nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 44

nadat alles klaar was gingen we in de woonkamer zitten en waren we begonnen met het plannen van de bruiloft. de bruiloft hadden we eind mei gepland en het zou allemaal in een zaal en gemengd gehouden worden. ik vond het zo mooi om het allemaal aan te horen. er kwamen zoveel leuke ideeen naar boven, dat je gewoon kon merke dat het een bruiloft werd, die niet te vergeten zou zijn. ik verlangde zo naar de bruiloft. de gezicht van karim die straalde van verte. ik kon maar niet geloven hoe gelukkig ik hem maakte. eigenlijk voelde ik me best schuldig over hoe ik af en toe over hem denk. ik moet er echt wat aan gaan doen. kijk wat voor een lieve en aardige toekomstige man ik insha'allah krijg, maar blijf onzeker over mezelf. wordt eens tijd dat ik mezelf gewoon accepteer en Allah elke dag moet bedanken vooralles wat hij me gegeven heeft. wat ben ik toch dom bezig. ik wist zeker dat karim straks gaat vragen wat er aan de hand was. hij heeft altijd alles zo snel door. ik kon alles moeilijk voor voor hem verbergen. aan de ene kant is dat beter maar aan de andere kant is het soms wel lekker om iets voor jezelf te houden.
nadat we alles besproken hadden bleef karim nog eventjes en rond 11 uur vertrok hij naar huis. we namen afschijdt en gebaarde onopvallend dat hij me straks ging bellen. nadat weg was rende ik naar mijn kamer en liet me op het bed ploffen. ik was dol op deze jongen. met de dag houd ik steeds meer van hem. ik weet dat ik dit keer op keer zeg maar hij maakt me echt gek. hij kon erg goed naar me luisteren en holp me ook goed. hij schonk me zoveel tijd en liefde, dat ik nooit gedacht had dat het zo kon bestaan.

saida

tfoe, sinds ik oumayma heb leren kennen heb ik alleen maar problemen gehad. wat denkt die trut wel niet? wat haat ik toch zulke meisjes. vooral die uit het buitenland. die stelen al onze stukken land, huizen en jongens. denken ze dat ze zo goed zijn ofzo. yegg! ik liep naar beneden en ging naast mijn broers zitten. ze keken me allebei vies aan. waarom staat niemand achter mij? ze wisten toch dat ik graag met karim wilde trouwen? waarom doen ze dan zo moeilijk? het is toch logisch dat ik er achter aan ga. alleen mijn vader staat achter me. verder heeft die vuile trut mij helemaal zwart gemaakt in de familie. nergens ben ik meer welkom omdat ik ze3ma de lieve toekomstige vrouw/familielid heb aangevallen. och kom op, dat had ze verdient. ik hou van karim en de dingen die wij met z'n tweetjes meegemaakt hebben, zal ik zeker nooit vergeten. ik weet dat hij diep in zijn hart van mijn houdt, maar die vieze ho*r van een oumayma heeft hem in haar macht. het enige wat ik de laatste nachten doen is huilen en hopen dat karim insha'allah van mij wordt. ya rabi wat kan ik doen? hoe kan ik hem later nog aanzien als mijn neef in plaats van mijn man? hoe kan ik hun later hier in dit huis met grote vreugde verwelkomen en blij zijn met hun komst? dat kan toch niet als je iemand echt ontiegelijk veel haat maar ook erg veel van houdt? zouden ze hun bruilof hier houden? iedereen is hier, dus dat zal dan wel moeten toch? ik moet ervoor zorgen dat die bruiloft niet door gaat. zij mogen echt niet trouwen. hij is van mij en dat zal ik eens laten merken ook. mevrouw denkt dat het zo makkelijk is. nou ik dacht het niet. mevrouw zal nog eens verbaast staan, van wat haar te wachten staat. Let maar op!!!