουμπώντας το μάγουλο μου
"Με αυτό το χαμόγελο μπορείς να σκοτώσεις κάποιου καρδιά" μου είπε και εγώ χαμογέλασα κοιτώντας κάτω
"Εισαι πανέμορφη το ξέρεις;" Μου είπε χαμογελώντας μου "απορώ πως δεν είχες ποτέ αγόρι"
"Μην με κανείς να μετανοιωσω που στο είπα"
"Όχι ποτέ, εμενα μου αρέσει έτσι, εισαι όλο δικό μου"
"Μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, μπορεί ποτέ να μην γίνω δικιά σου"
Αυτός γέλασε και μετά με γρήγορες κινήσεις ήρθε πάνω μου το οποίο με έκανε να ξαπλώσω πίσω και αυτός να είναι από πάνω μου,
"Ούτε εσυ η ίδια δεν το πιστευεις αυτό Αντ, εγώ μπορώ να σε έχω και τώρα" είπε και μου κόπηκε ανάσα, δεν περίμενα τέτοια αντίδραση, με τίποτα. Κατευθυνόταν να με φιλήσει αλλά τελευταία στιγμή τον έσπρωξα και συκωθηκα πάνω
"Ούτε να το ονειρεύεσαι" του είπα γελώντας
"Ώστε έτσι;"
"Έτσι"
"Τώρα θα δεις"
Μου είπε και συκωθηκε πάνω και εγώ άρχισα να τρέχω. Έχει γυμνασμένο σώμα και σίγουρα θα με έπιανε αλλά εγώ δεν σταμάτησα να τρέχω μέχρι που ενοιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω μου
"Αλήθεια νόμιζες ότι θα έφευγες από εμενα έτσι εύκολα;" Ρώτησε ενώ με άφησε κάτω και ήρθε ξανά πάνω μου αλλά αυτήν την φορά όχι τόσο κοντά μου
"Όχι απλά είχα 1% ελπίδα " του είπα και άρχισε να γελάει
"Ξέρεις τι θα κάνουμε σήμερα;" Ρώτησε ενώ σταμάτησε να γελάει
"Τι;" Ρώτησα περίεργη και ανακαθησα λίγο
"Θα σου μάθω κολύμπι" μου είπε και με συκωσε όρθια
"Τι; Όχι όχι δεν θέλω ευχαριστώ πολύ, μου αρέσει περισσότερο να το βλέπω παρά να κολυμπάω, το οποίο δεν ξέρω και με πολλές πιθανότητες θα πνίγω εκεί πέρα"
"Δεν θα πάθεις τίποτα, θα είμαι εγώ μαζί σου,"
"Μα δεν έχω ούτε μαγιό"
"Λεπτομέρειες, φοράς εσώρουχα, δεν φοράς; Το ίδιο κάνει, ούτως ή άλλως μόνοι μας είμαστε εδώ" είπε ενώ μου έδειξε το γύρω μας. Οχ θεε μου. Από την άλλη θέλω αλλά από την άλλη φοβάμαι τι να κάνω
«Μην το πολύ σκέφτεσαι Αντ απλά άσε τον εαυτό σου να χαλαρώσει" είπε και έβγαλε την μπλούζα του και μετά μου έδωσε το χέρι του. Έτσι εγώ αποφάσισα να του δώσω το χέρι μου
"Σωστή απόφαση" είπε και έβγαλε και το τζιν του ενώ μετά με περίμενε να το κάνω το ίδιο. Οχ θεε μου δεν το πιστεύω πως θα το κάνω.
"Άμα θες θα σου δώσω την μπλούζα μ να το βάλεις" μου είπε και εγώ το σκέφτηκα Λίγο αλλά τελικά αρνήθηκα, μετά δεν θα έχει τι να φορέσει και θα κρυώσει
"Όχι εντάξει, " είπα και έβγαλα πρώτα τα σοριτσακια μετά  μπλούζα μου, αυτός δεν είχε σταματήσει να με βλέπει
"Σταματά να με κοιτάς έτσι" του είπα και ενοιωθα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν
"Μου αρέσει τόσο πολύ όταν Κοκινιζεις" είπε γελώντας και μετά εποιασε το χέρι μπυ
"Εισαι έτοιμη;" Ρώτησε και αφού του έγνεψα αρχίσαμε να τρέχουμε προς νερό. Το οποίο ήταν παγωμένο και δεν ήθελα να μπω αλλά ο Στεφάν με τράβηξε και κατέληξα να μπω και εγώ μαζί του
"Είναι κρυο θα αρρωστήσουμε" του είπα ενώ αρχισα να τρέμω
"Δεν είναι καθολου κρυο, μην κανεις σαν πεντάχρονο αντ, χαλάρωσε και θα δεις θα σου αρέσει" προσπάθησα να χαλαρώσω αλλά δεν μπορούσα γιατί έκανε κρυο σήμερα και το νερό μου φαινόταν παγωμένο
"Έλα εδώ» μου είπε κι με τράβηξε κοντά του. Με πήρε στα χέρια του και με ξάπλωσε στο νερό το οποίο με ξάφνιασε αλλά δεν έβγαλα αντίρρηση
"Προσπάθησε να χαλαρώσεις, νοιωθε το νερό, ακου τα κύματα και να εισαι σίγουρη ότι δεν θα πάθεις  τίποτα γιατί σε κρατάω"  τον υπάκουσα και έκλεισα τα μάτια μου. Άκουγα τα κύματα και και απλά ενοιωθα το νερό. Σιγά σιγά άρχιζα να χαλαρώνω και  άρχιζα να Νοιώθω καλύτερα.
"Πως νοιωθεις;"
"Είμαι εντάξει" του είπα χωρίς να ανοίξω τα μάτια
"Να προσπαθήσεις μόνη σου;" Είπε και πήγε να βγάλει τα χέρια του από κάτω μου αλλά εγώ άνοιξα τα μάτια  μου και γρήγορα γλίστρησα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και κυριολεκτικά κόλλησα επάνω του
"Μην τολμήσεις" του είπα αν και με κρατούσε τώρα
"Εντάξει εντάξει αντ σε κρατάω," είπε χωρίς να με αφήσει στιγμή
"Το πατάς; Δεν είναι βαθύ σωστα;" Τον ρώτησα για να σιγουρευτώ πως μπορώ να πατήσω, εκείνος μου έγνεψε και εγώ πάτησα το ποδι μου και κατέβηκα από πάνω του
"Γτ έχεις τέτοια φοβία του νερού αντ; "
"Απλά είναι μέρος παρελθόν"
"Το ξέρω είπαμε ότι σήμερα δεν θα μιλούσαμε για ολο αυτό αλλά αλήθεια θέλω να μάθω όποτε απλά πες μου"
" απλά δεν έμαθα ποτέ κολύμπι, απλά έμπαινα στην θάλασσα μέχρι σημείο όπου πάταγα και όλα κομπλέ, μια φορά με έστειλε η μαμα μου σε ένα πάρτι το οποίο ήταν ένα αγοριού του πενταπλουσιου και άρεσε στην μαμα.  Ηθελε να τα φτιάξω μαζί του όποτε με έστειλε στο πάρτι του, εκεί αποφάσισαν να γελάσουν λίγο και με έριξαν  στην πισίνα η οποία ήταν βαθύ, δεν μπορούσα να πατήςω και επειδή δεν ήξερα κολύμπι παρά λίγο να πνίγω μέχρι που κατάλαβαν οι ηλίθιοι ότι δεν ήξερα κολύμπι. Είχα πιει πολύ νερό και είχα κατατρομάξει τότε, όταν είπα στην μαμα είπε πως από που να ήξεραν πως δεν ξέρω κολύμπι, ε μετά από τότε δεν έμπαινα στην θάλασσα και στην πισίνα γτ φοβόμουν πολύ αλλά σιγά σιγά άρχισα να μπαίνω ειδικά εδώ όπου ξέρω πως κανείς δεν θα μου κάνει αυτά τα «αστιακια» συν ότι κοίταξα άλλη μια φορά το θάνατο στα μάτια  όταν πηγα να αυτοκτονήσω πνίγοντας τον εαυτό μου όποτε ναι φοβάμαι "
"Συγνώμη δεν το ήξερα"
"Δεν έχεις να ζητήσεις συγνώμη, εγώ συμπεριφέρθηκα σαν 5 χρόνο"
"Όχι είναι φυσιολογικό να τρόμαξες μετά από ότι μου ειπες"
"Απλά μην σκεφτούμε για το παρελθόν μου εντάξει; Μου ειπες πως Θα μου μάθεις κολύμπι όποτε πρέπει να μου μάθεις κολύμπι  για να μην  ξαναγίνει κάτι τέτοιο " του είπα χαμογελώντας.
"Ουτως ή αλλιως δεν θα ξανά γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα το επιτρέψω εγώ να γίνει" μου χαμογέλασε και εγώ του χαμογελασα πίσω. Τις επόμενες δυο ώρες προσπαθούσε να μου μάθει κολύμπι αλλά τις περισσότερες φορές φοβόμουν να μην πέσω και κολλαγα επάνω του, το οποίο παίζει να του άρεσε. Κάτι έμαθα πάντως, αλλά σημαντικότερο είναι πως και οι δυο μας περάσαμε καταπληκτικά
"Να βγούμε; Κατεβαίνει ο ήλιος και εσυ τρεμεις." Με ρώτησε και εγώ του έγνεψα γτ είχα αρχίσει να τρέμω σαν ψάρι και είχε αρχίσει να με πονάει το χέρι ξανά αλλά δεν ήθελα να του πω . Έτσι βγήκαμε έξω.
"Μην ντυθείς ακόμα γτ εισαι βρεγμένη και άμα ντυθείς τώρα θα βρέξεις και τα ρούχα σου μετά θα αρρωστήσεις με βρεγμένα ρούχα" το χέρι μου ποναγε πολύ δυνατά πια  και δεν ήθελα να μιλήσω γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα καταλάβαινε ότι πονάω έτσι απλά έγνεψα
"Εισαι εντάξει;" Με ρώτησε γιατί κατάλαβε ότι κάτι τρέχει
"Ναι, τι ώρα είναι;" Τον ρώτησα και εκείνος άνοιξε το κινητό του για να δει από την στιγμή που δεν είχαμε ρολόι
"Η ώρα είναι 6:15 έγινε κάτι;" Η νοσοκόμα μου είπε ότι σε 12 ώρες να ποιώ δευτερο αλλιώς θα άρχουσα να με πονάει, γαμωτο το ξέχασα εντελος και τώρα πονάει παρά πολύ "Αντ μέχρι φρικάρω πες μου τι γίνεται" είπε σοβαρός και εγώ έκατσα πάνω στην ζακέτα μου ποια όντας το χέρι μου "πονάς το χέρι σου;" Με ρώτησε ενώ με είδε να ποιανω το χέρι μου και εγώ απλά έγνεψα γιατί φοβόμουν μην αρχίσω να κλαίω από το πόνο
"Μπορείς να μου φέρεις νερό σε παρακαλώ;" Μίλησα επιτέλους και ο στεφανος απλά μου εγνεψε και πήγε στα πράγματα του είχε αγοράσει πηρε νερό και μου έφερε στα γρήγορα εγώ έβγαλα το φάρμακο κάτω από την ζακέτα που καθόμουν και έβγαλα ένα χαπάκι και ήπια γρήγορα. Την προηγούμενη φορά με βοήθησε γρήγορα ελπίζω να γίνει και τώρα το ίδιο γιατί θα αρχίσω το κλάμα σε λίγο. Ο στεφανος είχε γονατίσει μπροστά μου κρατούντες μου το χέρι
"Νοιωθεις καλύτερα;" Με ρώτησε μετά από πέντε λεπτά και εγώ έγνεψα, όντως άρχισε σιγά σιγά ο πόνος να φεύγει, ακούμε πονούσα αλλά όχι τόσο
"Για αυτό έφυγες το πρωί έτσι; Γιατί πονούσε το χέρι σου." Μου είπε και εγώ έγνεψα "τι ώρα σε ξύπνησε αυτός ο πόνος ή που πηγές που σου έδωσαν αυτό φάρμακο ή τι είναι καθόλου;"
"Είναι παυσίπονο, πολύ δυνατό, ξύπνησα ξημερώματα γιατί πονούσε το χέρι μου και πηγα στο κοντέινερ φαρμακείο το οποίο ήταν ανοιχτό εκεί η φαρμακοποιός κοίταξε το χέρι μου και μου έδωσε αυτό το φάρμακο και μου είπε να ποιώ σε 12 ώρες δηλαδή 2 φορές την ημέρα και ξέχασα να το ποιώ και να τι έγινε για μια ώρα, δεν ήθελα να πάει έτσι η βραδιά μας"
"Γιατί δεν μου το ειπες;"
"Γιατί γίνονται συναιχια κάτι κακά πράγματα γύρω μου και βαρέθηκα ολο αυτό ήθελα να είμαι νορμαλ χωρίς προβλήματα και πόνους" είπα και εκείνος για εκατοστή φορά με έβαλε στην αγκαλιά του
"Εισαι νορμαλ Αντ και δεν χρειάζεται να κρύβεις τέτοια πράγματα, όχι από εμενα" μου είπε και εγώ απλά έγνεψα
"Εισαι παγωμένη" μου ψυθίρισε στο αυτί και με αγκάλιασε ποιο σφιχτά
"Και εσυ εισαι πολυ ζεστός"
"Κρυώνεις πολύ;"
"Όχι είναι εντάξει έτσι" του είπα και εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά
"Πονάς πάλι; Πες την αλήθεια σε παρακαλώ"
"Ναι αλλά λίγο, καμία σχέση με το πριν"
"Θες να φύγουμε;"
"Όχι ας ήμαστε για λίγο έτσι εντάξει;"
"Εντάξει"

———////-//////
Ανεβάζω το καιφαλεο για την μοναδική που διαβάζει και μ Ζήτησε❤️
Ευχαριστώ ❤️